سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: در روزهای پایانی ماه مبارک رمضان هستیم. همه میدانیم که این ماه پربرکت هدیهای گرانبها از سوی خداوند متعال به همه مسلمانان است. ماهی که در آن مسلمانان جهان وارد یکی از زیباترین و بهترین مدارس زندگی میشوند. این ماه فرصتی است تا خودآگاهی مسلمانان عمیقتر شود. ماهی که بزرگترین فرصت و سهم برای کمک به بشریت در اختیار مسلمانان قرار میگیرد. ماه رمضان گستردهترین و بزرگترین برنامه روزهداری در جهان است، اما آیا دقیقاً میدانیم چرا این ماه برای مسلمانان بسیار ویژه و خاص است؟ هدف این ماه و تمام برکات مربوط به آن چیست؟ آموزشها و معنویتی که باید با توجه به تقدس این ماه بهدست بیاوریم، کدامند؟ پس از ماه رمضان چه اتفاقی میافتد؟ تکلیف درسهایی که ماه رمضان به ما آموخت چه خواهد شد؟ متأسفانه با پایان عید فطر، برخی از ما به ندرت درسهایی را که در این مقدسترین ماه خدا آموختهایم حفظ میکنیم. هدف ماه رمضان عمیقتر از صرف برگزاری چند مراسم جشن است. درسهایی که در این ماه دریافت میکنیم، باید برای ۱۱ ماه باقی سال همچون ستاره راهنمای ما باشد. فلسفه آموزشهایی که در این ماه دریافت کردیم آن است که به عنوان انسان برای بقیه زندگی، خود را اصلاح کنیم؛ هدف واقعی ماه مبارک رمضان فیالواقع همین است. نکته مهم آن است که تلاش کنیم باقی سال و در واقع در بقیه زندگی روح رمضان را در خود و سایرین زنده نگه داریم. شاید یکی از دلایلی که ماه روزهداری نیز هر ساله بازمیگردد، همین باشد؛ یادآوری به ما مسلمانان تا همواره درک خود را از آنچه که رمضان به ما میآموزد، این مدرسه نزدیکی به خدا، مدرسه بشریت و کرامت انسانی افزایش دهیم و آموختههایمان را تکرار و تمرین کنیم و به آنها در وجودمان عمق بدهیم.
این ماه پربرکت برای این آمده تا به ما آموزش دهد، ما را هدایت کند و به ما یادآوری کند که چگونه باید در ۱۱ ماه باقی سال زندگی و رفتار کنیم. ماه مبارک رمضان به ما درسهای فراوانی میدهد، چگونه رفتار و استعداد اخلاقیمان را رشد دهیم، چگونه با دیگران رفتار کنیم، چگونه پیوند برادری بین خود را تقویت کنیم، چگونه بتوانیم وحدت میان جامعه مسلمانان را حفظ کنیم. این ماه مبارک همچنین به ما میآموزد که شرافتمند و اخلاقگرا باشیم؛ بر خودمان مسلط باشیم و از روح و نفس خود در برابر حرص و آز و بیاخلاقی محافظت کنیم. اما مهمتر از همه، این ماه مقدس به ما میآموزد که چگونه ارتباط خود را با خداوند متعال خالصانه کنیم. ماه رمضان موجب همدلی در میان ما میشود. این ماه یک نمونه درخشان از وحدت است که میتواند بین تمام طبقات مردم در هر جامعهای به دست آید؛ ثروتمندان و فقرا، کارفرمایان و کارمندان، والدین و فرزندان، حاکمان و مردم، همه آنها روزهدار هستند. صرف نظر از رنگ پوست و یا وضعیت اجتماعی، روزه گرفتن آنها را متحد کرده و به آنها یادآوری میکند که چگونه خود و رفتارشان را نسبت به کسانی که در اطرافشان هستند، مدیریت کنند و همچنین اهمیت احترام به یکدیگر را آموزش میدهد. روزهداری به معنی تجربه کردن اخلاص و صداقت، مشاهده نقاط ضعف، تناقضات و ناتوانیهای ماست؛ تا سعی نکنیم پنهانکاری کرده یا دروغ بگوییم و به جای آن بر تلاشهای خود برای جستوجوی گوهر وجودی خویش و معنا و اولویتهای زندگی تلاش کنیم. روزهداری فراتر از نخوردن غذا، ما را مجبور به آزمایش خودمان میکند، بتوانیم محدودیتهای خود را با فروتنی تشخیص دهیم و بلندپروازانه در راستای اصلاح خود گام برداریم. رمضان ماه نوسازی و تجدید حیات است؛ جمعبندی مهمی از زندگی و نیازهای ما و امیدهایمان. ما باید برای خودمان وقت بگذاریم، مراقب خودمان باشیم، مراقبه کنیم، به سادگی تفکر کنیم و عشق بورزیم. ماه رمضان بهترین بیان ممکن از ضدتجمل و مصرفگرایی است: بودن و نداشتن. خود را از وابستگیهایی که جوامع مبتنی بر مصرفگرایی دارند برهانیم.
در فراخوان خداوند برای غلبه بر غرایزمان، روزهداری به مفهوم مدرن آزادی است. میآموزیم تا چگونه راه خود را برای آزادیهای عمیقتر و وسیعتر پیدا کنیم و فراتر از آنچه طلب میکنیم، حرکت کنیم. یک ماه کامل در هر سال، انسان و مخلوقی مطلوب خالق باشیم، به یک انسان واقعی نزد خدا و بین بشریت تبدیل شویم. روزهداری واقعی از ظاهری که میبینیم، متفاوت است. قرآن به ما میگوید در تمام سنتهای مذهبی قبل از اسلام آیین روزهداری تجویز شده است. این عمل در تمام کیشها و ادیان به اشتراک گذاشته شده و از این رو حاوی نشانهای از خانواده بشری و اخوت انسانی است. روزه گرفتن به مثابه حضور در تاریخ این ادیان است؛ در تاریخی که معنای خاصی دارد، خواستههای خود را از ما دارد و توسط سرنوشتها و اهداف نهایی شکل میگیرد. اتحادی است بین مسلمانان به منظور عروج روحانی فراتر از بنیادهای بشری. این آیین کلیه سیستمهای عقیدتی را متحد میکند؛ همه مؤمنان را متحد میکند. اسلام آن را به معنای توحید و به رسمیت شناختن یگانگی خداوند بیان میکند که بر روی گوناگونی و تنوع انسانها باز میشود. رمضان به منزله همان دروازه اتحاد میان مسلمانان است. هرچند چارچوب زمانی و ریتم روزهداران مشابه است لیکن فرهنگ نحوه افطار، وعدههای غذایی و عبادات شبانه متنوع است؛ وحدت در معنا و تنوع در اعمال. ماه رمضان با این درس اساسی همراه است و به مسلمانان یادآوری میکند که چه سنی یا شیعه، صرف نظر از اینکه پیرو کدام مکتب باشند، یک دین دارند و باید بیاموزند تا همدیگر را بشناسند و به یکدیگر احترام بگذارند. مسلمانان باید خود را با هدف نزدیکی به یکتای بیهمتا در معرض گرسنگی و تشنگی قرار دهند و برای برابری و شایستگی در میان همنوعان خود و همبستگی با ضعفا و رنجدیدگان کوشش کنند. هسته زندگی به این ترتیب دوباره کشف میشود: بازگشت به قلبهایمان، اصلاح راهمان در سایه نور هدایت، جشن زندگی در همبستگی با دیگران؛ تجربه کردن محرومیت از خواستهها و غرایز، تجربه فقر البته نه به عنوان آسیبی تحمیلی و تحقیرآمیز. وظیفه ما در اینجا تسلط بر هوای نفس است؛ عدالت است؛ در این فرصت استثنایی ما باید خودمان را به صورت آزاد و مستقل بهسوی بالا ببریم، روابط خود را محکم کنیم، فراتر از نیازهای سطحی به نیازهای واقعی، فقرا و نیازمندان پایبند باشیم. ماه رمضان به این ترتیب محل رهایی و تبعید نفس اماره، توهمات، مد و ظواهر زندگی بوده و زیارتگاه عمیق روح آدمی، درک معنای حیات و توجه به دیگران خواهد بود. فرصت و مجالی برای آزاد شدن از بندهای خود و در عین حال خدمت به همه کسانی که به خاطر فقر، بیعدالتی یا جهل در گرفتاری بهسر میبرند. مسلمانان ۳۰ روز در مهمانی این ماه نور سپری میکنند. اگر چشمان، قلبها و وجودشان را بازتر کرده و نور هدایت را دریافت کنند، در آن صورت خواهند توانست بزرگترین هدیه معنوی خود را برای خواهران و برادرانشان در عالم بشریت بفرستند؛ همانگونه که توسط کلامالله مجید فراخوانده میشوند تا بر نفس خود مسلط شوند، ببخشند، تفکر کنند، اشک بریزند، دعا کنند و عشق بورزند که به راستی روزه، دعا کردن است و دعا کردن عشق ورزیدن و دوستی.