الیاس حضرتی، نماینده مردم تهران و قائم‌مقام دبیرکل حزب اعتماد ملی اخیراً در گفت‌وگویی در حمایت از نظام حزبی و با رد نظارت استصوابی شورای نگهبان گفته: «در نظام حزبی شما با ۱۰ تا حزب سر و کار دارید. شورای نگهبان هم به جای سر وکله زدن با ۲۰ هزار نفر، با ۱۰ حزب سر و کله می‌زند. وقتی یک حزبی رأی می‌آورد، آن ناظم حزبی حتی به کت و شلوار یا مدل موی من هم می‌تواند ایراد بگیرد. خود احزاب در واقع بالاترین فیلتر‌های نظارت استصوابی را دارند. ما همه بار را روی دوش شورای نگهبان گذاشتیم و می‌گوییم چرا همه چیز خراب می‌شود. اگر کاندیدا‌های اصلاح طلب ردصلاحیت شوند نمی‌توانیم معجزه کنیم، نمی‌توانیم وسط میدان خراسان اطلاعیه بدهیم و فریاد بزنیم که ایهاالناس هر کسی جا مانده بیاید کاندیدای انتخابات ما شود.» نکته اصلی در مورد سخنان حضرتی همین است که به نظارت و گزینش حزبی نمی‌توان اعتماد کرد؛ سیستمی که غرق در قبیله‌گرایی شده، دادن سمت‌ها و تقسیم مناصب را هم مطابق همین قبیله‌گرایی پیش می‌برد. مهم‌ترین نمونه اخیرش مخالفت اصلاح طلبان با شهردار شدن محسن هاشمی در تهران بود تا مبادا با رفتن او از شورای شهر پایتخت، یک اصولگرا که عضو علی البدل است، وارد شورا شود و اصرارشان بر شهرداری محمدعلی نجفی به رغم اطلاع از روابط شخصی او به آشفتگی در مدیریت شهری پایتخت انجامید. بنابر این است که احزاب نتوانسته‌اند اعتماد حاکمیت را برای گزینش افراد جلب کنند. شورای نگهبان، نگهبان اسلامیت و جمهوریت نظام توأمان است و چطور احزاب بی شأنیت و دانش فقهی می‌توانند چنین کنند؟! از سویی برای گزینش افراد باید ملاک‌های یکسان مدنظر قرار بگیرد و نمی‌شود هر حزبی سلیقه خودش را لحاظ کند. این نظر به معنای مخالفت با نظام حزبی نیست، بلکه رد نظام حزبی با حذف نظارت استصوابی است. ایراد گرفتن به کت و شلوار و مدل مو هم به نظر مزاح الیاس حضرتی بوده و گویا او فراموش کرده این کار خلاف مشی اصلاح طلبی است! نکته دیگر آنکه اگر حزبی نتواند برای نیروهایش که به هر دلیلی از چرخه انتخابات حذف می‌شوند، جایگزین داشته باشد، همان بهتر است وسط میدان خراسان اطلاعیه بدهد و لیست انتخاباتی ببندد!
