سرویس ورزشی جوان آنلاین: اخیراً بنیاد احسان ستاد اجرایی فرمان امام (ره) بستههای معیشتی توزیع کرد. این مراسم در استان تهران و در مصلای بزرگ آستان مقدس حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) برگزار شد. حسین اوجاقی سرمربی تیم ملی ووشو از جمله چهرههای ورزشی حاضر در این مراسم بود.
چطور شد در فعالیتهای بنیاد احسان حضور یافتید و هدفتان چه بود؟
هماهنگیها از طرف کمیته ملی المپیک انجام شد تا چند نفر از قهرمانان و مدالآوران به صورت نمادین در این حرکت خیرخواهانه حضور پیدا کنند. دوستان در بنیاد احسان قصد داشتند در کنار توزیع اقلام برای نیازمندان یک حرکت نمادین فرهنگی- ورزشی نیز انجام شود. توزیع یک میلیون بسته غذایی و بهداشتی به مردم آسیببدیده از بحران کرونا کار بسیار بزرگی بود. البته تلاشهای صورت گرفته از سوی این بنیاد تنها مختص شهر ری نیست و در سراسر کشور انجام شده است. حتی از طریق ویدئو کنفرانس این حرکت در استانها زیر نظر نمایندگیهای ولی فقیه نیز برگزار شد. بخشی از مردم شرایط اقتصادی بدی دارند. چنین برنامههایی امیدی برای آنها محسوب میشود، حداقل در خصوص اقلام اساسی، چون برنج، روغن و... در ماه مبارک رمضان بخشی از نیازشان تأمین میگردد. حس میکردم اگر وجودم در آن جمع کمکی باشد، چه از نظر حضور فیزیکی و چه معنوی، فرقی نداشت، در این مراسم باشم. این مراسم در مصلای شهر ری برگزار شد که فضای بزرگی بود و عدهای شبانهروز مشغول کار بودند. کارهایی از جمله بستهبندی، تقسیم اقلام، ترابری، هماهنگی و... انجام میشد و افراد زیادی در این پروژه بزرگ همکاری داشتند. قصدم این بود که هرطور شده است من هم سهمی داشته باشم، حتی اگر در بحث بستهبندی و جابهجایی اقلام کاری فیزیکی انجام داده باشم. همین که مردم به کمک به همنوع تشویق شوند و تأثیر داشته باشد برایم کافی است.
حضور ورزشکاران حتی به صورت نمادین در چنین برنامههای فرهنگی چه تأثیری در جامعه دارد؟
از دو زاویه میشود به این مسئله نگاه کرد؛ از آنجا که ورزشکاران و مدالآوران الگوهای جامعه هستند وقتی آنها در این فعالیتها شرکت میکنند در حقیقت افراد دیگر که شرایط مالی خوبی دارند را به دستگیری از اقشار ضعیف تشویق میکنند. زاویه دیگر این است که قهرمانان یک مسئولیت اجتماعی به گردن دارند که بر اساس آن کمک کردن و یاری رساندن به مردم وظیفهشان است. کسانی که در جامعه به عنوان چهره شناختهشده هستند مثل ورزشکاران و هنرمندان، در واقع مسئولیت بزرگی روی دوششان قرار دارد و باید در فعالیتهایی که سودش مستقیماً برای مردم هست حاضر شوند.
جامعه ورزش در این سالها توانسته است این مسئولیت اجتماعی را انجام دهد؟
به نظر من بله به خوبی این وظیفه را انجام داده است. در اتفاقات تلخی، چون زلزله، سیل و اخیراً هم که کرونا کشور را تحت تأثیر قرار داده است و بسیاری از ورزشکاران در این مسئله پیشگام بودهاند. در سیل سال گذشته و زلزله کرمانشاه افرادی، چون رسول خادم با جمعی از کشتیگیران از جمله کمیل قاسمی، احسان لشکری و... بدون هیچ چشمداشتی و تمرکز روی بُعد تبلیغاتی به مناطق آسیبدیده رفتند و هر کمکی از دستشان برمیآمد انجام دادند. این گروه نه دنبال مطرح شدن بودند و نه این کار برایشان درآمدی داشت. علی دایی در بحث زلزله فعالیت زیادی داشت. بسیاری از قهرمانان کاراته، ووشو، وزنهبرداری و رشتههای دیگر، هر زمان مشکلی برای مردم پیش آمده است فقط و فقط به نیت کمک به همنوعان پای کار بوده و مسئولیت اجتماعی را احساس کردهاند.
انتظار مردم از قهرمانان ورزش در روزهای سخت چیست؟
رقم قرارداد قهرمانان کاراته، ووشو و تکواندو که مدال جهانی گرفته و در لیگهای داخلی نیز عضو یکی از باشگاهها هستند بسیار پایین است. شاید سالی ۲۰ تا ۳۰ میلیون تومان که خیلی از همین قراردادها نیز پرداخت نمیشوند. در رشته ما این رقم قرارداد شاید برای دو یا سه نفر باشد و بقیه دستمزدهایی به مراتب پایینتر دریافت میکنند. در این صورت درآمد ماهانهشان از ورزش و لیگ بین ۵/۲ تا ۳ میلیون تومان است و حتی میتوان گفت که درآمدشان از کارمندان هم کمتر است. پس از این افراد نمیتوان انتظار کمکهای مالی خیلی زیادی داشت، البته این قشر در حد توان خود کمک میکنند. خودم دیدم که درآمد دو یا سه ماههشان را به امور خیریه اختصاص میدهند ولی حضورشان در جمع خیران از بُعد معنوی بسیار حائز اهمیت است. از قدیم گفتهاند قطره قطره جمع گردد وانگهی دریا شود؛ مثلاً قهرمانی یک میلیون هوادار دارد و اگر هر کدام از آنها مبلغی را برای کمک به نیازمندان اختصاص دهند مبلغ قابل توجهی جمع میشود.
به رغم اینکه درآمد برخی رشتهها از جمله فوتبال بسیار زیاد است، اما حضور فوتبالیستها در مقایسه با سایر رشتهها کمرنگتر است، علت این مسئله چیست؟
بله، تعداد فوتبالیستها کمتر است و در اینگونه موارد بیشتر مدالآوران رشتههای انفرادی حضور دارند. دلیلش هم فرهنگ و روحیه این رشتههاست. این مدالآوران از اول که رشتهشان را انتخاب کردند با فرهنگ و روحیه خدمت و کمک به مردم بزرگ شدند. تمامی این قهرمانان برای کسب افتخار مدال کسب میکنند نه برای کسب درآمد و پول. اگر دنبال ورزش رفته و قهرمان المپیک و جهان شدهاند هدفشان افتخارآفرینی برای کشور بوده و پولی هم که گرفتهاند صرفاً برای گذران زندگی بوده است نه ثروتمند شدن. هرکس که در بُعد قهرمانی وارد رشتههای رزمی میشود خود به خود در معرض این جو فرهنگی قرار میگیرد.
ورزشکاران با حضور در اینگونه فعالیتهای فرهنگی میتوانند الگوهای مناسبی برای جوانان باشند؟
بله، میتوانند. اصلاً فلسفه این کار همین است. اگر چند ورزشکار غیرفوتبالی برای کارهای خیر قدم برمیدارند هدفی جز کسب شهرت است بلکه میخواهند خیل عظیم مردمی که پیگیر اخبار ورزشی هستند نیز در این مراسم شرکت کنند. قطعاً طرفداران و هواداران این ورزشکارها هم در کارهای بشردوستانه حاضر میشوند.
نهادهای ورزشی چه نقشی در ترویج رفتارهای فرهنگی-اخلاقی دارند؟
تا جایی که من میدانم نهادهای ورزشی نیز کارهای بزرگی انجام میدهند و مراسم مختلفی را در جهت کمک به مردم و با اهداف بشردوستانه تدارک میبینند. در بعضی مواقع بخشی از مردم برای گذران زندگی به دریافت کمک مالی و اقلام غذایی نیاز دارند، اما مهمتر از این مسئله بحث روحیه و انگیزه است. کسی که پول دارد بدون انگیزه نمیتواند زندگی کند. مطمئن هستم وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک رسالت ایجاد شور و انگیزه در جامعه را به خوبی ایفا میکنند و دیدگاه مدیران این دو نهاد در این بحث حرفهای است. آنها تلاش میکنند انگیزه را از طریق ورزش به کل جامعه تزریق کنند تا تحمل سختیها راحتتر شود. وقتی درآمد یک فرد معمولی کاهش پیدا میکند ادامه زندگی برایش دشوار میشود، اما روحیه و انگیزهای که از خانواده و جامعه میگیرد میتواند تأثیر زیادی بر شرایط زندگی او بگذارد. میدانم که دکتر سلطانیفر، دکتر علینژاد و همینطور مدیران کمیته ملی المپیک به این مسائل توجه زیاد دارند.
ورزش و به ویژه رشته ووشو در روزهای کرونایی چه شرایطی دارند؟
باشگاهها، اردوها، مسابقات و کمپها که رسماً تعطیل است. هر زمان که ستاد مقابله با کرونا و وزارت ورزش اعلام کنند ما نیز فعالیتمان را از سرخواهیم گرفت. منتها هر کس در محل زندگی خود تمرینات فیزیکیاش را پیگیری میکند. ما نیز اعضای تیم ملی و نفراتی که قرار است به جام جهانی ووشو اعزام شوند را زیر نظر داریم و با آنها در ارتباط هستیم. حتی فیلم تمریناتشان را برایمان ارسال میکنند. مجبوریم فعلاً با همین روش پیش برویم تا شرایط به حالت عادی بازگردد و تمرینات متمرکز را از سربگیریم. وقفه ایجاد شده را میتوان از دو دیدگاه بررسی کرد؛ المپینها این فرصت را دارند که با برنامهریزی منسجم آماده شوند و نفرات آسیبدیده و خسته از مسابقات گزینشی ریکاوری کنند، اما دیدگاه دیگر فاصله گرفتن ملیپوشان از اردوهاست چراکه حضور در تمرینات متمرکز کاملاً متفاوت از تمرین در منزل است. این مسئله هم میتواند مثبت باشد و هم منفی.