مجوز حرفه‌ای استقلال و پرسپولیس صادر شد، مجوز حرفه‌ای استقلال و پرسپولیس صادر نشد، یک بازی تمام نشدنی با نقش‌آفرینی فدراسیون فوتبال، سازمان لیگ و کمیته استیناف صدور مجوز حرفه‌ای!
چند پیرمرد محترم دور هم جمع می‌شوند، مسئولان پرطمطراق و شومن سرخابی‌ها هم هستند و جناب رئیس مرتبط با خوبان عالم هم حضور دارد برای اینکه یک کلاه گشاد بگذارند سر هواداران دو تیم و مهم‌تر از همه کنفدراسیون فوتبال آسیا که بله دو باشگاه ابربدهکار فوتبال ایران که هنوز یک پرونده‌شان بسته نشده، پرونده دیگرشان باز می‌شود الزامات حرفه‌ای بودن را دارا هستند و می‌توانند بدون کوچک‌ترین مشکلی به عنوان نمایندگان فوتبال ایران در رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا شرکت کنند.
جالب اینکه این جمع هیچ ابایی هم ندارند که رسماً و از طریق رسانه‌های رسمی کشور اعلام کنند با پرونده‌سازی و جعل سند هر سال این کار را انجام می‌دهند. مثلاً اینکه اعلام کنند یکی از دو باشگاه برای نیم ساعت از وزارت ورزش جدا شود و زیر نظر یک وزارتخانه دیگر برود و بعد از حل مشکل دوباره به وزارت ورزش عودت داده شود یا اینکه اعلام کنند دو باشگاه حتی یک ریال بدهی ندارند و حساب دخل و خرج‌شان کاملاً با هم جور درمی‌آید!
یک دورهمی می‌گیرند و اعلام می‌کنند پرسپولیس و استقلال حرفه‌ای شده‌اند، در حالی که همین حالا اولی مدیرعامل ندارد و دومی نیز زمین تمرین و در این بین کسی هم پیدا نمی‌شود حداقل بپرسد چگونه با این اوضاع و احوال حرفه‌ای شده‌اند!
خب تصاویری که از این دورهمی به بیرون درز پیدا می‌کند و فیلم‌هایی که منتشر می‌شود هم قابل تأمل است. اینکه همه چشم‌ها به ظرف میوه وسط میز و موز‌های خاص آن است یک طرف، ولی بیشتر از همه اظهاراتی است که شنیده و معلوم می‌شود که قرار نیست هیچگاه نقطه پایانی بر این جلسات زده شود. مثلاً وقتی مصطفوی می‌گوید در این مملکت گره باز نمی‌شود و فقط گره روی گره زده می‌شود، باز هم جالب این است که کسی پیدا نمی‌شود از این جناب داریوش خان مصطفوی سؤال کند پس شما قرار است چکار کنید که هنوز بعد از این همه سال نتوانسته‌اید حداقل یک گره را باز کنید.
مسئله حرفه‌ای شدن دو باشگاه پرسپولیس و استقلال (البته اگر واقعاً بتوانیم نام باشگاه را برای آن‌ها در نظر بگیریم) درست مانند داستان بی‌پایان خصوصی‌سازی آنهاست. سفره‌ای پهن شده و عده‌ای کنار آن مشغول تاراج بیت‌المال هستند، آن هم بی‌سروصدا و اگر اعتراضی شود، می‌گویند در راستای اعتلای فوتبال باشگاهی ایران دورهم جمع شده‌اند. طبیعی است که با چنین طرز تفکر و مدیران فوتبال، ایران سال‌ها باید در انتظار خصوصی‌سازی و حرفه‌ای شدن بماند و دست‌آخر هم را ه به جایی نبرد.
بار کج به منزل نخواهد رسید، این را قدیمی‌ها گفته‌اند. بار کج فوتبال باشگاهی ایران هم هیچگاه به مقصد نمی‌رسد، حتی با هزاران هزار ترفند و تلاش برای دور زدن قانون، با این تفاوت که گویا قرار نیست کسی پیدا شود و این بار کج را برای یک‌بار هم که شده صاف کند و فوتبال ایران را از این همه بلاتکلیفی، فساد و بیت‌المال خواری نجات دهد. این اتفاقی است که علاقه‌مندان به فوتبال سال‌هاست در آرزوی رخ دادنش هستند، اما آیا با مدیران فعلی و قبلی که تصمیم‌گیرندگان امروز هستند، می‌توان به آینده امیدوار بود؟ پاسخ به طور حتم منفی است.
