ديروز به نام روز «فرهنگ پهلواني و ورزش زورخانه‌اي» نامگذاري شده بود، روزي كه چند سالي است در تقويم ثبت شده، ولي عملاً در حد يك شعار و يك همايش بيشتر به اين روز نگاه نمي‌شود.
17 شوال همان روزي است كه مولا علي(ع) در نبردي دلاورانه عمربن عبدود را شكست داد و رفتار پهلوانانه حضرت علي(ع) براي هميشه در تاريخ ثبت شد. با گذشت قرن‌ها از آن اتفاق، با توجه به ثبت رسیدن اين روز در تقويم ايراني‌ها، سالي يك‌بار ياد فرهنگ پهلواني و مسائل مرتبط به آن مي‌افتيم. نهايت تلاش مسئولان ورزشي و فرهنگي در گراميداشت اين روز و همچنين ترويج روحيه پهلواني در سطح جامعه و به ويژه جامعه ورزش برگزاري چند جلسه، همايش و مصاحبه با رسانه‌هاست. بعد از آن دوباره همه چيز به دست فراموشي سپرده مي‌شود و با كوچك‌ترين حاشيه‌اي كه در ورزش به وجود آيد همه يادشان مي‌افتد كه طي اين سال‌ها تا چه اندازه در ترويج اخلاق كم‌كاري شده است. تاكنون حرف‌هاي زيادي در مورد اهميت اين موضوع و خلأهاي فرهنگي زده شده، اما واقعيت اين است كه ورزش ما با فرهنگ پهلواني و آموزه‌هاي ديني و ملي فرسنگ‌ها فاصله دارد و اين فاصله به قدري زياد شده كه با هيچ شعار، همايش و دورهمي نمي‌توان آن را جبران كرد!
نامگذاري يك روز به نام فرهنگ پهلواني اگرچه تنها در تقويم ثبت شده و تأثيري در خلأهاي موجود ندارد، اما باز هم مي‌توان آن را به فال نيك گرفت. در شرايطي كه اخلاق پهلواني در ورزش هر روز كمرنگ‌تر مي‌شود انتظار مي‌رود مديران دست از پشت ميزنشيني و سر دادن شعارهاي پرطمطراق بردارند و فكري به حال اوضاع نابسامان موجود كنند. با اينكه در فرهنگ ديني و ايراني ما پر از پهلواناني است كه با عملكرد خالصانه‌شان در تاريخ ماندگار شده‌اند، ولي امروز جوانان نه تنها الگوهاي خود را فراموش كرده‌اند، بلكه با ديدن بي‌اخلاقي‌هاي ورزش از فرهنگ پهلواني دورتر و دورتر مي‌شوند. فوتبال رشته‌اي كه چندين برابر رشته‌هاي ديگر بودجه مي‌گيرد و ريخت و پاش مي‌كند، اما غرق در بي‌اخلاقي و بي‌فرهنگي شده است. شايد روزگاري در بازي‌هاي فوتبال كشور رفتارهاي پهلوانانه زيادي دیده می‌شد، ولي امروز يك انتقاد يا یک حركت اشتباه با موجي از بي‌اخلاقي، توهين و عصبانيت در دنياي حقيقي و مجازي پاسخ داده مي‌شود. در رشته‌هاي ديگر هم که ورزشكاران‌شان براي نشان دادن رفتار و منش پهلواناني چون تختي تلاش مي‌كنند عملاً به چشم نمي‌آيند و توجهي به آنها نمي‌شود.
در چنين اوضاعي عجيب است كه مديران و دست‌اندركاران ورزشي همچنان دلخوش به جلسات بي‌نتيجه مثلاً فرهنگي هستند! در حقيقت رفتار پهلواني به يك شعار تزئيني براي مديران بدل شده است و هر زمان که انتقادي به آنها مي‌شود پاي اين بحث را وسط مي‌كشند. در صورتي كه متهم اصلي كم‌كاري و بي‌توجهي به اخلاق و منش پهلواني همين مديراني هستند كه فقط شعار مي‌دهند. كشوري كه پهلوان‌هاي نامي زيادي داشته و دارد باید ترويج اخلاق در ورزش را يكي از اولويت‌هاي خود قرار دهد، نه اينكه با بي‌توجهي به اين مسئله نظاره‌گر رنگ باختن اخلاق باشد. بايد بپذيريم كه كم‌كاري‌هاي سال‌هاي گذشته تأثيرات منفي خود را در ورزش گذاشته و زمان زيادي را از دست داده‌ايم، ولي باز هم نبايد دست روي دست گذاشت تا بيش از اين شاهد تشديد بي‌اخلاقي‌ها باشيم. با ريشه‌يابي و تدوين برنامه‌اي جامع مي‌توان تا حدودي مشكلات را برطرف كرد. روحيه، مرام و منش پهلواني با شعار دادن و بنر زدن ترويج نمي‌شود و تا زماني كه آقايان حساسيت اين موضوع را درك نكنند، قطعاً نمي‌توان انتظار تحول فرهنگي –اخلاقي را در ورزش داشت.
