ورزش ایران بعد از پشت سر گذاشتن هشت سال پرفراز و نشیب حالا چشم‌انتظار تغییرات جدید و تفکرات نو است. با مشخص شدن رئیس‌جمهور جدید که طی یکی، دو ماه آینده کابینه‌اش را معرفی می‌کند، سلطانی‌فر باید کم‌کم چمدان‌هایش را ببندد و پستش را تحویل وزیر دولت جدید بدهد. وزیری که انتظار می‌رود با تفکراتی اصولی برای جایگاه حساسی، چون ورزش در نظر گرفته شود و کمافی‌السابق ته بار کابینه‌ای که دولت برای خود در نظر گرفته است نصیبش نشود!
حساسیت و اهمیت حوزه ورزش اگر از دیگر حوزه‌هایی که این روز‌ها ذهن رئیس دولت جدید را برای انتخاب اصلح‌ترین فرد برای آن‌ها به خود مشغول کرده بیشتر نباشد کمتر هم نیست. ورزشی که سال‌هاست به ابزار مهم دولت‌ها در سراسر دنیا مبدل شده، اما در ایران همواره بسان فرزند خوانده‌ای است که کمترین توجه از سوی پدر خانواده شامل حالش می‌شود و انتخاب‌هایی که انجام می‌شود هیچ‌گاه در حد و اندازه‌هایش نبوده است.
پیشتر سلطانی‌فر با این ادعا که اطلاعات کامل و جامعی از ورزش دارد خود را محق نشستن بر صندلی این وزارتخانه می‌دانست، اما ورزش جدول نیست که برای حل و فصل آن نیاز به اطلاعات عمومی بالا داشته باشد. ورزش شخصی اصلح و کارآمد می‌خواهد که راهکار داشته باشد برای حل مشکلاتش، نه صرفاً اطلاعات عمومی در خصوص تعداد قهرمانان و مدال‌های‌شان! ورزش وزیری کاربلد می‌خواهد که به جای انداختن توپ در زمین این و آن و پاپس کشیدن به وقت مشکلات و چشم بستن بر اشتباهات، نگاهی، چون عقاب داشته باشد برای بیرون کشیدن مو از ماست تا فرداروز بار دیگر اسیر قراردادهایی، چون ویلموتس‌گیت نشویم. ورزش نیازمند شخصی تواناست که از عهده مشکلات برآید، نه آنکه ناله سر دهد و با برشمردن آن‌ها مدام از سختی‌های راه بگوید. سختی‌های غیرقابل انکاری که صدالبته قبل از قبول مسئولیت همه به تک‌تک آن‌ها واقف هستند، اما همواره بعد از محکم شدن جای پای‌شان به جای حل و فصل دم به دقیقه مرور می‌شوند.
تغییرات حاصله یک‌بار دیگر این امیدواری را ایجاد کرده تا دولت جدید با تفکراتی جدید برای یک‌بار هم که شده نگاهی اصولی به ورزش داشته باشد و با انتخابی درست گامی در راستای حل و فصل مشکلات این حوزه بردارد، خصوصاً که ورزش می‌تواند در صورت سروسامان گرفتن همپای وزارت امور خارجه، دولت را در پیشبرد اهدافش، حتی سیاسی همراهی کند، اما به شرط آنکه انتخابی که قرار است در این حوزه انجام شود، نه بر اساس روابط که بر اساس ضوابط و کارآمدی شخص باشد و البته اصولی تا نتیجه حاصله درخشان باشد، نه مانند سال‌های قبل که جای هیچ‌گونه دفاعی ندارد.
آنچه مسلم است نتایج بجا مانده از وزرای ورزش قبلی چه در دولتی که مردادماه با مردم خداحافظی می‌کند و چه دولت‌های قبل‌تر می‌تواند درس خوبی باشد برای نوع و نحوه انتخاب توسط دولت جدید. استفاده از افراد ناکارآمد که نه برنامه و راهکاری دارند برای حل مشکلات و نه اراده‌ای برای مطالبه‌گری تا دست آن‌ها که برای پر کردن جیب خود تیشه می‌زنند به ریشه ورزش کشور، تنها تغییر نام‌ها خواهد بود که نتیجه‌اش ادامه دست و پا زدن در گردابی است که سال‌هاست ورزش ایران به واسطه انتخاب‌های غیراصولی و نادرست اسیر آن شده است. حال، اما این شانس وجود دارد که به واسطه تغییر دولت، تفکرات و نگرشی متفاوت را شاهد باشیم. تفکر و نگرشی که در راستای موفقیت ورزش و برای آینده‌ای درخشان گام بردارد، نه داستان‌هایی که پیشتر شاهد بودیم و کوچک‌ترین سودی هم برای ورزش نداشتند.
