سرویس اجتماعی جوان آنلاین: چند روزی میشود ترانه شادمانهای که برای میلاد امام رضا (ع) سروده شده و دوباره توسط مداحان مختلف خوانده شده، دستمایه انواع شوخیها شده است. منظورم همین «داره میریزه؛ گُله که از آسمون، داره میریزه رو سرِ زمین و زمون/ داره میریزه، میریزه// داره میریزه از آسمون؛ ستاره ملک/ میریزه باز خدا رو سفرهها؛ نمک// میریزه، داره میریزه، میریزه/ خبر اومده سر زده سپیده؛ مبارکه قدمِ نو رسیده/ مهمونیه، چراغونیه...» کاری ندارم که اصل این ریتم و ملودی (یا به قول هیأتیها سبک) از کجا آمده و چهقدر به شأن مجلس میخورد. ولی آیا توقع زیادی است که حواس شاعران و مداحان به کلمهها و عبارتها و آنچه از آن مستفاد میشود، باشد؟ وقتی میخواهیم درباره بزرگی یا عزیزی ترانه بخوانیم، نباید سختگیرتر و حواسجمعتر باشیم؟ نباید به مفاهیم اشعاری که گفته میشود توجه کنیم؟ حداقل ٢ دقیقه به ترجیعبندها فکر کنید! اعتبار زودتر از این حرفها میریزد.
این شوخیهایی که در فضای مجازی شکل گرفته، قبل از آنکه برخورنده باشد، هشدارآمیز است. هشدار به ابتذال کلامی و شفاهیای که در یکی از حساسترین بخشهای جامعه رخ نشان میدهد. امر به معروف و نهی از منکر در همه جنبههای زندگی اهمیت دارد و فقط در حوزههای پوشش محدود نشده است، ولی فکر میکنم آن امر به معروفی که درباره کنار گذاشتن زبان بیهویت و استفاده از ادبیات صحیح و معیار و صیقل خورده توسط بزرگان توصیه شده، جایش دقیقا در همین مراسم و آیینهاست... حواسشان اندازه یک تیتر زدن، به آنچه میخوانند هست؟