نه لابی‌هــا جواب‌داد و نه نامه‌نگاری‌ها؛ کنفدراسیون فوتبال آسیا رسماً استقلال و پرسپولیس را از لیگ قهرمانان کنار گذاشت تا کابوسی که در یک دهه گذشته هر سال بالای سر سرخابی‌ها بود و هر دوره به ترفندی از آن عبور می‌کردیم، سرانجام تعبیر شود.
تصمیمی که البته می‌تواند سرآغاز یک رنسانس در فوتبال ایران باشد و سبب شود یک‌بار برای همیشه تصمیم‌گیران فوتبال با واقعیت روبه‌رو شوند. یک حقیقت تلخ که سال‌ها بود با دیپلماسی پسته و قالی و لابی‌های سیاسی سعی کردیم آن را نادیده بگیریم و از کنار آن عبور کنیم. شرایط تیم‌های آماتوری که حداقل‌های حرفهای شدن را هم ندارند با جعل مدارک، حرفهای نشان دادیم تا با ارائه تصویری غیرواقعی، مجوز حضور در لیگ قهرمانان صادر شود.
اعتراف علی کفاشیان، رئیس سابق فدراسیون فوتبال که می‌گوید ۱۱ سال مدارک جعلی برای گرفتن مجوز حرفهای استقلال و پرسپولیس به کنفدراسیون فوتبال آسیا ارائه می‌دادیم، به خوبی گویای سندسازی‌هایی است که با توسل به آن‌ها سعی کردیم در یک دهه گذشته از کنار واقعیت عبور و سعی نکنیم حتی برای یک‌بار هم که شده با قبول شرایط آماتوری که اکثر باشگاه‌هایمان دارند به سمت حرفهای شدن قدم برداریم. الزمات ای‌اف‌سی پیچیده نبود، شفافیت مالی و نداشتن بدهی، زیرساخت و توسعه فوتبال پایه از بدیهی‌ترین شروط یک باشگاه فوتبال است که پسوند حرفهای دارد.
اگر ۱۱ سال پیش که کنفدراسیون فوتبال آسیا حضور در لیگ قهرمانان را منوط به داشتن فاکتور‌های اولیه یک باشگاه حرفهای کرد، در پی فراهم کردن الزمات آن بودیم دیگر مانند امروز نه‌تن‌ها تیم‌هایمان از آسیا کنار گذاشته نمی‌شدند، بلکه خیلی از هزینه‌ها مانند جریمه‌های سنگین دلاری و بدهی‌هایی که سال به سال بیشتر می‌شود به سرخابی‌ها تحمیل نمی‌شد و دو تیم بزرگ پایتخت با عبور از شرایط آماتوری به شرایط حرفهای که یک باشگاه باید داشته باشد، هر دوره نزدیک‌تر می‌شدند. یک بازی دوسر برد برای فوتبال ایران و برخلاف امروز برای استقلال و پرسپولیس چندصد میلیارد تومان و میلیون‌ها دلار غرامت و بدهی به‌بار نمی‌آمد و سرخابی‌ها با تدابیری که صورت می‌گرفت نه تنها اسمی، بلکه در عمل هم حرفهای می‌شدند.
سوءمدیریت‌ها و مدیران کارنابلد که خیلی‌های‌شان اشتباهی و تنها به دلیل رانت سیاسی و اقتصادی وارد فوتبال شده‌اند و نمونه‌های بی‌شماری از آن‌ها را در فدراسیون فوتبال، وزارت ورزش و استقلال و پرسپولیس دیده‌ایم، اما سبب شد مسیر حرفهای شدن فوتبال باشگاهی به کج‌راهه برود، به مسیر جعل و فریبکاری و سرپوش گذاشتن، ترفند‌هایی که تا سال گذشته جواب می‌داد و سبب می‌شد باشگاه‌های آماتورمان، مجوز حرفه‌ای‌شان صادر شود.
کج‌راه‌هایی که البته امسال به مقصد نرسید تا سرخابی‌ها به دلیل نداشتن حداقل‌های حرفهای که مهم‌ترینش شفافیت مالی و زیرساخت است، نتوانند مجوز حضور در لیگ قهرمانان را بگیرند، اولویت‌هایی که از یک دهه پیش چشم‌هایمان را برای فراهم کردن شرایطش بستیم و با لابی و جعل آن را دور زدیم.
حال امروز فوتبال دو راه بیشتر پیش‌رو ندارد؛ راه اول اصرار بر مسیر غلط ۱۰ سال گذشته و چشم بستن بر واقعیت و اصلاح نکردن شرایط حاکم بر باشگاه‌هایمان است، مسیری که باز هم سبب خواهد شد هر دوره به دنبال یک کج‌راهه برای گرفتن مجوز حرفه باشیم. کج‌راهه‌هایی که امسال جواب نداد و تیم‌های ایرانی را پشت در لیگ قهرمانان گذاشت. هرچند همچنان هم می‌بینیم که برخی نامدیران که واقعیت امروز سرخابی‌ها نتیجه عملکرد آنهاست، اصرار بر ندیدن واقعیت و ادامه دیپلماسی خواهش و التماس برای بازگشت تیم‌های ایرانی به لیگ قهرمانان دارند تا همچنان بار دیگر سال آینده هم این کابوس بالای سرمان باشد.
راه دوم که می‌تواند یک رنسانس در فوتبال باشد، بازگشت به مسیر درست و اصلاح شرایط باشگاهداری و رفتن به سمت حرفهای شدن با شفافیت مالی و توجه ویژه به حداقل‌های زیرساختی و تیم‌های پایه برای پشتوانه‌سازی است، مسیری که با مدیران کارنابلد امروز فوتبال نشدنی است و مدیرانی را می‌خواهد که به جای اصرار بر ندیدن واقعیت و جعل با واقعیت روبه‌رو شوند و برای از بین بردن موانع حرفهای شدن، به جراحی فوتبال بپردازند. یک تصمیم سخت که آینده فوتبال ایران را می‌سازد، یک آینده روشن و به دور از کابوس حذف.
