برخی هزینهتراشیهای مسئولان ورزش برای نظام اینقدر ساده و راحت قابل حل است که متعجب میشویم، حل نشدن آنها نتیجه بیتدبیری است یا اینکه عمدی برای ایجاد نارضایتی در کار بوده است. تجمع دیروز عدهای از قهرمانان و مدالآوران بازیهای آسیایی و پاراآسیایی جاکارتا مقابل وزارت ورزش در اعتراض به عدم پرداخت پاداشهایشان و بدتر از آن کم شدن میزان آن، یکی از همین هزینهتراشیها محسوب میشود. هیچ کس منکر بحران اقتصادی حاکم بر کشور نیست و این واقعیتی است که حتی خود این ورزشکاران معترض هم به آن معترفند و شرایط را خوب درک میکنند. حرف، اما بر سر تبعیضهایی است که در ورزش وجود دارد. اگر قرار به بیپولی و درک شرایط سخت اقتصادی کشور باشد، این شرایط برای همه وجود دارد و نباید یک رشته خاص مستثنا شود.
دیروز ورزشکاران معترض میگفتند چرا باید پاداش آنها از سکه تبدیل به حواله ریالی، آنهم نه به قیمت کنونی سکه که بر مبنای دو سال قبل داده شود که البته آن نیز هنوز پرداخت نشده است. برای روشن شدن بهتر موضوع و مقایسه وضعیت این ورزشکاران با ورزشکاران یک رشته خاص بهتر است کمی به عقب برگردیم.
چندی پیش رضا صالحیامیری، رئیس کمیته ملی المپیک میزان کل پاداش مدالآوران ایران را ۱۰۰ میلیارد تومان برآورد کرد. مبلغی که در برابر ریختوپاشهای فوتبالیها بسیار ناچیز است. در همان زمان که این حسابوکتابها برای کم کردن پاداش مدالآوران ایران انجام میشد یک چمدان حاوی ۶۰۰ هزار یورو از کشور همراه محمدرضا داورزنی، معاون وزیر ورزش به مقصد امارات خارج شد تا پاداش یک پیروزی تقریباً بیارزش تیم ملی فوتبال نقداً پرداخت شود و عزیزدردانههای وزارت ورزش لحظهای احساس بیپولی نکنند.
از این که بگذریم باید این میزان بهاصطلاح زیاد از سوی مسئولان ورزش را در کنار هزینههای یک تیم فوتبال در یک فصل گذاشت تا متوجه شد چگونه پول بیتالمال، آنهم در این شرایط سخت سر از یک جای بهخصوص درمیآورد. دیروز مدیرعامل یکی از باشگاههای لیگ برتری در صحبتی عنوان کرد که هزینه یک فصل باشگاه ۱۲۰ میلیارد است. ناگفته پیداست که حداقل نیمی از این هزینه برعهده وزارت ورزش است که اگر دیر پرداخت شود، خوب میدانیم فوتبالیهای نازنازی ورزش چه المشنگهای به پا میکنند. این تنها یک باشگاه است و باید این هزینه را ضرب در بقیه باشگاههای دولتی هم کرد و بعد از آن کنار ۱۰۰ میلیاردی گذاشت که مدالآوران ایران به اسم پاداش طلبکارند. البته نباید در این مقایسه از یاد ببریم که فوتبالیها حتی در آسیا هم چه در رده ملی و چه در مسابقات باشگاهی هیچ موفقیتی کسب نکردند، اما ورزشکارانی که دیروز صدای اعتراضشان شنیده شد، قهرمانان همیشگی قاره کهن و جهان هستند که با کمترین چشمداشت بیشترین آورده و افتخار را برای ایران داشتهاند.
سوءمدیریت و تبعیضی که از سوی مسئولان ورزش صورت میگیرد. هزینهتراشی برای نظام، آنهم در روزها و ماههایی است که کشور در سختترین شرایط اقتصادی بسر میبرد. مدتهاست که فریاد مدالآوران و قهرمانان ایران از این تبعیضها بلند است و البته که گوش شنوایی نیست، همانطور که دیروز نبود. راستی دیروز وزیر ورزش آذربایجان مهمان سلطانیفر بود. همان کشوری که خیلی خوب ورزشکاران ما را در تور خود میاندازد. دیروز حتماً وزیر ورزش آذربایجان این اعتراضها را رصد کرده، هرچند که وزارتنشینان سعی در متفرق کردن ورزشکاران داشتند، اماای کاش به جای متفرق کردن آنها که به دنبال گرفتن حقشان بودند از وزیر ورزش آذربایجان میپرسیدند چگونه با مدالآوران و افتخارآفرینان ورزششان رفتار میکنند و چگونه حتی بدون یک ریال کموکاست و یک لحظه تأخیر پاداش آنها را پرداخت میکنند؟ آذربایجانیها این اتفاقات را خوب رصد میکنند و حتماً پیشنهادهایی هم در آستین برای ورزشکاران ما دارند. این همان هزینهای است که مدیران ورزش کشورمان روی دوش مردم، نظام و ورزشمان میگذارند.