سقوط چندپله‌ای فوتبال ایران در رنکینگ فدراسیون جهانی و از دست دادن صدرنشینی در قاره آسیا محتمل‌ترین عواقبی بود که بعد از دو باخت متوالی تیم ملی همه انتظارش را می‌کشیدیم. هرچند که تحمل سایه سنگین ژاپن بالای سرمان، آن‌هم بعد از سال‌ها که بی‌رقیب بودیم سخت است، اما پذیرفتن این واقعیت تلخ شاید باعث شود آقایان به خودشان بیایند و برای جلوگیری از سقوط بیشتر چاره‌ای بیندیشند.
آن روزی که نسبت به غیبت بی‌دلیل و بدموقع سرمربی ابراز نگرانی کردیم و به فدراسیون‌نشینان هشدار دادیم، سکوت و بی‌تفاوتی مارک ویلموتس را جدی بگیرند پیش‌بینی شرایط فعلی کار سختی نبود. بعد از باخت تیم ملی به بحرین، انتظار عموم این بود که اردوی تیم ملی زودتر و هدفمندتر از همیشه تشکیل شود و کادر فنی با یک برنامه‌ریزی ویژه به به مصاف عراق برود. این‌بار نه‌تن‌ها انتظارات برآورده نشد، بلکه سرمربی بلژیکی که از پرداخت نشدن دستمزدش دلخور بود در کمال خونسردی و با همان آرامش همیشگی از حضور در تهران و برپا کردن اردوی تمرینی سرباز زد. بی‌تفاوتی تاج و سایر مدیران فدراسیون هم کار را تا جایی پیش برد که ملی‌پوشان تنها با دو جلسه تمرین مقابل عراق بازی کردند؛ بازی بی‌برنامه، بی‌هدف و بدون روحیه جنگندگی و تعصب انجام شد و دومین شکست متوالی را برایمان رقم زد. بعد از دومین باخت و در حالی که تصور می‌کردیم ویلموتس با شاگردانش به ایران می‌آید تا هم پاسخگوی نتایج تیم باشد و هم ملی‌پوشان را ریکاوری کند، سرمربی خارجی تا پایش به تهران رسید پروازش را عوض کرد و از ایران رفت!
داستان رها کردن تیم ملی به حال خود سر دراز دارد. حسرت داشتن یک بازی تدارکاتی به دل ملی‌پوشان مانده است. انگار نه انگار که مسابقات انتخابی جام جهانی قطر در جریان است و ما در همین مرحله اول رقابت‌های انتخابی مانده‌ایم.
نکته مهمی که نباید فراموش کنیم، این است که بحرین و عراقی که دو شکست متوالی به ما تحمیل کردند و به صدرنشینی‌مان در آسیا پایان دادند، هیچ‌کدام جزو تیم‌های درجه اول قاره نیستند. وقتی در مقابل این دو تیم باختیم، قطعاً در مقابل ژاپن، کره، استرالیا و بقیه تیم‌ها هم نمی‌توانیم حرفی برای گفتن داشته باشیم. وقتی از تدارک یک بازی دوستانه عاجزیم و فیفادی‌ها را یکی پس از دیگری از دست می‌دهیم چطور می‌توانیم انتظار داشته باشیم که بدون مشکل مسافر جام جهانی شویم. این همان تیم ملی است که مسئولان سال‌ها به بی‌رقیب بودنش می‌نازیدند و با افتخار این درخشش را حاصل مدیریت خود معرفی می‌کردند. باید دید حالا که سقوط شش پله‌ای در رنکینگ جهانی در انتظار ماست، از این به بعد مدیران فدراسیون فوتبال می‌خواهند کدام موفقیت را به نام خود تمام کنند.
واقعاً خوش‌شانس بودیم که نبرد رودرروی بحرین و عراق با تساوی به پایان رسید. این نتیجه امید ما به صعود به مرحله نهایی انتخابی جام جهانی را زنده نگه داشت. در حقیقت سرنوشت تیم ملی دست خودمان است و در بازی‌های باقی مانده می‌توان گذشته را جبران کرد. اگرچه تجربه ثابت کرده این فدراسیون از گذشته و ناکامی‌ها درس نمی‌گیرد، ولی امیدواریم این‌بار سنت‌شکنی کنند و قبل از اینکه حسرت حضور در جام جهانی قطر به دلمان بماند از ویلموتسی که دستمزد سه ماه آینده‌اش را نیز دریافت کرده، بخواهند مثل سایر سرمربیان به داد تیمش برسد. هیچ‌کس نمی‌داند در قرارداد کذایی مرد بلژیکی چه بند‌هایی گنجانده شده که او اصلاً این طرف‌ها پیدایش نمی‌شود و کسی هم به خودش اجازه نمی‌دهد بابت این قضیه از ویلموتس انتقاد کند!
فدراسیون چند ستاره فوتبال گویا با پروازی بودن ویلموتس مشکلی ندارد، چراکه اگر داشت از او می‌خواست بازی با عراق را جدی بگیرد یا حداقل به فکر بازی‌های آتی باشد.
