روز پارالمپیک می‌تواند روز تزریق امید باشد، تزریق امید نه فقط به قشری از جامعه ایران که در سرشماری سال ۸۵، یعنی ۴۴/۱ درصد از جمعیت ۷۰ میلیون و ۴۰۰ و ۹۵ هزار و ۷۸۲ نفری ایران را تشکیل می‌دادند و سال ۹۱ به ۱۱ درصد از جامعه آماری ایران افزایش یافتند، بلکه به کل جامعه‌ای که تماشای حضور موفق آن‌ها در کنارشان می‌تواند زمینه‌ای برای ایجاد انگیزه و نشاط باشد. هرچند برخی همچنان بر این باورند که تعداد آن‌ها بیش از آمار‌های ارائه شده است و دلیل آن را پنهانکاری برخی خانواده‌ها که تمایلی به اعلام معلولیت فرزندان یا دیگر افرادی که با آن‌ها زندگی می‌کنند، ندارند می‌دانند. در حالی که معلولیت محدودیت نیست و این را سالیان سال است که پارالمپیکی‌های ایران با کسب عنوان‌ها و مدال‌های در خور توجه فریاد زده‌اند برای بیرون کشیدن معلولانی که به دلیل نقض عضو گوشه عزلت گزیده‌اند و از حضور در جامعه سرباز می‌زنند.
سخت است، بدون شک زندگی با معلولیت کار ساده‌ای نیست و کنار آمدن با آن برای حضور در جامعه تنها مربوط به دیدگاه فرد دارای معلولیت یا حتی تغییر نگاه و فرهنگ اطرافیان نیست و برخلاف آنچه مردم تصور می‌کنند بیشتر مربوط به موانع و محدودیت‌های جامعه است. چه به لحاظ اقتصادی و آموزشی و چه به لحاظ زیرساختی، به همین دلیل مهم نیز برای تشویق افراد معلول و جانباز جامعه برای حضور در جامعه باید ضمانت‌های قانونی در جهت بهبود کیفیت زندگی آنان فراهم کرد تا شاهد حضور پررنگ افراد معلول در بطن جامعه بود. افرادی که بی‌شک در بسیاری از مواقع به دلیل مهیا نبودن شرایط در کنار نوع نگاه مردم است که کنج خانه را به حضور در جامعه ترجیح می‌دهند. حال آنکه حضور آن‌ها در عرصه‌های گوناگون اجتماعی نه فقط می‌تواند به معنای تزریق روح امید و انگیزه به جامعه و مردم باشد که می‌تواند شکوفایی استعداد‌های آن‌ها را نیز به دنبال داشته باشد، اما برای رسیدن به این نقطه توجه و مهیا کردن زیرساخت‌ها لازم است تا افراد دارای معلولیت به حضور در بین افراد جامعه تشویق شوند.
بی‌شک ۱۴ سال پیش نیز که برخی از ایران پیشنهاد نامگذاری ۲۴ مهر را به عنوان روز پارالمپیک به کمیته بین‌المللی پارالمپیک دادند همین هدف را دنبال می‌کردند که به نوعی با تشویق افراد دارای معلولیت به حضور در بطن جامعه، روح امید را نه فقط به آن‌ها که به کل جامعه تزریق کنند، چراکه حضور پررنگ افراد جانباز و معلول در سطح جامعه و کسب عنوان‌ها و افتخار‌های متعدد توسط آنان چه در عرصه‌های ورزشی و چه غیرورزشی هیجانی وصف نشدنی را در جامعه ایجاد می‌کند و باعث ایجاد انگیزه و روحیه می‌شود.
کار ساده‌ای نیست، چیزی حدود یک میلیارد نفر در دنیا که حدود ۱۵ درصد از جمعیت کل جهان می‌شود با انواع مختلف معلولیت زندگی می‌کنند، اما بی‌هیچ شک و تردیدی می‌توان استعداد‌های خارق‌العاده‌ای را در آن‌ها کشف کرد اگر شرایط برای حضور‌شان در جامعه مهیا شود. شرایط تحصیلی، کاری و ورزشی که نیازمند بسترسازی شهری است تا رشد و بهبود کیفیت آن‌ها را به دنبال داشته باشد. البته با توجه به پراکندگی جغرافیایی جمعیت جانباز و معلول فراهم کردن زیرساخت‌های لازم برای حضور آنان در جامعه کار چندان ساده‌ای نیست، اما بدون شک زندگی در شهر و کشور حق هر شهروندی است و تنها مختص افراد سالم نیست، از همین‌رو باید شرایط برای افراد معلول نیز مهیا شود، خصوصاً که مهیا کردن این شرایط می‌تواند باعث تشویق بسیاری از آن‌ها برای حضور در بطن جامعه شود. این را زمانی می‌توان بهتر دریافت که بعد از موفقیت‌های پارالمپیکی‌های ایران در عرصه‌های مختلف بین‌المللی، به خصوص رقابت‌های پارالمپیک شاهد خودباوری و حضور افراد معلول بیشتری در عرصه ورزشی خواهیم بود. اتفاقی که علاوه بر شکوفایی استعداد‌های ناب، افرادی را که تا پیش از این کنج عزلت گزیده بودند، می‌تواند به حرکت وادارد و موفقیت‌های قابل توجهی را در عرصه‌های مختلف برای‌شان به دنبال داشته باشد.
