نماینده عضو فراکسیون امید مجلس در مصاحبه با روزنامه آفتاب یزد تأکید کرده است که شورای شهر تهران محصول فراکسیون امید و «فیلترینگ امید» است. فیلترینگی که نیرو‌های حداکثری اصلاح طلب را وارد شورای شهر کرد. فیلترینگی که در آن نظارت استصوابی شورای نگهبان وجود نداشت.
اظهارات محمدعلی وکیلی در حالی است که شورای شهر تهران بدون نظارت شورای نگهبان و با حمایت پر رنگ اصلاحات و با شعار «تکرار می‌کنم» تشکیل شد و نتیجه این شد که فعالان اصلاح طلب آن را مایه آبروریزی، مصداق پوپولیسم و ناآشنا به امور شهری معرفی کردند. شورای شهری که طی دو سال آز آغاز به کار آن جز سیاسی‌کاری و بازی اسم و فامیل هیچ کارِ دیگری انجام نشده است. ضمن اینکه یکی از شاهکار‌های شورای شهر اصلاح طلب تهران، انتخاب نجفی به عنوان شهردار پایتخت بود. انتخابی که بی توجه به تذکرات نهاد‌های امنیتی مبنی بر اینکه نجفی شرایط لازم برای حضور در شهرداری تهران را ندارد، صورت گرفت و در نهایت شهردار اصلاح طلب تهران به دلیل حواشی گسترده در زندگی شخصی‌اش به هیچ عنوان کارنامه قابل قبولی در شهرداری به جا نگذاشت، مدتی پس از کناره گیری از شهرداری، در اقدامی جنایتکارانه همسر دوم خود را با اسلحه غیرمجاز به قتل رساند.
فضاحت اصلاح طلبان در شورا و اداره شهر تهران به این دوره ختم نمی‌شود و آن‌ها در دوره اول چنان دچار افراط و سیاسی کاری شدند که خود دست به انحلال آن زدند. شورایی که بین دو حزب کارگزاران سازندگی و مشارکت تقسیم شده بود و در نهایت جنگ قدرت این دو حزب با نفوذ، کار را به انحلال شورای شهر کشاند. بعد‌ها محمد عطریانفر عضو شورای شهر منحل شده تهران در اظهارنظری درباره چرایی این انحلال تعبیری به‌کاربرده بود با این مضمون که «شورای شهر مانند آکواریومی بود متشکل از نهنگ‌های بزرگ (اصلاح‌طلبان). این آکواریوم تحمل و گنجایش نهنگ‌ها را نداشت در نتیجه شکست و از هم فرو پاشید.» اکنون باید دید آیا مدنی‌ترین نهاد مردمی شهر تهران باز هم قرار است آکواریوم سیاست‌های اصلاح طلبان به زعم وکیلی «حداکثری» شود یا به ریل خدمت باز خواهند گشت؟
ای روزگار 
