هزینهکرد برای ورزش مسئله مهمی است که سالهاست از سوی دلسوزان، ورزشکاران و مربیان فریاد زده میشود، اما سالهاست که از سوی مسئولان ورزش کشور نه شنیده میشود و نه به آن عمل میکنند.
کسب قهرمانی و افتخار مهم است، اما تکرار قهرمانی و حفظ آن کاری بسیار دشوارتر. تکرار قهرمانی مستلزم توجه و نگاه ویژهتر به ورزشکار و تیم قهرمان است، اما عادت ما این است که همیشه در باد قهرمانیها بخوابیم و تصور کنیم که کار تمام شده و این ما هستیم که همواره بر قله افتخار تکیه خواهیم زد. اینگونه است که بسیاری از افتخارآفرینیها و قهرمانیهای ورزش منحصر میشود به محدوده زمانی خاص و تکستارههایی که خیلی زود غروب میکنند.
برای بیان بهتر موضوع، نگاهی به حرفهای هادی رضایی، سرمربی تیم ملی والیبال نشسته خالی از لطف نیست، تیمی که قهرمان بلامنازع پارالمپیک، پاراآسیایی و رقابتهای قهرمانی جهان است، اما همچنان مورد بیمهری قرار میگیرد و دیده نمیشود. رضایی میگوید: «ورزش هزینه دارد، همه در باد قهرمانی والیبال نشسته خوابیدهاند و فکر میکنند همیشه این قهرمانی اتفاق میافتد. در صورتی که اگر یک روز عقب بمانیم دیگر نمیتوانیم قهرمانی را تکرار کنیم، این را باید مسئولین متوجه شوند. وقتی شش سال قهرمانی کشور برگزار نمیشود، چطور میتوانیم یک ورزشکار خوب پیدا کنیم. ۱۰ سال است که مسابقات در رده سنی جوانان برگزار نشده، اینها ضعف ورزش معلولین است که امیدوارم در آینده این خلأها مرتفع شود. چیزی که همیشه برای ما سنگینی میکند نگاه مردم و مسئولان به رشته والیبال نشسته است. اگر ما دوم پارالمپیک شویم، در حقیقت شکست خوردهایم. در پارالمپیک لندن که دوم شدیم همه ما را محاکمه میکردند که چرا دوم شدیم، در صورتی که تیمهای ما بین ۱۲ تیم، دوازدهم میشوند و افتخار آنها این است که به المپیک راه پیدا کردند، این نوع نگاه سنگین است. هرچند حق این رشته قهرمانی است، اما قهرمانی زمانی به دست میآید که مسابقات قهرمانی کشور برگزار شود و از اردوهای منظم برخوردار باشیم.»
همین حرفها سند است، سند اینکه هنوز به صورت زیربنایی در ورزش کار نمیکنیم. هنوز هم مسئولان نمیخواهند کار ورزش را اصولی پیگیری کنند و هر مسئولی میخواهد در دوران مدیریت خود قهرمانی و پیروزی به دست آورد. اینگونه میشود که داد یکی مثل هادی رضایی که هم خود قهرمان والیبال نشسته بوده و هم شاگردان زیادی را تربیت کرده، بلند میشود و از ندیده شدن و هزینه نکردن میگوید. باید تأسف خورد که حتی همین حرفها هم این روزها دیده نمیشود. این روزها که همه مسئولان ورزش و آنها که دستی بر مدیریت آن دارند تمام هوش و حواس خود را دادهاند به جام جهانی و تیم ملی فوتبال. این روزها که میلیاردهامیلیارد برای فوتبال خرج میشود که برود و ببازد، اما ذرهای به امثال والیبال نشسته توجه نمیشود. فوتبال میبازد و همچنان پول میگیرد بدون اینکه پاسخگو باشد، اما والیبال نشسته پول نمیگیرد و محکوم به قهرمانی است و به قول رضایی حتی دومیاش را هم برنمیتابند!
حرفهای رضایی واقعیت تلخ ورزش کشور است که کاش در این روزهای فوتبالزده دیده و شنیده شود تا شاید علاجی برای این درد کهنه ورزش پیدا شود. هزینه نکنیم، میبازیم، این رسم دنیای ورزش است و درد ورزش ما دردی است که اگر درمان نشود خیلی زودتر از آنچه تصورش را داریم، تمام داشتههایمان را به باد خواهیم داد.