تا به حال دقت کردهاید که چقدر راحت با آبرو و حیثیت افراد بازی میکنیم. طی تمام این سالها که موبایل، تبلت، اینترنت و از همه مهمتر فضایی به نام فضای مجازی در اختیارمان قرار گرفته، روزی نیست که به هم تهمت نزنیم، یکدیگر را قضاوت نکنیم و برای هم نسخه نپیچیم.
اگر شخص مورد نظر چهره و نامدار باشد که اوضاع بیشتر هم بر وفق مرادمان است، چرا؟ چون اصولاً دیدن موفقیت دیگران به جای اینکه خوشحالمان کند و به تلاش بیشتر برای کسب موفقیت وادار شویم، تحریکمان میکند برای کوبیدن، دنبال نقطه ضعف گشتن و بزرگنمایی ایرادهایی که حتی در خودمان بدتر از طرف مقابل وجود دارد. تهدید و توهین در فضای مجازی کشورمان پدیدهای کاملاً عادی است و هرچه طرف بزرگتر و اسم و رسمدارتر باشد، این توهینها و تهدیدها بیشتر میچسبد. در چنین فضایی برخی چهرهها بیشتر ضربه میخورند، برخی که باید قدرشان را بدانیم. برخی که اگر خارجی بودند خود ما حلوا حلوایشان میکردم و با حسرت میگفتیم کاش ایرانی بودند. علیرضا فغانی، داور بینالمللی فوتبال کشورمان یکی از این چهرههاست. قضاوت بازیهای بزرگ در جام جهانی، المپیک، باشگاههای جهان و رقابتهای آسیایی نشاندهنده کارنامه پربار این داور حرفهای و خوشسابقه فوتبال ایران است. اینجا، اما در ایران نوع برخورد ما با فغانی به قدری تحقیرآمیز است که باور کردنی نیست.
اشتباه داوری امری بدیهی است. اشتباه را ممکن است حتی داوران بزرگتر از فغانی هم مرتکب شوند، همانطور که نمونه آن در بازیهای بزرگ بارها دیده شده، اما اینجا ما به دنبال تخریب هستیم، فقط تخریب. اصلاً بیایید تصور کنیم که فغانی در اعلام پنالتی بازی پرسپولیس و سپاهان اشتباه کرده، اما آیا باید او را کوبید؟ تهدید یا متهم کرد و بعد برایش جریانسازی و شایعهپراکنی کرد که قصد ترک ایران را دارد؟! این رفتارها برای اولین بار نیست که در فوتبال ایران رخ میدهد و بیتردید آخرین بار هم نیست، چرا که ما به ستارهسوزی و سرمایهسوزی عادت داریم و بعد که آنها را از دست میدهیم شروع به آه و ناله میکنیم. علیرضا فغانی سرمایه فوتبال ایران است. داوری که در فوتبال ایران پرورش یافته، رشد کرده و حالا با نام ایران و زیر پرچم مقدس کشورمان در بزرگترین آوردگاههای فوتبال جهان قضاوت میکند، ولی ما اینجا و در ایران به بهانههای مختلف هرازگاهی او را میکوبیم و تهدیدش میکنیم. به او توهین میکنیم و تهمت میزنیم، به داوری که همین چند هفته قبل خودش و تیمش برترین آسیا شدند.
نکته اینجاست؛ شایعه پخش میشود و به صورت گسترده در اختیار همه قرار میگیرد و بعد تکذیب میشود، درست مانند آنچه طی روزهای گذشته در خصوص فغانی صورت گرفت. فغانی صراحتاً اعلام کرده که زیاد به اینگونه صحبتها گوش نمیدهد و با دستور کمیته داوران لیگ قضاوت میکند،، اما حرف این است که وظیفه ما در قبال این مسائل چیست. علیرضا فغانی و امثال او تا چه حد میتوانند چنین اوضاعی را تحمل کنند و دم نزنند و باز هم سعهصدر به خرج دهند. خودمان را جای او بگذاریم و لحظهای سیبل این همه انتقاد و توهین شویم، چقدر میتوانیم تحمل کنیم؟
بیایید برای یک بار هم که شده به این مسائل بیشتر فکر کنیم. امروز علیرضا فغانی مورد هجمه قرار گرفته، فردا و فرداهای دیگر بزرگان دیگر فوتبال این شرایط را تجربه میکنند، درست مثل قبل. بیایید باور کنیم که این رفتارها فقط سرمایهسوزی است، سرمایههایی که اگر از دستشان بدهیم، به طور حتم برای به دست آوردن دوبارهشان باید سالهای سال صبر کنیم و انتظار بکشیم.