سرويس ايران جوان آنلاين: باز هم آبان ماه و باز هم زلزله‌ای در دل سرما و ویرانی بنا‌هایی که تنها سرپناه هموطنانمان در مناطق مختلف بود. زلزله بامداد جمعه هفدهم آبان ماه در محدوده روستای ترک در ۲۵ کیلومتری شمال میانه که خرابی‌های زیادی به جای گذاشت، اذهان را به ۲۱ آبان ماه ۱۳۹۶ برد. زمانی که زلزله ۳ /۷ ریشتری، کرمانشاه را لرزاند و ایران را سیاه پوش کرد. حتماً اولین دعای همه ایرانیان این است که هیچ وقت حادثه‌ای رخ ندهد و عزیزی از دست نرود و نیاز به کمکی نباشد. اما به راستی چقدر برای حوادث غیرمترقبه‌ای که به علت تکرارشان حالا به یک اتفاق عادی و همیشگی تبدیل شده‌اند، آمادگی داریم؟ آیا باز هم باید منتظر دیدن مسئولانی باشیم که با هول و ولا به این طرف و آنطرف می‌دوند و چنین وانمود می‌کنند که حتی در مخیله‌شان هم نمی‌گنجیده که این اتفاق بیفتد و احتمالاً دوباره غافل‌گیر شده‌اند!
غرب و شمال غرب ایران همیشه شاهد اتفاقات ناگوار زیادی بوده‌اند. از سیل و آتش سوزی گرفته تا زلزله‌ای که گویی بر پیشانی آن‌ها نوشته شده است. اما در این میان، نوع نگاه و عملکرد مسئولان با این موضوع بسیار مهم است. بعد از زلزله کرمانشاه تمام ایران بسیج شد تا به یاری هموطنان آسیب دیده برود. مقدار و نحوه کمک‌ها مهم نبود، مهم این بود که زلزله زدگان نباید تنها می‌ماندند. در آن زمان وام‌هایی به زلزله‌زدگان داده شد تا بتوانند خود را از مشکلات به وجود آمده برهانند. وام‌هایی که دو سال استراحت داشتند و حالا شمارش معکوس برای پایان این مدت فرا رسیده است. در زلزله کرمانشاه بیش از ۶۲۰ نفر از هموطنان جان خود را از دست دادند و بالای ۱۰ هزار نفر هم زخمی شده و صدمه دیدند. اما تخریب خانه و سرپناه‌ها و مرگ دام‌ها و ویران شدن مزارع بیش از هر چیز دیگری می‌توانست این درد را افزایش دهد. بر همین اساس وام‌هایی به زلزله‌زدگان داده شد و امروز مدت دو ساله امهال وام‌های آنان به اتمام می‌رسد ولی زلزله‌زدگان می‌گویند اصلاً شرایط خوبی ندارند و اولین درخواستشان تمدید این مدت است.
زلزله‌ای روی زلزله دیگر
هنوز مشکل کرمانشاهی‌ها حل نشده که زلزله‌ای دیگر آذربایجان و ایران را متاثر کرد. زمین لرزه‌ای به بزرگی ۹/ ۵ ریشتر که شهر ترک در شهرستان میانه استان آذربایجان شرقی را لرزاند و با فوت ۶ نفر و مصدومیت ۳۰۴ نفر، منازل زیادی را در آستانه سرما ویران کرد.
در کنار این خسارات جانی و مالی، از دست رفتن سرمایه‌های کار و اشتغال و درآمد روستاییان بیش از هر چیز دیگری می‌تواند در آینده به آن‌ها ضربه بزند. در گزارشی که وزارت جهاد کشاورزی منتشر کرده، عنوان شده تاکنون به بیش از ۲۷۰ جایگاه نگهداری دام خسارت وارد شده که بر اساس آن ۳۰۰ رأس دام سنگین و ۸۵۰ رأس دام سبک در اثر تخریب اماکن دامی تلف شده‌اند. هر چند مسئولان در اولین اقدام به دنبال دفن این لاشه‌ها هستند، اما باید نحوه حمایت از زلزله زدگان طوری تعریف شود که در کمترین زمان، خسارت آن‌ها جبران و در بازپرداخت وام‌ها هم به درد کرمانشاهی‌ها دچار نشوند. کوتاه سخن اینکه، تخریب زلزله فقط به خانه‌ها و اماکن ختم نمی‌شود و حتماً صدمات روحی و روانی و ترس‌های وقت و بی‌وقت عاملی هستند که بازگشت به زندگی عادی را به چالش می‌کشند. با این حال با نگاهی به کرمانشاه دو سال بعد از زلزله‌اش نشان می‌دهد شرایط نامناسب زندگی زلزله‌زده‌هایی که هنوز نتواسته‌اند به روال عادی زندگی برگردند و حتی هنوز هم برخی از آن‌ها درگیر ساختن سرپناه هستند، می‌طلبد تا مسئولان در نوع تصمیمات و حمایت‌های خود از آن‌ها و زلزله‌زدگان آذربایجان تدابیری را بیندیشند که این هموطنان بتوانند با آرامش به زندگی خود بازگردند.
