در میان ابهاماتی که در خصوص هویت عامل یا عاملان حملات موشکی پنج شنبه گذشته به تل‌آویو وجود دارد، چند نکته آشکار و مبرهن است:
نخست اینکه در جریان این حمله، ناکارآمدی سامانه گنبد آهنین رژیم صهیونیستی بار دیگر بر همگان آشکار شد و اکنون این سؤال به‌خصوص برای افکار عمومی داخلی این رژیم مطرح است که اگر این سامانه نتوانسته با دو فروند موشک مقابله کند پس چگونه خواهد توانست در یک جنگ احتمالی آینده با بارانی از موشک‌ها مقابله کند؟ همین سؤال درباره ساکنان وحشت‌زده سرزمین‌های اشغالی نیز مطرح است که اگر توان تحمل در برابر دو موشکی را ندارند که طبق منابع صهیونیستی در حوالی تل‌آویو فرود آمده، پس چگونه خواهند توانست در برابر باران موشک‌ها در یک جنگ احتمالی تاب بیاورند که نتانیاهو و همراهان راستگرای وی به آن دامن می‌زنند؟ البته به نظر می‌رسد عامل یا عاملان قصدی برای حمله به شهر تل‌آویو نداشتند، کمااینکه در جریان درگیری‌های چند ماه پیش در غزه نیز می‌توانستند اتوبوس حامل نظامیان صهیونیستی را قبل از پیاده کردن سرنشینان‌شان با موشک کورنت مورد هدف قرار دهند، اما چون هدف‌شان تنها ارسال پیام بود لذا بعد از پیاده کردن سرنشینان آن را مورد هدف قرار دادند. به نظر می‌رسد در جریان حملات اخیر نیز هدف ارسال پیام به شکل دیگری بود و الا همان موشک‌ها می‌توانست به تل‌آویو هم اصابت کند.
دوم اینکه در جریان حملات اخیر بار دیگر قدرت بازدارندگی رژیم صهیونیستی زیر سؤال رفت. این رژیم که طی سال‌ها و دهه‌های گذشته تلاش کرده بود درهرگونه درگیری آخرین شلیک را بکند، اما مدتی است که به ناچار به معادله جدید تن می‌دهد. برای مثال در پی حملات اخیر، رژیم صهیونیستی در ظاهر وانمود کرد که این حملات را بی‌پاسخ نگذاشته است و یکصد هدف را در غزه مورد حمله قرار داده است، اما در عمل نهایت حزم و احتیاط را در پیش گرفته است و بیشتر مراکز و اهداف خالی و بی‌اهمیت را مورد هدف قرار داده است تا به اصطلاح خودی نشان دهد.
با توجه به این آثار و پیامدها، هرچند نتانیاهو کوشیده است مانع از این شود که این حملات بر موقعیت وی در انتخابات تأثیر منفی به جا بگذارد، اما در عمل این تأثیرگذاری رخ داده است و بر همین اساس به نظر می‌رسد موقعیت انتخاباتی نتانیاهو بعد از این حملات ضعیف‌تر شده باشد. این در حالی است که نتانیاهو بعد از عقب افتادن از رقبای انتخاباتی خود به رهبری بنی گاتس، با کمک راستگرایان حاکم بر دولت ترامپ و سنا کوشیده بود با طرح مسائلی همچون تثبیت حاکمیت دائمی این رژیم بر اراضی اشغالی جولان و کرانه باختری موقعیت خود را در بین جناح‌های افراطی تقویت کند و این در حالی است که خود موقعیت راستگرایان در امریکا لرزان است و زنگ خطر برای آن‌ها از برگزاری انتخابات میان‌دوره‌ای کنگره به صدا درآمده است که به شکست جمهوریخواهان در انتخابات مجلس نمایندگان انجامید. اکنون راستگرایان حاکم بر کاخ سفید و تل‌آویو نهایت تلاش خود را به کار گرفته‌اند تا به هر طریق ممکن زمینه پیروزی نتانیاهو را در انتخابات ۲۰ فروردین فراهم سازند تا در سایه آن بتوانند هم اهداف نیمه‌تمام خود را در چارچوب طرح موسوم به معامله قرن پیگیری کنند و هم اینکه با همدستی هم بتوانند زمینه پیروزی مجدد ترامپ را در انتخابات سال ۲۰۲۰ امریکا فراهم کنند. از این دید احتمال تقلب و زدوبند‌های پشت پرده در انتخابات پیش روی رژیم صهیونیستی بسیار بالاست و احتمال اینکه این انتخابات به سرنوشت انتخابات سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۱۶ امریکا دچار شود، وجود دارد.
