بازهم انتخابات دیگری در راه است و موضوع فرهنگ گویی طفیلی مسائل دیگر است! باز هم آنقدر مطالبات عقب مانده اقتصادی پررنگ است که نوبت به فرهنگ نمی‌رسد، بماند که مثل همیشه چیزی که خیلی جدی وجود ندارد یا دست‌کم برای مردم خیلی ملموس نیست برنامه است. وقتی آن‌ها که دم از حل مسائل اقتصادی می‌زنند برنامه‌ای ارائه نمی‌دهند چه حاجت به اینکه کسی وسط معرکه بیاید و از مطالبات فرهنگی دم بزند. هر چند از آنجا که انتخابات عرصه‌ای است که پوپولیسم جان تازه‌ای می‌گیرد و به اصطلاح یکه‌تازی می‌کند هیچ موضوعی به شکلی عمیق و دقیق مورد واکاوی قرار نمی‌گیرد و این موج‌ها هستند که در مقطعی کوتاه سربرمی‌آورند و پس از انتخابات آرام می‌گیرند. اظهارنظر‌های تند و شائبه‌انگیز نیز به راحتی برای دوقطبی کردن فضا در چنین شرایطی مؤثر عمل می‌کنند. دوقطبی کاذب طرفداران کنسرت و مخالفان آن در انتخابات‌های پیشین نقش بارزی را ایفا کردند. در این بین جای مطالبات و البته برنامه‌های مشخص برای برطرف کردن موانع پیش روی فرهنگ در عرصه‌های مختلف خالی است. نبود احزاب قدرتمند و کارآمد هم در به وجود آمدن فضایی که مطالبات جدی و برنامه‌های کارآمد وجود نداشته باشد نقش‌آفرین است. کمتر نامزد و جریانی را می‌بینیم یا اصلاً نمی‌بینیم که به جای شعار و حرف‌های کلی به طور مشخص اعلام کند که دقیقاً می‌خواهد در صورت ورود به مجلس از وضع چه قوانینی برای تحرک و ارتقای وضعیت موجود حمایت کند. پس از ورود به مجلس هم به دلیل شفاف نبودن شعار‌ها و دقیق نبودن مواضع و نیز مطالبات، خروجی آن چیزی نیست که باید باشد، اما در حوزه فرهنگ به نظر می‌رسد مظلومیت بیش از عرصه‌های دیگر است. مجلس همواره در حوزه فرهنگ نقش حداقلی یعنی نظارت را جدی گرفته و اغلب از نقش ایجابی در ارتقای فرهنگ غفلت نموده است. نمایندگان محترمی که برای مثال در کمیسیون فرهنگی حاضر بوده‌اند و دلشان به حال فرهنگ صادقانه می‌سوخته صرفاً تلاش خود را صرف سازوکار‌های سلبی نموده‌اند که فلان فیلم اکران نشود یا جلوی اجرای فلان نمایش گرفته شود و هیچ گاه قوانینی که به طور جدی منجر به تقویت فرهنگ شود جدی گرفته نشده است. علت این است که اساساً سیاستمداران ما بیرون قدرت رویکرد‌های تحقیقاتی و پژوهشی جدی برای دوره‌ای که قرار است قدرت از آن آن‌ها شود را جدی نمی‌گیرند و برای همین هم مطالبات جامعه نیز در سطح باقی می‌ماند. به طور عادی همه دوست دارند سریال خوب ساخته شود، فیلم‌ها آموزنده، الهام‌بخش و امیدوارکننده بوده و تقویت‌کننده اخلاق و معنویت باشند، اما اتفاقی که در عمل می‌افتد این است که کمیسیون فرهنگی مجلس از سرریز افرادی که راه به کمیسیون‌های دیگر نیافته‌اند، تشکیل می‌شود. آن‌هایی که در وزن‌کشی برای کمیسیون‌های محبوب کم آورده‌اند راهی کمیسیون فرهنگی می‌شوند. این البته مسئله‌ای است که می‌تواند عمومیت نداشته باشد، اما حقیقتی است که بروز و ظهور داشته و صرفاً درباره شدت و ضعف آن در دوره‌های مختلف می‌توان نظر داد. خلاصه اینکه اگر در انتخابات نامزد یا جریانی را دیدید که به شکلی حساب شده و کارشناسی شده عنوان کرد که می‌خواهد به طور واضح چند قانون مشخص را به سود فرهنگ در مجلس وضع کند، سلام ما را هم به او برسانید.
