اول از همه اینکه نباید یک‌طرفه به قاضی رفت و چشم و گوش بسته کسی را متهم به بی‌اخلاقی کرد، حتی اگر مسبوق به سابقه باشد. هیچ‌کس حرکت دروازه‌بان پرسپولیس در تبریز را تأیید نمی‌کند و همه خوب می‌دانیم که علیرضا بیرانوند باید در نوع رفتار و حرکات خود تجدیدنظر کند که اگر این کار را نکند خیلی زودتر از آنچه تصورش را دارد از صحنه فوتبال کشور محو و نابود خواهد شد.
تاریخ فوتبال جهان، بازیکنانی بزرگ‌تر از او را به یاد می‌آورد که درست به‌خاطر همین معضلات به‌رغم تمام توانمندی‌های فنی‌شان به فراموشی سپرده شدند.
با این حال قرار نیست یک‌طرفه به قاضی برویم. بیرانوند مقصر، اما تصاویر پخش شده به‌خوبی نشان می‌دهد که دروازه‌بان پرسپولیس در واکنش به شعار‌هایی که علیه او سر داده شد، چنین واکنشی نشان داد. در اینکه بیرانوند به‌عنوان یک بازیکن بزرگ و ستاره باید خیلی بیشتر از این‌ها خودش را کنترل کند و سعه‌صدر نشان دهد هیچ شکی نیست، اما آیا در میان تمام انتقاد‌هایی که امروز از او می‌شود، کسی هست که بپرسد تکلیف آن تماشاگرانی که او و احتمالاً خانواده‌اش را با زشت‌ترین الفاظ مورد خطاب قرار دادند، چیست؟
امروز انتقاد از بیرانوند راحت‌ترین کار ممکن است. درست است که او باید به درجه‌ای از پختگی برسد که زود واکنش نشان ندهد، ولی باید به هوش بود که سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال به‌راحتی پشت این هیاهو‌ها پنهان شده‌اند تا جایی که به یاد می‌آوریم تأخیر به وجود آمده در شروع رقابت‌های لیگ برتر به خاطر فراهم شدن برخی زیرساخت‌ها از جمله شناسایی هواداران و تماشاگران متخلف بود. امروز بیرانوند سیبل شده، چون از لحظه‌ای که کنترلش را از دست می‌دهد، فیلم دست‌به‌دست می‌شود، اما آن تماشاگرانی که او را با الفاظ زشت تحریک کردند، چه؟
آن‌ها امروز با خیال راحت برای بازی‌های دیگر و قربانیان بعدی خود برنامه‌ریزی می‌کنند، چراکه خوب می‌دانند کسی سراغشان نمی‌رود و مدرکی علیه‌شان وجود ندارد.
بیرانوند هیچ، آیا مشخص شد هفته گذشته در تهران چه کسی سر دروازه‌بان دوم استقلال را شکست؟ مگر قرار به برخورد نبود؟ مگر نگفتند خیلی زود برخورد می‌شود؟ سکوت امروز آقایان فدراسیون و سازمان لیگ نشانه این است که باید منتظر اتفاقات تلخ‌تر از این‌ها هم باشیم. بحث، بحث فرهنگ‌سازی نیست که فرسنگ‌ها با آن فاصله داریم. امروز بحث، بحث کنترل عده‌ای بی اخلاق، فحاش و بی‌فرهنگ است که به اسم تماشاگر وارد ورزشگاه‌ها می‌شوند و اتفاقاً اکثر آن‌ها نیز از همان لیدر‌هایی خط می‌گیرند که قرار بود بساط‌شان از ورزشگاه‌ها برچیده شود، اما توسط فدراسیون و سازمان لیگ بعد از تغییر نام به همیار هوادار با قدرت بیشتر به ورزشگاه‌ها بازگشته‌اند.
نباید یک‌طرفه به قاضی رفت، هرچند که باید از امثال بیرانوند توقع بیشتر از این را داشت، اما بیایید برای یک لحظه خودمان را جای او یا هر بازیکن دیگری که ۹۰ دقیقه توهین، فحش و ناسزا می‌شنود، بگذاریم. به قول علی دایی که سال‌ها پیش در پاسخ به این مسئله گفته بود «اگر به خانواده شما فحش بدهند، سعه‌صدر نشان می‌دهید»، آیا اینگونه برخورد می‌کنیم؟
بگذریم این فوتبال اوضاعی خراب‌تر از این دارد که با این چند سطر بتوان به آن پرداخت. فوتبال ایران از بی‌فرهنگی و بی‌اخلاقی اشباع شده، چه در داخل زمین و بازیکنان و چه روی سکو‌ها و بین تماشاگران و تا زمانی که مسئولان فعلی این رشته با انبوهی از پرونده‌های فساد روی کار هستند، نه از امثال بیرانوند می‌توان توقع اخلاق‌مداری داشت و نه از هواداران تیم‌ها این انتظار را داشت که موازین اخلاقی را رعایت کنند. پیش از این و قبل از شروع لیگ نوزدهم گفته بودیم که بهتر است برای حفظ جان و اعصاب خود به ورزشگاه نروید، حالا هم می‌گوییم که اگر حتی کمی به مسائل اخلاقی اهمیت می‌دهید، قید حضور در ورزشگاه‌ها را بزنید و کمی بیشتر به این پیشنهاد فکر کنید.
