سرویس ورزشی جوان آنلاین: رسم بر این شده این سال‌ها هر مشکلی در فوتبال ایران خودش را نشان می‌دهد، این سمت و آن سمت ربط می‌دهند به اینکه باشگاه‌هایمان چمن خوب ندارند، کمپ‌های تمرینی‌شان مجهز نیست و پول هم ندارند! همین است که مدیران از باشگاه‌ها گرفته تا فدراسیون فوتبال سفره دلشان را باز می‌کنند و از کمبود امکانات و بودجه‌هایی که کفاف امورشان را نمی‌دهد، ناله می‌کنند. اتفاقات این روز‌های فدراسیون فوتبال که مدیران این مجموعه را روبه‌روی هم قرار داده است و حرف یکدیگر را نمی‌خوانند، مثال بارز این است که فوتبال ایران درد امکانات ندارد، داشته باشد که دارد هم دردش از بقیه درد‌هایی که فوتبال ایران را به این وضعیت رسانده کمتر است.
رودررویی مدیران فدراسیون فوتبال در یک هفته اخیر بر سر احکام کمیته اخلاق علیه مدیران فدراسیون فوتبال نمونه‌ای عینی از درد‌های بزرگ فوتبال ایران است؛ فوتبالی که مدیرانش مدعی مبارزه با فساد هستند، اما وقتی این برخورد‌ها به محدوده نزدیکانشان می‌رسد، می‌زنند زیر همه چیز و نه کمیته اخلاق می‌شناسند و نه کمیته دیگری که بخواهد به خاطر تخلفاتشان بازخواست‌شان کند. حکایتش می‌شود مثل اینکه مرگ خوب است، اما برای همسایه.
زیرساخت‌ها و امکانات را بگذارید کنار، درد فوتبال ایران درد مدیریت است، مدیرانی که مدیریت نمی‌دانند و اشتباهی روی صندلی‌هایی نشسته‌اند که تخصصش را ندارند، مدیرانی که با واسطه و رانت‌های جور واجور جایشان را در فوتبال باز کرده‌اند. خروجی چنین سیستمی هم می‌شود مدیرانی که وقتی حتی برگزارکننده یک مسابقه داخلی هم می‌شوند، کشته و نابینا و سرشکسته می‌گذارند روی دست فوتبال. در چنین وضعیتی به جای اینکه رئیس فدراسیون فوتبال بیاید و حکم تقدیر برای قاضی تورک بنویسد که برای متخلفان چنین مسابقاتی حکم سنگین صادر کرده است، پشت متهمان درمی‌آید تا مدیریت هردن‌بیری در فوتبال باب شود. شروع می‌کنند به دادن آدرس غلط و جنجال‌های خونین ورزشگاه‌ها را ربط می‌دهند به اینکه استادیوم گیت ورود و خروج الکترونیکی ندارد، صندلی‌ها شماره ندارد و بلیت‌فروشی هم الکترونیکی انجام نمی‌شود. البته درد فوتبال همین‌ها هم است، اینکه امکاناتمان ناچیز است، با سطح اول فوتبال دنیا فاصله دارد و خیلی از چیز‌های دیگر. اما اینکه مهدی تاج تهدید می‌کند استادیوم‌ها زیرساخت ندارد و تا وقتی گیت الکترونیکی و صندلی‌ها شماره‌گذاری نشده و بلیت‌فروشی الکترونیکی نباشد، لیگ برتر را برگزار نمی‌کند، بیشتر از آنکه ژست توسعه‌طلبانه‌ای از سوی رئیس فدراسیون فوتبال باشد، همان آدرس اشتباهی دادن به افکار عمومی برای جنجال‌هایی است که پای خون را به ورزشگاه‌ها باز کرد.
درد اصلی، مدیریت است؛ مدیریتی که اگر درست باشد و مدیر سفارش شده و بی‌تخصص سر کار اشتباهی نیاید، با نداشتن گیت الکترونیکی و صندلی که شماره‌گذاری نشده هم می‌توان یک مسابقه را برگزار کرد، طوری که خون از دماغ کسی بیرون نیاید، بدون اینکه سری شکسته شود، جنازه‌ای روی زمین بماند یا چشمی با سنگی کور شود. می‌شود گفت همه‌اش زیر سر مدیریت است؛ مدیرانی که روی صندلی‌هایی نشسته‌اند که نه تخصصش را دارند و نه اراده‌ای برای اینکه کار را خوب پیش ببرند. مگر نه این است که خط اصلی آشوب‌های روی سکو‌ها و نقل و نبات شدن فحش‌های رکیک بازیکنان و مربیان علیه هم و مصاحبه‌های تحریک‌آمیز با کلی اطلاعات غلط و هدایت شده، به مدیران باشگاه‌ها و البته فدراسیون فوتبال می‌رسد.
اینجاست که درد مدیریت می‌شود زخم و سر باز می‌کند و حتی تا پای گرفتن جان در فوتبال می‌رود. وقتی مدیر باشگاه دغدغه فرهنگ‌سازی روی سکو‌ها و بین هوادارانش را نداشته باشد و میدان را بسپرد به عربده‌کش‌هایی که چشم‌هایشان را می‌بندند و دهان‌هایشان را باز می‌کنند، خروجی‌اش می‌شود اینکه ورزشگاه می‌شود چاله میدان. وقتی مدیران چشم بر دعوا‌های زرگری بازیکنان و مربیان که با رکیک‌ترین فحش‌ها از خجالت هم درمی‌آیند می‌بندند، وقتی با مربی که بدون سند و مدرک، هر چه می‌خواهد می‌گوید و تماشاگر را تحریک می‌کند برخورد نمی‌کنند، همه این‌ها می‌شود درد فوتبال، دردی که از مدیریت این فوتبال می‌کشد، دردی که حالا هم کمیته‌ای در فدراسیون فوتبال به نام اخلاق می‌خواهد آن را درمان کند، جلویش درآمده‌اند! درست کردن این فوتبال نه گیت می‌خواهد و نه صندلی‌های شماره‌گذاری شده، بلکه قبل از این‌ها یک خانه‌تکانی مدیریتی می‌خواهد تا کسانی که اشتباهی آمده‌اند بروند پی کارشان و مدیری بیاید که هم تخصص داشته باشد و هم اراده‌ای برای سر و سامان دادن به وضعیت این روز‌های فوتبالی که کم مشکل ندارد.
