محفل شعر عاشورایی «آستان مهر» با حضور جمعی از شاعران پیشکسوت و جوان و اجرای امیرحسین مدرس برگزار شد.
در این مراسم محمدعلی مجاهدی متخلص به پروانه در این محفل دو شعر تقدیم کرد که بخشی از آن از این قرار است:
نیزه می‌سازد بلند اندازه خورشید را
ارتفاع قامت آوازه خورشید را
هرچه این طوفان نظام چرخ را از هم گسست
ذره‌ای برهم نزد شیرازه خورشید را
در بخشی دیگر امین فروغی، نویسنده و پژوهشگر به اشعار سروده شده برای امام حسین (ع) پرداخت و با بیان اینکه پیوند شعر با عاشورا، پیوند شگرفی است، گفت: اشعار عاشورایی به سه دسته تقسیم می‌شوند؛ دسته اول اشعاری هستند که پیش از عاشورا سروده شده‌اند، همانند اشعاری که امیرالمؤمنین حضرت علی (ع) در مورد عاشورا سروده‌اند.
فروغی افزود: دسته دیگر اشعاری هستند که بیشتر در قالب رجز‌هایی است که در روز عاشورا توسط اباعبدالله‌الحسین و اصحابش در واقعه کربلا سروده شده‌اند و دسته سوم اشعاری است که پس از شهادت امام حسین (ع) سروده شدند.
وی با اشاره به اولین شعری که از امام حسین (ع) شنیده شده است، گفت: اولین شعری که از امام حسین (ع) شنیده شد در آغاز سفر از مدینه به کربلا بود. این موضوع از سوی «فرزدق»، شاعر معروف عرب روایت می‌شود. در این روایت گفته شده هنگامی که امام علیه‌السلام به سوى کوفه پیش مى‌رفت، فرزدق را دید. فرزدق سلام کرد و گفت: «اى فرزند رسول خدا! چگونه به مردم کوفه اعتماد کردى با آنکه آنان پسرعمویت ـ مسلم بن عقیل ـ و پیروانش را کشتند؟» اشک از دیدگان امام جارى شد و فرمود: «رَحِمَ اللهُ مُسْلِماً فَلَقَدْ صارَ إِلى رَوْحِ اللهِ وَ رَیْحانِهِ وَ جَنَّتِهِ وَ رِضْوانِهِ، أَلاَ إِنَّهُ قَدْ قَضَى ما عَلَیْهِ وَ بَقِىَ ما عَلَیْنا» (خداوند مسلم را رحمت کند، او به سوى روح و ریحان و بهشت و رضوان خداوند رهسپار شد، بدانید او به تکلیف خویش عمل کرد و هنوز تکلیف ما باقى مانده است).
امام سپس این اشعار را ایراد فرمود: «فَإِنْ تَکُنِ الدُّنْیا تُعَدُّ نَفیسَةً * فَدارُ ثَوابِ اللّهِ أَعْلى وَ أَنْبَلُ
وَ إِنْ تَکُنِ الاَبْدانُ لِلْمُوتِ أُنْشِأَتْ * فَقَتْلُ امْرِىء بِالسَّیْفِ فِی‌اللّهِ أَفْضَلُ
وَ إِنْ تَکُنِ الاَرْزاقُ قِسْماً مُقَدَّراً * فَقِلَّةُ حِرْصِ الْمَرْءِ فِی الرِّزْقِ أَجْمَلُ
وَ إِنْ تَکُنِ الاَمْوالُ لِلتَّرْکِ جَمْعُها * فَما بالُ مَتْرُوک بِهِ الْحُرُّ یَبْخَلُ»
(اگر لذّات دنیوى باارزش به شمار آید، سراى پاداش الهى (بهشت) از آن برتر و ارزشمندتر است و اگر بدن‌ها براى مرگ آفریده شده، شهادت در زیر ضربات شمشیر در راه خدا بهتر است و اگر روزى‌ها به تقدیر الهى تقسیم شده، حریص نبودن در طلب روزى زیباتر است و اگر اموال و دارایى براى واگذاشتن جمع‌آورى مى‌شود، چرا آزادمردان (در بذل و بخشش آن) بخل بورزند)
فروغی در خصوص فضای شهر کوفه در آن زمان گفت: طبق نقلی دیگر هنگامی که فرزدق با کاروان امام حسین علیه‌السلام برخورد کرد امام (ع) از وضعیت مردم کوفه سؤال کرد و فرزدق پاسخ داد: «دل‌هاى مردم با تو و شمشیرهایشان بر ضد توست!»
وی افزود: آخرین شعر از امام حسین (ع) هم لحظاتی پیش از شهادت ایشان بود. امام چند بیت شعر لحظاتی پیش از شهادت می‌خواند که فرمودند:
«قومٌ اذا نودوا لدفع ملمّة
و الخیل بین مدعس و مکردس
لبسوا القلوب علی الدروع فاقبلوا
یتهافتون الی ذهاب الانفس»
فروغی در پایان گفت: امام در این اشعار می‌فرماید: «آنان گروهی هستند که در حالی که دشمن نیزه در دست و با آرایش نظامی در مقابل آن‌ها صف‌آرایی کرده بود از آنان برای دفع گرفتاری کمک خواسته می‌شد، آنان قلبهای خود را روی زرهها میپوشیدند و در راه از دست دادن جانهای خود میشتافتند.»
