صرف نظر از نوع مرگ غلامرضا تختی و اعم از آنکه او را "کشته" یا "خودکشانده" باشند، نمی توان انکار کرد که او در ذهن و ضمیر ایرانیان، همچنان یک نوستالژی جمعی است. گرایش به "آقا تختی"، از دیوار نسل ها عبور کرده و به دوران ما رسیده است و شاید این موج، همچنان به پیش تازد. چرا راه دور بروم؟ خود من از هنگامی که پاگرفتم، به تصاویرش، ویژنامه های "کیهان ورزشی" و "دنیای ورزش" برایش، کتاب هایی که در باره اش در می آمد و بعدها که به عالم نگارش نقب زدم، به دوستانش، حتی عکاسانی که لحظاتی از عمرش را به قاب تاریخ سپرده بودند و در کل هر چیز که نشانی از او داشت، نوعی کشش و تعلقِ سرکش داشتم! در کودکی، یکی از جاذبه های شهر ری را، این می دانستم که در پی زیارت سیدالکریم(ع)، در ابن بابویه و از پشت دیواره مشبک بقعه اش (که با الان متفاوت بود)، با دقت داخل را برانداز کنم، گو اینکه قرار بود در آن اتاق کم نور و پر از سکوت، چیزی را بیابم! این حس هنوز هم با من هست، هنگامی که پای نویافته ای از او به میان می آید، یا دوستی دیگر از حلقه مراودانش را، شناسایی می کنم. هر چند که یاران او، عمدتا از میان ما رفته اند و آنچه می دانسته و نگفته اند را نیز، با خود برده اند!
وقتی در صبحگاه هفدهم دی ماهِ هر سال، جماعتی به پای دل، مزارش را در بَر می گیرند و از گل و گلاب سرشارش می کنند، در می یابم که در پسِ این همه، عظمتی نهفته است و بیهوده سخن، به این درازی نبود! من از فیلم غلامرضا تختیِ بهرام توکلی، خوشم نیامد و‌دلایلم را، طی یادداشتی نوشتم. اما در پایان همان فیلم، نریشنی بود، که به آن دل دادم: دشمنان و دوستان تختی، پیر و فراموش شدند، اما او جوان ماند! پهلوان در حیات و ممات، با مردم زیست و کماکان می زیَد. خدایش بیامرزد.
