حامد قهرمانی
کریم باقری را دوست داریم، چه آن زمان که در نقش رهبر خط میانی پرسپولیس و تیم ملی با شوتهای استثناییاش به وجدمان میآورد و چه این روزها که با استفاده از تأثیرش روی بازیکنان و رفاقتی که با آنها دارد، اسباب آرامش تیم ملی و پرسپولیس را فراهم میکند. کریم باقری همیشه دوستداشتنی بوده و هست. با این حال، این روزها بحث تغییرات در کادر فنی تیم ملی در کنار برخی دریافتهای نامتعارف باعث شده هم آقا کریم رنجیدهخاطر شود و هم علاقهمندان به فوتبال مات و مبهوت نوع رفتار او قرار بگیرند. بحثها از زمانی بالا گرفت که خبر حقوق ۱۵۰ میلیونی باقری رسانهای شد، حقوقی که هنوز هم بر این باوریم که برای نشستن روی نیمکت تیم ملی، آن هم بدون اینکه مدرکی داشته باشی بسیار زیاد است و تازه این توقع را هم داشتیم که خود کریم باقری نیز منتقد دریافت چنین حقوقی باشد. حالا بحث سر این است که او باید از بین پرسپولیس و تیم ملی یکی را انتخاب کند. خودش میگوید: «اصلاً در این مورد خبری ندارم، قراردادم با فدراسیون تمام شده و منتظر عقد قرارداد جدید هستم، ولی نمیدانم این مسائل از کجا و چگونه و توسط چه کسانی طرحریزی میشود. شیطنت میکنند و میخواهند آدم خودشان را بیاورند. چه من باشم یا خداداد عزیزی و حتی شخص دیگری تفاوتی نمیکند، اما همه چیز باید سرجای خودش باشد. رک و روراست بگویند که لازم نیست من باشم. من توافق کردم و گفتم که اولویتم پرسپولیس است. در طول یکسال گذشته هم مشکلی نبود، اما نمیدانم حالا چطور این مسئله باعث اشکال شده است.» باقری در مورد میزان دستمزدش در تیم ملی هم عنوان میکند: «اولاً هنوز پولی نگرفتهام، در ثانی شما ببینید کمکهای خارجی تیم ملی هر کدام چقدر گرفتهاند، آیا از ۱۰۰ هزار دلار کمتر بوده است. همین مبلغ، یعنی چیزی حدود ۴ تا ۵ میلیارد را من یکسوم آنها گرفتهام، اما وقتی بازی به بازی نگاه کنید مبلغ زیاد به چشم میآید!» حرفهای کریم باقری حرفهایی است که همیشه در فوتبال شنیده شده، حرف دیده نشدن آدمهای ساکت و بیحاشیه مثل وحید هاشمیان که به قول باقری، چون باج نمیدهد و سالم کار میکند، فدراسیونیها تحویلش نمیگیرند. حرفهای باقری درست است، اما هیچکدام نمیتواند دلیلی باشد بر دریافتهای آنچنانی، حتی اگر بازی به بازی یا بهصورت کلی نگاهشان کنیم. اشتباه، اشتباه است و اگر یکی مثل باقری آن را انجام دهد بدتر هم میشود.