نگاه اول، نگاهی از روی ظاهر است؛ یعنی بیابان و خاک و رمل می‌بینی؛ اما یک‌بار که آن‌جا پای می‌نهی، دیگر نگاهت تغییر می‌کند و دلت در آن‌جا می‌ماند؛ آن‌وقت است که هرساله می‌خواهی سال نو را در میان خاک‌ها و رمل‌ها تحویل کنی و «یا مقلب القلوب و الابصار...» را در سرزمینی بخوانی که از آن‌جا مردان زیادی افلاکی شدند و از همین سرزمین که معبری است به آسمان، برای یک‌سال پیش‌روی خود طلب عافیت کنی!
وقتی در سرزمین نور پای می‌نهی، دلت همچون صفای رزمندگان در پادگان دوکوهه صفا می‌گیرد و همچون حال و هوای شلمچه، زهرایی می‌شود و مانند آب‌های اروند، زلال شده و مثل آفتاب سوزان طلائیه، گرم گرم خواهد شد و شاید هم مانند کانال کمیل، معبری می‌زند به‌سوی آسمان؛ البته گاهی هم مانند غربت رمل‌های فکه، به حال خود کمی می‌گیرد؛ اما در هر صورت، مانند فتح‌المبین، پیروزی بزرگی برای خود می‌بیند و به خود می‌بالد که در این سرزمین پای نهاده است.
سرزمین نور تو را می‌خواند؛ سرزمینی که بسیاری به آن‌جا آمدند و متحول شدند و مانند طفلی تازه متولدشده از مادر برگشتند و سال بعد که دوباره به سرزمین نور آمدند، برای خود جشن تولد گرفتند!
سرزمین نور تو را می‌خواند؛ سرزمینی که کافی است تا یک‌بار در آن پای نهی، تا دلت دیگر در آن‌جا بماند و هرساله تو را به آن‌جا بکشاند، مانند جوانانی که نه یک‌بار؛ بلکه چندبار به راهیان‌نور آمده و باز هم می‌آیند. مانند خادم‌الشهداهایی که سال‌های سال است هنگام برگزاری راهیان‌نور، مشتاقانه به این سرزمین می‌آیند و خالصانه به زائران شهدا خدمت می‌کنند.
سرزمین نور تو را می‌خواند؛ سرزمینی که تاریخ این سرزمین را برای ما می‌شکافد که سال‌های نه‌چندان دور، جوانان این سرزمین در اوج تحریم‌ها چگونه هشت سال مقابل صدام و حامیان ابرقدرت او ایستادند و مقاومت کردند و نگذاشتند حتی یک وجب از خاک کشورمان در اشغال دشمن بماند.
سرزمین نور تو را می‌خواند؛ سرزمینی که خیلی از واقعیات را عیان می‌کند که رزمندگان چه کسانی بودند و چه تفکری داشتند؟ نظر آن‌ها درباره ضرورت حفظ و حراست از انقلاب اسلامی چه بود؟ درباره لزوم حمایت و تبعیت از روحانیت و ولی فقیه چه می‌گفتند؟ در حفظ بیت‌المال چگونه عمل می‌کردند و در این‌باره به ما چه توصیه‌هایی داشتند؟ برای حفظ «معنویت و اخلاق» در جامعه چطور؟ چه توصیه‌ای برای رعایت حجاب به خواهران و چه توصیه‌ای برای حفظ نگاه به برادران داشتند؟ راستی! نظر آن‌ها درباره دشمن‌شناسی و دوستی با کدخدای غرب‌گراها و مبارزه با رژیم‌صهیونیستی چه بود؟ پاسخ همه این سوالات را اگر بخواهی، در سرزمین نور خواهی یافت.
سرزمین نور تو را می‌خواند؛ چراکه جاده و اسب محیاست و کربلا منتظر ما است؛ فقط کافی است تا صدای «لبیک» به ندای «هل من ناصر ینصرنی» حضرت سیدالشهداء (ع) را از کربلای ایران بشنوی، تا توشه ببندی و راهی سرزمین نور شوی...
