مرتضی بریری از فعالان و کارشناسان حوزه ارتباطات، فرهنگ و حقوق دستی هم بر قلم دارد و طی یک سال گذشته یادداشـتهایی را در زمینـه تاریـخ اسلام و برخــی رخدادهای با اهمیت تاریخ ایران معاصر به نگارش درآورده و در مهمترین رسـانههای کشور منتشر کرده است. اکنون بناست تا این یادداشتها در قالب مجموعهای تحت عنوان «معاصریت تاریخ: یادداشتهایی پیرامون تاریخ اسلام و تاریخ ایران معاصر» توسط مؤسسه نشر و تحقیقات ذکر منتشر شود. آیتالله محمدجواد مروجی طبسی، استاد حوزه علمیه قم و پژوهشگر و نویسنده آثاری مهم در تاریخ اسلام یادداشتی بر این اثر نوشته است.
بریری در این مجموعه یادداشتها تلاش کرده است تا با توجه و تدقیق در مناسبتهای دارای اهمیت تاریخ اعم از اربعین حسینی و... و شخصیتهای مثبت و منفی مهمی که نقشی در تاریخ اسلام و ایران داشتند همچون حضرت ابوطالب (ع)، محمدبن ابیبکر، سردار حاج قاسم سلیمانی و... مفاهیمی را مورد بررسی و کند و کاو قرار دهد تا بتواند بصیرتی را برای نسل جوان به ارمغان آورد.
این نویسنده در هرکدام از این یادداشتهایش به یکی از معضلات جامعه ایرانی پرداخته و با توجه به ضرورت و نیاز جامعه تلاش کرده است با طرح پرسش ذهن مخاطب را بیدار کند تا با آگاهی بیشتر بتواند در خصوص مسائل پیرامون خود تفکر کند و بهترین تصمیم را بگیرد.
گفتنی است این اثر در دو فصل تدوین شده است که یادداشتهایی، چون «ضرورت دفاع از ایمان ابوطالب (ع)»، «ماجرای مرگ عمروعاص؛ نسبت ما با حاکم بر حق چیست؟»، «مرگ مروان حکم و مسئله «دستهای یهودی» در امت اسلام»، «چرا توهین مکرون به پیامبر اکرم (ص) نقض حقوق بشر است؟»، «معارف صیاد؛ چه معرفتی از پیروز میدانهای بزرگ نبرد داریم؟» و... را شامل میشود.
در بخشی از پیشگفتار این کتاب به قلم نویسنده، آمده است: «قطعاً مطالعه علمی قرون گذشته، کشف قوانین حاکم بر تاریخ معاصر را در پی دارد؛ به عبارتی برای ریشهیابی مشکلات فعلی باید به مطالعه علمی اعصار پیشین پرداخت. یکی از مؤلفههای مهم در فلسفه تاریخ و مطالعه علمی تاریخ، مداقه و تدقیق پیرامون آن دسته از وقایع و اتفاقاتی است که از هر حیث حائز اهمیت هستند. از همین نکته است که میتوان «سیاسی بودن» تاریخنگاری را درک کرد. تاریخنویسی فعالیتی سیاسی است؛ نهتنها از آن رو که به وسیله سیاست جاری شکل داده میشود، بلکه به این دلیل که نشر تاریخ جدید، خود یک کنش سیاسی بوده و دارای پیامدهای تاریخی است. البته این نیز اشتباه است که ما خود را در درک حقیقت گذشته توانا بدانیم. تاریخنگاران در اصل، تولیدکنندگان دانشی درباره گذشتهاند نه کاشفان حقیقت آن. (بنگرید به مدخل تاریخگرایی در فرهنگ اندیشه انتقادی، ویراسته مایکل پین). میشود چنین برداشتی را هم داشت که تاریخ اتفاقاً فقط برای جهان معاصر کاربرد دارد؛ بدین منظور باید مسئلهمند سراغ تاریخ رفت تا بتوان از دل آن رویدادها به مطالعه عصر حاضر پرداخت. تئودور آدورنو، فیلسوف آلمانی و از اصحاب مکتب فرانکفورت اعتقاد دارد که آشتی با گذشته به معنای مطالعه جدی گذشته و شکستن طلسم آن از رهگذر عمل شفاف آگاهی نیست، بلکه بیش از هر چیز حاکی از آغازی دوباره و حتی الامکان زدودن امر گذشته از حافظه است.»
کتاب «معاصریت تاریخ: یادداشتهایی پیرامون تاریخ اسلام و تاریخ ایران معاصر» اثر مرتضی بریری به زودی از سوی مؤسسه نشر و تحقیقات ذکر منتشر میشود.