روایت «محمد صادق علیزاده» از دیدار موکب‌داران عراقی با رهبر انقلاب را که می‌خواندم هر خطش شوری در وجودم می‌دمید. شوری که برآمده از احساس اقتدار «جمهوری مؤمنین» بود. جمهوری که دیگر در ایران محدود نیست؛ نه آنکه امپراطوری باشد، بلکه از جنس تمدن گشته است. ۴۰ سال پیش چه کسی حتی می‌توانست تصور کند فلسطینی‌ها، یمنی‌ها، سوری‌ها، لبنانی‌ها و عراقی‌های رها شده از چنگال سردار پوشالی قادسیه، یکی پس از دیگری در حسینیه‌ی امامخمینی(ره) آمد و شد کنند و چنین با رهبر آزادگان، دل بدهند و قوه بگیرند و بوسه بر پیشنایش بنهند.
حالا هی بگویند تأثیر چمدان‌های پول است و فلان است و بهمان! باشد بگویند؛ بگویند تا خسته شوند؛ چهل سال است که چشم می‌بندند بر «حب الحسین یجمعنا» و هی همین حرف‌ها را تکرار می‌کنند. در همین دیدار، گوش بر صدا‌هایی بگشایند که در بدو ورود رهبر انقلاب فریاد می‌زدند: «لبیک یا حسین»؛ می‌دانید مفهومش را؟ یعنی عراقی‌ها سید خراسانی ما را در مقامی می‌بینند که گویی به حسین بن علی(ع) لبیک نثار می‌کنند چه اینکه یکی از همین حضار تأکید می‌کند آیت الله خامنه‌ای را نه یک روحانیِ اهل ایران یا رهبرِ دینی و سیاسی فارس‌ها که پسر فاطمه(س) می‌دانیم. گویا آن‌ها خوب فهمیده‌اند که اگر امروز هویتمان نوکری اباعبدالله و افتخارمان بلند کردن عَلم حسین است از برکت راه‌نُمایی‌های نوه‌ی کشتی نجات است.
چه کسی در باورش می‌آمد روزی، به جای آنکه ملکه ایران پیشانی بر قبر پادشاه سعودی بساید، پیری از بزرگان عرب، اشک ریزان در برابر رهبر انقلاب اسلامی بیستد و ایران را «عمق اسلام» بخواند؟ چند ثانیه به این ترکیب بیندیشید: «عمق اسلام»؛ این دو کلمه جز این معنا می‌دهد که آن خون که دائم در دبستان و دبیرستان می‌خواندیم و می‌نوشتیم که درخت اسلام را آبیاری کرده اکنون حاصل داده و میوه‌های درختش در دهان مسلمانان جهان طعم میوه‌های مدینه ۱۴۰۰ سال پیش را تداعی می‌کند؟
محسن حججی‌ها کجایند که ببیند هر چند عده‌ای تلاش می‌کنند نامشان را از تابلو‌های شهر پاک کنند، اما خونشان چنان جاریست که از برکتش موسفیدِ خدامِ عراقیِ اربعین، ملت ایران را در توصیف به جای یوسف می‌نشاند و خود را از باب اشتیاق در جایگاه یعقوب.
«محسن نبودی ببینی» که اگر روزی «ممدها» نهال را کاشتند امروز سر بریده تو و امثال تو، چون سر نازنین سالار شهیدان به ثمر نشسته است و آن امت واحده‌ای که امام آرمانش را می‌پروراند و رهبر انقلاب تمدن نوین اسلامیش خواند، نشانه‌هایش از انتهای خیابان فلسطین آن هم در ایام محرم و صفر که آن پیر فرزانه رمز زنده نگه داشتن اسلام می‌نامیدش، نمایان گشته است.
دستمریزاد خدام اربعینی حسین که خوب نشان دادید خادمی اربعین بی‌لبیک گویی به حسین، جز «شوری لندنی» نیست. ای کاش مشکلات اقتصادی نبود تا شیرینی این وحدت تمدنی را همگان بی‌دغدغه بچشند.
