شاگردان بنا که سال گذشته در اسلو با ۴ طلا و یک برنز تنها با اختلاف ۶ امتیاز کمتر از روسیه از ایستادن روی سکوی اول رده بندی تیمی بازماندند و از نظر مرغوبیت مدالی بسیار بهتر از روسیه هم بودند، امسال خلاف انتظار ظاهر شده و در غیاب روسیه مدعی و حضور ناقص تیم های مطرحی چون کوبا و اوکراین و ... بدون کسب مدال طلا تا روز پایانی (امین میرزازاده امشب برای کسب طلا به مصاف رضا کایالپ قهرمان مطرح ترکیه می رود) در بهترین حالت چهارم یا پنجم دنیا خواهند شد! آن هم در حالی که تیم های نه چندان مطرح صربستان (به لطف میزبانی و البته آنالیز خوب کادرفنی) و تیم پا به سن گذاشته ترکیه و آذربایجان در قامت مدعی ظاهر شدند و سکوهای جهانی را فتح کردند.
محمد بنا در آخرین گفتگوی خود پیش از اعزام به مسابقات تاکید کرده بود که قهرمانی تیمی برایش بسیار با اهمیت تر است و در هر ۱۰ وزن شانس مدال داریم؛ اما تا کنون تنها دو مدعی قابل پیش بینی ما مدال گرفتند اما آن هم با تنزل جایگاه نسبت به سال قبل؛ محمدرضا گرایی طلای سال قبل را با نقره عوض کرد و محمد هادی ساروی هم که جزو طلایی های سال گذشته در اسلو بود، امسال به مدال برنز قناعت کرد. میرزا زاده نماینده سنگین وزن ما هم اگر بتواند با شکست حریف نامدار خود طلا بگیرد هم توانسته طلای سال قبل یوسفی را تکرار کند و هم کمی از بار ناکامی تیم را کم خواهد کرد اما نمی تواند بازهم مانع نقد سازنده و دلسوزانه شود.
اما سوال مهمی که پیش می آید اینست چرا تیمی که به گفته خود ملی پوشان و کارشناسان از تدارکات و تجهیز خوبی برخوردار بود و علی رغم تغییر ۵۰ درصدی تیم نسبت به سال قبل و با غیبت مدعی بلامنازع این رشته یعنی روسیه، با امید بسیار زیاد برای کسب مدال در همه اوزان به بلگراد رفت اینگونه با کارنامه ای غیرقابل دفاع مسابقات را ترک خواهد کرد؟! سوالی که قطعا علیرضا دبیر که به گفته خودش تمام تلاشش را برای گرفتن حق کشتی می کند و مهم تر از آن محمد بنا و کادرفنی بهتر می توانند پاسخ دهند.
پر بیراه نیست اگر بگوئیم کشتی فرنگی ایران از ۱۰ سال قبل به این سو و پس از نتیجه درخشان و استثنایی در المپیک لندن نگاه ها را به خود عوض کرده و انتظارات را به حق از خود بالا برده است. این انتظار حتی بعد از تنها قهرمانی تیمی ایران در جهان در سال ۲۰۱۴ بالاتر هم رفته و علاقه مندان به این رشته حداقل انتظارشان در مسابقات جهانی و المپیک ایستادن روی سکوی تیمی و انفرادی است.
در نگاه اول و با مشاهده مسابقات بلگراد چیزی که در اکثر مسابقات نمایندگان ایران مشهود به نظر می رسید خستگی و کم آوردن آن ها در لحظات پایانی بود. قطعا یکی از عوامل این خستگی وزن کم کردن های زیاد و تحلیل قوای بدنی است که منجر به عدم بروز توانایی فنی بسیاری از قهرمانان ما حتی مقابل حریفان پا به سن گذاشته شان می شد.
به گفته بسیاری از کارشناسان این رشته، برخی قهرمانان کشورمان اگر یک وزن بالاتر کشتی بگیرند قطعا به خاطر کم نکردن وزن زیاد بسیار موفق تر ظاهر خواهند شد.
دومین نکته ای که به وضوح می شد در مبارزات نمایندگان ایران دید، نداشتن نقشه دوم و سوم و جایگزین یا همان پلن B بود که خصوصا در مبارزات پایانی مدعیان کشورمان دیده می شد. قطعا تیمی که در سال گذشته ۴ طلای جهانی کسب کرده و پا به پای روسیه برای قهرمانی جهان جنگیده است از سوی دیگر رقبا به خوبی آنالیز خواهد شد و دیدیم که برای مثال محمدرضا گرایی قهرمان با اخلاق و تکنیکی کشورمان چکونه با آنالیز مربیان صربستانی نتوانست از شگردهای مخصوص خودش بهره ببرد و ای کاش کادرفنی ما هم می توانست نقشه راه دیگری برای این موقعیت طراحی می کرد تا گرایی مسابقه کاملا برتر در وقت اول را با مدیریت و اتخاذ تصمیم غیر احساسی با شکست تغییر نمی داد.
قطعا میزبانی و جو سالن و بار روانی و حتی داوری به سود قهرمان صربستانی بود اما وقتی خود نمس بعد از مسابقه اذعان می کند که "من موفق شدم از خودم مقابل دست‌های او دفاع کنم چیزی که همیشه به او در همه مسابقات کمک می‌کرد" یعنی تحلیل و آنالیز آن ها روی قهرمان المپیک جواب داده است.
در کشتی ساروی با حریف نامدار اما پای به سن گذاشته ارمنستانی هم نداشتن یک نقشه راه برای عبور از بن بست مانع صعود و کسب مدال طلای این قهرمان شد. و یا ضربه فنی شدن محسن نژاد در دیداری که کاملا سر بود و اختلاف امتیاز زیادی که با حریف داشت.
با تمام احترام و ارادت و قدردانی که همه اهالی کشتی به "آقای خاص" کشتی دنیا داشته و دارند باید گفت که محمد بنا باید در برخی تصمیمات خود تجدید نظر کند و به چرخه انتخابی برای پوشیدن دوبنده تیم ملی عادلانه تر عمل کند تا هم انگیزه بین ملی پوشان مضاعف شود و هم در هر وزن چند مدعی درجه یک و آماده داشته باشیم و بار روانی کسب قطعی مدال طلا از روی دوش چند ستاره معدود برداشته شود، چرا که با ناکامی در چند وزن ناخودآگاه سایر نمایندگان خصوصا مدعیان کسب مدال بار روانی زیادتری را برای کسب مدال و بهبود عملکرد تیم به دوش می کشند و نمی توانند عملکرد خوب خود را ارائه دهند.
در خصوص کادرفنی تیم هم با توجه به نگرفتن تصمیمات به موقع و یا گرفتن تصمیمات اشتباه در مواقع حساس کشتی در خصوص اعتراض به تصمیمات داور در این مسابقات چند بار به چشم آمد و مربی نباید منتظر باشد که کشتی گیر با اصرار از او درخواست اعتراض کند، که این مورد در فینال گرایی به خوبی مشهود بود و با هوشمندی قهرمان کشورمان داوران مجاب به دادن امتیاز شدند.
قطعا با دیدن همه مسابقات از این دست مثال ها و اشکالات فنی و غیرفنی بیشتر می توان یافت و امید است کادرفنی و مسئولان فدراسیون با همفکری و مشورت گرفتن از کارشناسان و کمیته فنی و با درس گرفتن از این مسابقات و ناکامی تیمی ساخته و پرداخته و آماده از هر نظر را راهی مسابقات جهانی سال بعد و مهم تر از آن المپیک ۲۰۲۴ پاریس کنند.
