سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: زهرمار پیش از این در جشنواره فیلم فجر سال گذشته به نمایش درآمد و با واکنش‌های منفی منتقدان و کارشناسان سینمایی همراه شد. رضویان معتقد است فیلمش کمدی نیست و یک اثر اجتماعی است! اگر این گونه است پس چه لزومی دارد آنونس‌های فیلم و حتی پوسترش جنبه کمدی داشته باشند!
شاید ساخت چنین آنونسی تنها راهی بوده که عوامل ساخت این فیلم برای مخاطب بیشتر در نظر گرفتند، اما واقعاً این شیوه اطلاع‌رسانی گول زدن مخاطب نیست؟ ولی ضعف جدی و اساسی زهرمار از فیلمنامه می‌آید و تعلیق ژانر! فیلمساز قصد داشته فیلمی اجتماعی در بستر کمدی بسازد، اما به هیچ وجه حتی ذره‌ای به هدفش نزدیک نشده چراکه محتوای فیلم کاملاً بلاتکلیف است، اگر چه زهرمار یک اثر کمدی محسوب نمی‌شود، اما حتی به طنز تلویزیونی هم نمی‌رسد چراکه این فیلم بر اساس موقعیت‌های کمدی شکل گرفته که باز هم باید بگویم موقعیت‌ها به کل نخ‌نما شده‌اند.
اگر این فیلم در دهه ۸۰ ساخته می‌شد تمامی محتویات آن قابل قبول بود، اما در حالی که سینمای ایران در ابعاد گوناگون به این موضوعات گاه بهتر از این فیلم پرداخته، سبب می‌شود که ما موضوع فیلم را نپذیریم و اساساً موقعیت‌هایی که در این فیلم دیده می‌شود باسمه‌ای و تکراری است آن هم با بدترین شیوه ساختاری.
«زهرمار» برش‌هایی از چند فیلم است که در خود جا داده و در همان ابتدا با دیدن خانه حاج حشمت و اغواگری‌های زن بدکاره ما به یاد فیلم «رسوایی» ده‌نمکی می‌افتیم. هسته مرکزی فیلم تکرار مکررات است، اما در اینجا به جای یک روحانی یک مداح داریم که اساساً یک تیپ است، حالا مداح ساده این فیلم که سادگی‌اش به شدت کلیشه‌ای است می‌خواهد در انتخابات شورای شهر شرکت کند، اما دوست قدیمی حاج حشمت به دلیل کینه قدیمی برای او یک پاپوش درست می‌کند، حالا حاج حشمت به عنوان یک آدم مثلاً مذهبی و قابل اعتماد در شرایط بحرانی قرار می‌گیرد و در موقعیت‌های مختلف باید خودش را برای دیگران ثابت کند.
اساساً این موضوعات برای مخاطب به هیچ وجه تازگی ندارد و بازی همیشگی سیامک انصاری در نقش حاج حشمت نتوانسته نکته جدیدی را به کاراکتر اضافه کند. در فیلم ضعف‌های اساسی دیده می‌شود که باز هم به فیلمنامه برمی‌گردد، به طور مثال چرا حاج حشمت با آن مختصات شخصیتی که دارد در خانه‌ای زندگی می‌کند که همسایه‌اش یک زن بدکاره است؟
این منطق نداشتن‌ها در فیلم فقط یک دلیل دارد و آن هم نیاز به کش آمدن است؛ تحولی که در کوتاه‌مدت در حاج حشمت با دیدن فساد اخلاقی، اعتیاد و دزدی ایجاد می‌شود به شدت شعاری است و فیلمساز نتوانسته نگاه و نگرش منطقی در فیلمش پرورش بدهد، به همین دلیل محتوای فیلم عمق ندارد، همین تمهیدات مبتدیانه باعث می‌شود زهرمار با کلیشه‌ترین شکل ممکن به پایان برسد و حاج حشمت قید شرکت در انتخابات شورای شهر را بزند.
زهرمار یک تله‌فیلم است که می‌شود تلویزیون را خاموش کرد و آن را ندید، با شوخی‌های سطحی و بی‌مایه که تاریخ گذشته‌اند. نمی‌شود فیلمی درباره معضلات شهری ساخت، آدم‌های مذهبی فیلم کاریکاتوری و عقب‌افتاده‌اند.
یک تیپ تکراری منسوخ شده مذهب در این فیلم بازی گرفته شده است و رفتار حاج حشمت به عنوان یک مرد مومن و مذهبی به شدت ساده‌انگارانه و غیرقابل قبول از کار درآمده است. «زهرمار» نه کمدی است و نه ملودرام بلکه یک اثر موقعیت محورِ تیپیکال است که خیلی سریع از ذهن مخاطب پاک می‌شود. این فیلم برای سیدجواد رضویان یک اثر ناامیدکننده است چراکه هیچ نکته مهمی در بخش محتوایی و ساختاری فیلمش دیده نمی‌شود.
