مدیر امور هنر‌های نمایشی سازمان فرهنگی- هنری شهرداری تهران معتقد است: تئاتر طی چهار دهه گذشته محل زد و خورد جناح‌های مختلف سیاسی بوده و از این رو برای آن برنامه‌ریزی نشده که نتیجه آن آسیب دیدن هنر است.
علی عطایی، مدیر امور هنر‌های نمایشی سازمان فرهنگی- هنری شهرداری تهران ضمن انتقاد از هنر‌های نمایشی و مدیریت آن در کشور به مهر می‌گوید: متأسفانه در کشور ما هنر‌های نمایشی و تئاتر به صورت اخص، محل زد و خورد جناح‌های مختلف سیاسی است و به نظر می‌رسد اغلب اوقات اصلاً توجهی به هنر ملی، منافع ملی و ایران ندارند و به دنبال پیگیری اهداف خود هستند، در این شرایط هنر آسیب می‌بیند. در مجموع معتقدم هنر به این شکل از مدیریت کلان، با این پراکندگی و چندپارگی، بالنده نخواهد بود و رشد نخواهد کرد. مدیر امور هنر‌های نمایشی سازمان فرهنگی- هنری شهرداری تهران در ادامه می‌افزاید: متأسفانه مدیران به صورت چرخشی، بدون توجه به توانایی‌های‌شان و اغلب بر پایه سفارش عوض می‌شوند و کسی از آن‌ها سؤال نمی‌کند چه برنامه و کاری را اجرا کرده‌اند، حتی از مدیران بعدی که منصوب می‌شوند هم کسی برنامه نمی‌خواهد. شاید مدیران بالادستی صلاحیت ارزیابی این را ندارند که ببینند آیا مدیران زیردست توانایی اجرای برنامه‌هایی را که ارائه می‌دهند دارند یا نه. این شکل مدیریت در بسیاری از حیطه‌ها ما را به بن‌بست رسانده است. این مدیریت انقلابی نیست، این هنر انقلابی نیست.
وی خاطر نشان می‌کند: مدیریت انقلابی مدیریتی است که فرصت و امکان را برای حضور داوطلبانه و تحرک خودجوش هنرمند در همه حوزه‌های اجتماعی، فرهنگی و سیاسی انقلاب فراهم می‌کند. مدیریت و هنر انقلابی زمینه را برای سؤال کردن فراهم و از هنرمندان برای طرح پرسش حمایت می‌کند. به نظر من باید با حمایت هنرمند را به اندازه یک مصلح اجتماعی بالا برد. هنرمند به خاطر تیزبینی و نگاه درستش در اغلب موارد، می‌تواند پرسش‌های خوبی مطرح کند و دیگران باید به آن پرسش‌ها پاسخ بدهند.
عطایی در پایان تأکید می‌کند: متأسفانه به رغم اینکه شخصیت‌های مهم نظام جمهوری اسلامی ایران برای موضوع فرهنگ اهمیت قائلند و در اکثر سخنرانی‌های‌شان نیز بر اهمیت این موضوع تأکید دارند، اما در مدیران میانی بنا به دلایل مختلف در کشورمان مسئله فرهنگ و هنر مسئله اصلی کشور در نظر گرفته نمی‌شود. اگر مسئله فرهنگ و هنر به عنوان مسئله اصلی در نظر گرفته می‌شد، تمام مشکلات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی نیز تا حد زیادی بهبود پیدا می‌کردند، زیرا آن‌ها تابع مسئله فرهنگ و هنر هستند نه بالعکس.
