این که مأمور پلیس در جریان تعقیب و گریز به سمت مجرم تیراندازی بکند یا نکند ممکن است به چند اتفاق منجر شود. اگر تیراندازی کند و تیرش به هدر برود، درباره این که چرا تیرش به هدف اصابت نکرده و مجرم فرار کرده باید به مقام بالاتر از خودش توضیح دهد، اما اگر تیر پلیس به هدف اصابت کند و منجر به مرگ مجرم یا مجروح شدن وی یا نقص عضو او شود تأسف ماجرا بیش از همه گریبان مأمور پلیس را خواهد گرفت. موضوع یکی از پرونده‌های مطرح شده در محاکم قضایی از جمله همین آمد و شد مأموران پلیس به محاکم جنایی است که باید تا فرجام پرونده پله‌های دادگستری را بالا و پایین کنند. آن‌ها باید به قاضی اثبات کنند که در جریان تعقیب و گریز قانون استفاده از سلاح را رعایت کرده‌اند.
یعنی گلوله‌های اول را هوایی شلیک کرده و بعد به سمت کمر به پایین مجرم تیراندازی کرده‌اند. فراموش نکنید که همه این اتفاق‌ها باید در کسری از ثانیه رقم بخورد. این که مجرم سوابق مجرمانه بسیاری داشته، همراه خودش مواد مخدر، اموال سرقتی یا سلاح داشته پیوست‌هایی است که در مرتبه بعد قرار می‌گیرد و به عنوان ادله‌ای برای اثبات بی‌گناهی پلیس به دادگاه ارائه می‌شود. در کسوت خبرنگار شاهد محاکمه بسیاری از این مأموران پلیس بوده‌ام که با برائت از قتل عمد به پرداخت دیه محکوم شده یا می‌شوند. در بهترین حالت ممکن است که دیه مجرم از بیت المال پرداخت شود. روی سخنم این است که حمایت قانونی قاطع از مأمورانی که درجریان عملیات‌ها حضور دارند صورت نمی‌گیرد.
این بدان معنا نیست که کشتار مجرمانه در شهر‌ها اتفاق بیفتد، اما این پرسش مطرح می‌شود که آیا این دسته از مأموران بازهم در جریان عملیات‌های پلیسی حاضر به شلیک به سمت مجرمان خواهند شد؟ محکومیت این دسته از مأموران منجر به استحاله سایر مأموران و وقاحت مجرمان نمی‌شود؟ این که بخشی از توان پلیس باید به اتهام قتل مجرمان پله‌های دادگستری را بالا و پایین کنند و کانون خانواده‌شان در اضطراب بماند یعنی حمایت قانون فعلی از آن‌ها کفایت نمی‌کند.
