می‌توان صدای موسیقی را از شعر «شهریار» شنید

فرهاد فخرالدینی، آهنگساز و رهبر ارکستر شناخته‌شده موسیقی ایرانی شهریار را شاعری توصیف کرد که بیان احساس به وسیله موسیقی را از شعر مؤثرتر می‌دانست.
فرهاد فخرالدینی آهنگساز و رهبر ارکستر شناخته شده کشورمان چندی پیش به مناسبت گرامیداشت یاد و نام مرحوم سیدمحمدحسین شهریار دلنوشته‌ای را در قالب یک اثر تصویری پیش روی مخاطبان قرار داده بود که در آن به بررسی ابعاد و زوایای مختلف دیدگاه‌های این شاعر بزرگ ادبیات پارسی به موسیقی ایرانی پرداخته است. فخرالدینی در بخش‌هایی از این یادبود تصویری که در فضای مجازی با عنوان «شب‌های شهریار و شهریاران ادب» پیش روی مخاطبان قرار گرفت، نوشته است:
استاد محمدحسین شهریار علاقه بسیار فراوانی به موسیقی داشت و خود نیز با موسیقی ایرانی آشنا بود. اولین معلم شهریار در شعر و موسیقی بنا به گفته خودش مادرش بوده است، او در شعر زیبای «ای وای مادرم» چنین می‌گوید: «او با ترانه‌های محلی که می‌سرود با قصه‌های دلکش و زیبا که یاد داشت، از عهد گاهواره که بندش کشید و بست، اعصاب من به ساز و نوا کوک کرده بود. او شعر و نغمه در جان و دلم به خنده کاشت». شهریار دانستن موسیقی را برای شاعر، شرط اول می‌داند و در مقدمه کلیات دیوانش در جلد دوم چنین می‌نویسد: «از این جهت است که شعرای اولیه در همه اقوام و ملل دنیا موسیقیدان‌ها بوده‌اند، در ایران ما هم شعرای اولیه، چون رودکی و دیگران چنگ می‌نواختند و از ترانه وارد جهان شعر و شاعری شدند.»
شهریار در برخی موارد که از موسیقی صحبت می‌کند، به قدری به موسیقی نزدیک می‌شود که می‌توان صدای موسیقی را از شعر او شنید. او در قصیده‌ای که برای رودکی سروده است، در بیتی چنین می‌گوید: «شاعر و نغمه ساز و رود نواز / خوش و خوش لهجه و خوش الحان بود». شهریار به جای چنگ، سه تار را انتخاب کرده و در نوازندگی آن از بهترین دوستان خودش، استاد ابوالحسن صبا و استاد احمد عبادی بهره گرفته بود. او با بیشتر موسیقیدانان معروف دوران خود دوست و معاشر بود و علاقه شدیدش به موسیقی و دوستی دیرینه‌اش با اقبال سلطان و صبا و هنرمندان دیگر سبب آشنایی‌اش با موسیقی ایرانی شد.