نوشته‌ای در نکوداشت روحانی دانشور «آیت‌الله رسولی محلاتی»

این قلم آشنایی و مراوده با زنده یاد آیت‌الله سید هاشم رسولی محلاتی را، از خاطرات شیرین خویش می‌داند. این رابطه از سربند ویژنامه‌هایی پیش آمد که نگارنده برای رهبر کبیر انقلاب و تنی چند از نامداران انقلاب منتشر ساخت و در خلال فراهم آوردن آن، با آن روحانی دانشور به مصاحبه پرداخت. او از دوران اقامت و تحصیل در قم، یکی از چند صاحب سِرّ امام خمینی و نیز شهید آیت‌الله سید مصطفی خمینی به شمار می‌رفت و آنچه در این فقره در کتاب خاطرات و نیز گفت و شنود‌های خویش بیان داشت، در قیاس با آنچه می‌دانست و نگفت، بسا اندک به نظر می‌رسید! رابطه وی با امام، از صمیمیتی نشات می‌گرفت که میان پدرش آیت‌الله سید حسین رسولی محلاتی با آن بزرگ وجود داشت. پس از تاسیس دفتر امام در قم تا پایان حیات ایشان، از قدیمی‌ترین اعضای آن به شمار می‌رفت و بسیاری از اجازات حسبیه و احکام آن راحل عظیم، به قلم او بود. موردی که برای مرحوم رسولی بیش از همه خاطره انگیز می‌نمود، بازنویسی پیام امام به میخائیل گورباچف به شمار می‌رفت که گویا تحریر آن از روی نسخه اولیه، چند روزی به طول انجامیده بود. نگارنده هرگاه کتبی از تالیفات آن مرحوم را از ایشان هدیه می‌گرفت، اصرار داشت که تقدیم نامه آن را شبیه به خطی بنگارد که در احکام و اجازات امام از آن استفاده کرده بود و هم از این روی، تعداد زیادی از این قبیل را در کتابخانه خویش به یادگار دارد.

با تمام آنچه بدان اشارت رفت، الفت او با امام هنگامی جلوه و قَدری افزون می‌یافت که وی به دلیل آن، هرگز استقلال و آزادگی خویش را فرو نمی‌نهاد و در بیان خاطرات، دچار خودسانسوری و ناقص‌گویی نمی‌شد. از دیگر مصادیق این وارسته‌گی، آن بود که در دوره سی ساله پس از رحلت امام، هیچگاه حاضر به همگامی با جماعتی نگشت که از نام بنیانگذار جمهوری اسلامی، نردبان صعود ساخته و وجهه امام را دستاویز مطامع خویش ساخته بودند. او در همه حال، پرداختن به شئون متعارف روحانی از قبیل: تبلیغ، تدریس، تالیف و اقامه جماعت را وجهه همت خویش قرار داد و تا پایان حیات نیز آن را ترک نگفت. آن فقید سعید نمونه‌ای از یک روحانی پاک، متخلق و خدوم به شمار می‌رفت. خدایش رحمت کند.