جوان آنلاین: دکتر رضا محمدیچابکی، عضو هیئت علمی فلسفه تعلیم و تربیت دانشگاه شهید بهشتی در رابطه با نحوه تربیتی کودکانی، چون آرات حسینی در اینستاگرام خود نوشت:
اخیراً روش تربیت آرات حسینی و کودکان دیگری همچون رادمهر داودآبادی مورد بحث و نقد قرار گرفته است، اما برخی افراد همچون دکتر اکبر جباری اینگونه شیوه‌های تربیتی را تحمیل خواسته‌های والدین بر کودکان نمی‌دانند و به والدین این کودکان حق می‌دهند که فرزندانشان را براساس سلیقه و گرایش‌های خودشان تربیت کنند.
بله، تربیت بدون جهت‌گیری وجود ندارد. تمام والدین و مربیان براساس گرایش‌ها و تمایلات خود و مبتنی بر شناختی که از کودکان و نیاز‌های فعلی و آینده آن‌ها دارند، شیوه‌های تربیتی خود را انتخاب می‌کنند. کودکان نیز همچون مواد خام، قابلیت شکل‌گیری خوبی دارند و به‌راحتی طرح و صورتی که مدنظر مربیان است را می‌پذیرند.
اما آیا والدین حق دارند مبتنی بر این استعداد، صرفاً خواسته‌ها و طرح‌های خود را روی کودکان اِعمال کرده و آن‌ها را چنان بسازند که می‌پسندند؟ در این صورت، آیا شیوه تربیتی گروه‌های تروریستی همچون داعش که به کودکان خود آدمکشی می‌آموزند هم تأیید می‌شود؟ آیا معتاد کردن کودکان جهت سوء‌استفاده‌های تجاری یا پرورش کودکانی که در صنعت پورن یا تبلیغات کالا به کار گرفته می‌شوند هم تحمیل خواسته و گرایش والدین و مربیان محسوب نمی‌شود و مذموم نیست؟ به‌نظر شما فلسفه دفاع از حقوق کودکان و تشکیل انجمن‌ها و تدوین قوانین متنوع در این خصوص چیست؟ آیا همه آن‌ها مهمل و بیهوده هستند؟
آیا هرکس حق دارد کودک خود را چنان که می‌پسندد تربیت کند؟ ظاهراً آزادی نامحدود والدین و مربیان در انتخاب شیوه‌های تربیتی قابل دفاع نیست. در این صورت، می‌توان از «امکان نقد تربیتی» سخن گفت و به شیوه‌های تربیتی والدین آرات و رادمهر اعتراض کرد و تربیت کودک و فرزندپروری را مساوی با تلاش والدین برای تحقق آرزو‌های دست‌نیافته خودشان ندانست.
با این حال، این پرسش هنوز باقی است که «تا چه اندازه والدین حق دارند کودک خود را چنان که می‌پسندند تربیت کنند؟» به‌عبارت دیگر، خواسته‌ها و گرایش‌های والدین در تربیت کودکان تا چه اندازه و متکی بر چه قواعدی باید به‌رسمیت شناخته شود و علاوه بر آن، چه عوامل دیگری در کنش تربیتی باید مدنظر قرار گیرد؟ پاسخ به این سؤال، اما یکی از دغدغه‌های دائمی فیلسوفان و روانشناسان تربیتی بوده و مباحث بسیاری پیرامون آن صورت گرفته است و قاعدتاً نمی‌توان ساده‌انگارانه از آن‌ها عبور کرد.
