تا چه اندازه به استقلال فکری فرزندانتان در زندگی مشترک احترام می‌گذارید؟ حمایت از فرزندان در چه زمینه‌هایی و تا چه زمانی باید ادامه داشته باشد؟ زمانی که با بیان مشکلات از طرف زوجین مواجه می‌شوید، از آنها حمایت می‌کنید یا به صورت احساسی صرفاً از فرزند خودتان حمایت و دفاع می‌کنید؟ آیا فرزندانتان را ملزم به اطاعت‌پذیری از پیشنهادات شخصی خودتان می‌دانید یا با راهنمایی صحیح و منطقی به آنها فرصت اندیشیدن و حل مسئله می‌دهید؟ در زمان بروز مشکل آیا به دنبال پاک کردن صورت مسئله زندگی مشترک فرزندتان هستید یا راه‌حل مسئله را به آنها عرضه می‌دارید؟
این سؤالات و سؤالات بیشماری از این قبیل مواردی هستند که هرروز و هرساعت شاهد بیان آن از طرف مراجعان کلینیکی هستیم که در برخی موارد هم متأسفانه شاهد مخالفت خانواده‌ها در عقب‌نشینی از دخالت در زندگی فرزندانشان هستیم. در جامعه کنونی به علت مشخص نبودن حریم‌های شخصی در برخی خانواده‌ها والدین به جای تسهیل در دستیابی فرزندانشان به استقلال فکری از ارائه نظرات شخصی خودشان برای پیشبرد زندگی فرزندانشان استفاده می‌کنند در صورتی که باید به این نکته واقف بود دستیابی به استقلال فکری یک ضرورت برای هر کدام از زوجین محسوب می‌شود تا در صورت نبود یا فقدان والدین بتوانند نیازسنجی دقیق و صحیحی از مسائل داشته باشند و در صورت ایجاد مشکل هم هر دونفر با استناد به آگاهی‌های موجود به حل مشکل بپردازند.
فقدان استقلال فکری و دخالت خانواده‌ها ثمره‌ای به جز بلاتکلیفی در زندگی مشترک و احساس بی‌کفایتی در انجام وظایف مربوطه توسط هرکدام از زوجین نخواهد داشت. بنابراین در این حوزه توصیه به خانواده‌ها این است که تا حد ممکن زمینه دستیابی فرزندان به استقلال فکری از طریق آموزش مهارت‌های زندگی فراهم شود و مداخله در امور مشترک فرزندان با دلسوزی اشتباه گرفته نشود چون در غیر این صورت ما با زوجینی روبه‌رو خواهیم بود که از نظر فکری همچون کودکانی هستند که در لباس و نقاب بزرگسال اقدام به تشکیل زندگی مشترک کرده‌اند و از آنها نمی‌توان انتظار پیشرفت و رشد در زمینه‌های مختلف اجتماعی، اقتصادی، عاطفی، فرزندپروری و... را داشت.
مسئله مهم و قابل تأمل دیگر در حوزه مداخلات والدین زمینه‌های یاری‌رسانی و زمان مناسب برای انجام خدمت می‌باشد که در برخی از خانواده‌ها شاهد ارائه سرویس افراطی در طول زمان مدید به فرزندان و در برخی دیگر با محروم کردن فرزندان از حداقل خدمات عاطفی، اقتصادی، اجتماعی و... روبه‌رو هستیم که در این زمینه آنچه مهم به نظر می‌رسد، حمایت در حیطه‌های مختلف با هدف یاری‌رسانی و عدم سلب استقلال می‌باشد به گونه‌ای که فرزندان قدرت لازم برای تأمین نیازهای فوق را پیدا کنند و به استقلال و کفایت لازم دسترسی پیدا کنند که بعد از آن بتوانند به صورت یک زوج مشترک به ادامه مسیر زندگی بپردازند.
خانواده‌هایی هستند که در زمان بروز مسائل به جای بررسی اصولی و منطقی مسائل و بدون سوءگیری به جانبداری از فرزند خویش پرداخته و مسیر حل مشکلات را به صورت یک جاده مسدود طی می‌کنند. در چنین مواردی می‌توانیم به خانواده‌ها این توصیه را داشته باشیم. زمانی که با چالش‌های فرزندان روبه‌رو می‌شوند، به جای غلبه احساس بر منطق از گوش دادن فعال استفاده کرده و فارغ از هر قضاوت و ذهن‌خوانی در صورت علم به مسئله موجود به صورت منطقی زوجین را هدایت کرده و در غیر این صورت از افکار سوءگیرانه و راهنمایی‌های غیرمنطقی خودداری کنند. بهترین پیشنهاد برای فرزندان این نوع والدین مراجعه به متخصصان از جمله مشاوران و زوج درمانگرهای روانشناس می‌باشد.
موضوع اساسی و مهم دیگر مراقبت و مداخله والدین در حوزه فرزندپروری می‌باشد که با دو عنوانی روبه‌رو هستیم که هرکدام معنایی متفاوت می‌تواند داشته باشد. مراقبت نوعی کمک و یاری‌رسانی در حوزه فرزندپروری می‌باشد اما مداخله نوعی تحمیل سبک‌های فرزندپروری والدین با سبک‌های فرزندپروری زوجین می‌باشد که در حال حاضر یکی از علت‌های اساسی تنش بین زوجین دخالت والد یکی از زوج‌ها در امر فرزندپروری است. توصیه به والدین، برقراری ارتباط با زوجین با هدف حمایت منطقی، ایجاد بستر رشد استقلال فکری و کفایت شخصی، آموزش مهارت مذاکره، حفظ حریم شخصی زوجین و عدم مداخله در زندگی مشترک آنها می‌باشد. راهکار مناسب برای زوجین، برقراری ارتباط صمیمانه با والدین در عین حفظ احترام متقابل می‌باشد.
