در خبرها آمده بود «پائولو بنتو»، سرمربی پرتغالی تیم ملی کرهجنوبی بعد از حذف این تیم از جام جهانی از سمت خود استعفا داد. این خبر را بگذارید کنار تصاویر «هاجیمه موریاسو» که بعد از حذف از جام جهانی، آنهم در ضربات پنالتی به علامت عذرخواهی و بخشش همراه بازیکنانش مقابل هواداران ژاپن تعظیم کرد. خب همیشه گفتیم و نوشتیم که تفاوت است میان فوتبالی که واقعاً حرفهای است با فوتبالی که فقط ادای حرفهای بودن را درمیآرود و از حرفهای بودن میلیاردی گرفتنش را خوب آموخته است، آنهم میلیاردهایی که از جیب مردم و بیتالمال پرداخت میشود. این یک تفاوت آشکار دیگر است بین فوتبال مثلاً حرفهای ما با فوتبال حرفهای ژاپن و کرهجنوبی. حالا دیگر بحث تیمهای بزرگ اروپایی و امریکای جنوبی نیست که عنوان میشود به گرد پایشان هم نمیرسیم، حرف از دو کشور آسیایی است که البته با این سرعت پیشرفت و حرفهای شدنشان به گرد پای آنها هم نخواهیم رسید.
کره با مربی پرتغالی، پرتغال را برد و ژاپن با مربی وطنی، اسپانیا و آلمان را تحقیر کرد. تصورش را بکنید اگر ایران چنین نتایجی به دست میآورد دیگر نه رئیس فدراسیون، نه بازیکنان تیم ملی و نه سرمربی پرتغالی ایران هیچکدام خدا را هم بنده نبودند، اما حرف اصلی سر این است که ما حتی معذرتخواهی حرفهای را هم یاد نگرفتهایم. هنوز که هنوز است کیروش طلبکارانه از شجاعت بازیکنانش حرف میزند و فدراسیون فوتبال خفه شده است، ژاپن و کرهجنوبی سرافرازانه از جام جهانی کنار رفتند، اما با شرمندگی از مردم کشورشان عذرخواهی کردند. «بنتو» که کلاً کنار کشید، اما در اینجا نه خبری از عذرخواهی است و نه خبری از کنار کشیدن، تازه دارند نقشه میکشند برای جام ملتها، بازیکنان هم که از خدا میخواهند کیروش بماند، بالاخره در فوتبال حرفهای ما آنها تصمیم میگیرند کدام مربی برود و کدام بیاید و بماند! حالا تصور کنید با چنین فوتبالی میخواهیم در جام ملتها به مصاف این ژاپن و کره جنوبی برویم بقیه جای خود، اما سؤال این است که اگر بر فرض محال فوتبال ایران قهرمان آسیا شود، آیا نباید در عدالت خدا شک کرد؟ با کدام فاکتور حرفهایگری قرار است قهرمان شویم؟
فوتبالیجماعت ایران حتی فرهنگ عذرخواهی کردن را هم نمیداند. کیروش در ایران نیست، یکی بگوید مهدی تاج کجاست تا بیاید و از مردم بهخاطر بازی با روح و روانشان عذرخواهی کند. فوتبال ایران با این دستفرمان در مسیر قهقراست. جام جهانی آیینه تمامقد و تمامنمایی است از هر آنچه در فوتبال دنیا وجود دارد. آیینهای که عیبهایمان را نشان میدهد. آیینهای که باید تیمها و رفتار حرفهای آنها، چون ژاپن و کرهجنوبی را در آن دید و از آنها درس گرفت، نه اینکه مثل رفتار فوتبالیهای ما آن را شکست و به مسیر اشتباه خود تا نابودی کامل ادامه داد. جام جهانی آوردگاهی است که فوتبال ایران با این روند دیگر جایی در آن نخواهد داشت.