اظهارات دیروز وزیر ورزش در خصوص به جریان افتادن دوباره پروژه خصوصیسازی دو تیم پرهوادار فوتبال پایتخت نشان از طرح و برنامهای جدید در این مورد دارد.
پیش از این عادت کرده بودیم که به راه افتادن این بازی را فقط زمان نزدیک شدن به انتخابات یا گرفتن رأی اعتماد شاهد باشیم، اما گویا قرار است این بازی با افکار عمومی تبدیل به رویه همیشگی وزارت ورزش دولت تدبیر و امید شود.
مسعود سلطانیفر امیدوار است بحث واگذاری سرخابیهای پایتخت تا پایان سال جاری مجوز بگیرد، برای این آرزو و هدف هم دلایلی دارد که در نوع خود قابل تأمل است.
اول از همه اینکه این روزها فوتبالیها به هر دری میزنند تا خود را جدای از دولت معرفی کنند. این تلاشها با حرفهای دیروز وزیر عملاً خنثی میشود، چراکه فوتبالی که حتی برای قرارداد با اسپانسرهایش هم محتاج دولت است و تیم ملیاش برای برپایی اردو و مسابقه تدارکاتی ۲/ ۵ میلیون دلار از دولت کمک میگیرد، اگر دولتی نیست پس چه عنوان دیگری میتوان روی آن گذاشت؟
جدای از این، موضوع بسیار مهمی که تکلیف خیلی مسائل را مشخص میکند، جایی است که به حرفهای وزیر دقت میکنیم، آنجایی که میگوید تمام بدهی اشخاص حقیقی و حقوقی هر دو باشگاه تعیین تکلیف و پرداخت شده است.
حالا سؤال اینجاست که چطور سلطانیفر چنین ادعایی دارد، در حالی که همین حالا شکایتهای خارجی و پروندههای مفتوحی برای دو باشگاه وجود دارد که از نمونههای آن میتوان به شکایت اخیر پروپیچ علیه استقلال اشاره کرد. از وزیر محترم ورزش باید پرسید چگونه وقتی به سوءمدیریت ۲۰ ساله در این دو باشگاه معترف هستید، به جای اینکه یقه مدیران فاسد و ناکارآمد قبلی را بگیرد و از آنها حساب بخواهید، بدهیهای مالیاتی پرسپولیس و استقلال را پرداخت کردهاید؟
باید از جناب وزیر پرسید چگونه به همین راحتی این بدهیهای میلیاردی و چند برابر شده را از جیب بیتالمال پرداختید یا حتی برای منتفی شدن محرومیت این دو باشگاه از حضور در لیگ قهرمانان آسیا پروندهسازی کردید؟
خیلی راحت میتوان از خصوصیسازی استقلال و پرسپولیس صحبت کرد، چون همه خوب میدانیم مثل همیشه فقط و فقط در حد همین حرفها باقی میماند و هیچ اتفاقی هم رخ نمیدهد. نه دولت میتواند از درآمدی که از قبل این دو تیم عایدش میشود، بگذرد و نه پرسپولیس و استقلال توانایی این را دارند که با بزرگترین سرمایهداران روی پای خود بایستند و چشم به بودجه شیرین دولت نداشته باشند.
اینکه وزارت ورزش با بیان دوباره این موضوع برخلاف دیگر برهههای تاریخی به دنبال چه هدفی است، باید منتظر ماند و دید. شاید در این بین به دنبال بقای مدیران بازنشسته منصوب خود در دو باشگاه باشد، اما آنچه مسلم است اینکه همه میدانیم خصوصیسازی استقلال و پرسپولیس امری دست نیافتنی است و بیشتر به بازیهای سیاسی و تبلیغاتی برای عدهای خاص و زمانی خاص میماند. البته همانطور که گفتیم به نظر میرسد دیگر نباید در این خصوص منتظر زمان و مکان خاصی بود، چراکه میتوان این ادعا را همیشه و از هر مسئولی در حوزه مدیریت کلان ورزش شنید و تنها به آن خندید.