در حالی که تصور میشد شروع تمرینات تیمهای فوتبال پایانی باشد بر انتظار علاقهمندان و هواداران فوتبال برای شروع مسابقات، اما بهانهجوییهای برخی از تیمها زیر ماسک حمایت از سلامت بازیکنان، هواداران و البته خانوادهدار بودن بازیکنان و تهدیدی که با شروع رقابتهای فوتبال متوجه این خانوادهها میشود، حالا باز هم همه چیز را در هالهای از ابهام فرو برده است.
در این میان تشکیل ائتلاف چهار تیم خصوصی لیگ برتر یعنی تراکتورسازی، ماشینسازی، شهرخودرو و نساجی فضا را به سمت و سویی دیگر برد. بر هیچ هوادار فوتبالی پنهان نیست که این چهار تیم چگونه خرج کردهاند تا در مسابقات لیگ برتر به نتیجه برسند و باز هم مشخص است که امروز در حالی دم از نگرانی بابت سلامت بازیکنان و هواداران میزنند که خوب میدانند دستشان از رسیدن به جام و قهرمانی کوتاه است. مالکان این باشگاهها خرج کردهاند، اما حاصل این خرج، هزینههایی است که روی دستشان مانده بدون اینکه تلاششان ثمری داشته باشد. بنابراین بهترین گزینه تلاش برای به تعطیلی کشاندن لیگ است. بهانه هم بهانه عامهپسندی است «خطر شیوع بیشتر بیماری» و مبتلا شدن بازیکنان و هواداران. جالب اینجاست که این نگرانی فقط در خصوص تیمهای فوتبال این باشگاهها وجود دارد، اما کارگران و زحمتکشان کارخانههای تراکتورسازی، ماشینسازی، شهرخودرو و نساجی ظاهراً از دید آقایان مالک در خطر ابتلا به کرونا قرار ندارند، پس باید در محل کارشان حاضر شوند، اما فوتبالیستهای نازپرورده آقایان نباید در خطر قرار بگیرند.
بعد از تلاش این چهار باشگاه باید به بهانههای جسته و گریخته دیگر تیمها، بازیکنان، سرپرستان و مربیان آنها درباره به تعطیلی کشاندن لیگ، آن هم بدون مشخص کردن قهرمان اشاره کرد. یکی میگوید که شروع لیگ باعث به خطر افتادن خانوادههای ما میشود، انگار بقیه اقشار جامعه خانواده ندارند. اقشاری که برای سرپا ایستادن در این وانفسای اقتصادی چارهای جز کار کردن در محیطهای پرخطر ندارند. آن دیگری میگوید هیچکدام از پروتکلها قابل اجرا نیست. جالب اینکه همین افراد برای خرید، رفتوآمد و بقیه امور حتی پا روی اجرای پروتکلهای بهداشتی میگذارند، اما برای اجرای آنچه بابتش میلیاردی پول میگیرند تا زندگی معمولیشان بگذرد، بهانهجویی میکنند و از زیر کار درمیروند.
یک سؤال مهم از تمام آنهایی که برای شروع رقابتهای لیگ برتر بهانهتراشی میکنند؛ اینکه اگر تیمهایشان صدرنشین بودند یا حتی اختلاف کمی با صدر جدول داشتند هم باز به این راحتی از تعطیلی لیگ حرف میزدند؟
مالکان چهار باشگاهی که ائتلاف تشکیل دادهاند بر این باورند که باید چهار تیم اول لیگ به مسابقات فصل آینده لیگ قهرمانان آسیا اعزام شوند، در حالی که اختلاف امتیاز تیم دوم جدول با تیم هفتم فقط چهار امتیاز است.
آنها این فاصله ناچیز را نمیبینند (البته خود را به ندیدن زدهاند)، اما معتقدند تیمی را که با فاصله ۱۰ امتیازی صدرنشین است نباید در صورت تعطیلی مسابقات به عنوان قهرمان معرفی کرد. این سیاست یکبام و دوهوای آقایان باعث میشود که بیشتر از قبل به بهانهجوییهای بیمنطق آنها شک کنیم. رقبای تیم صدرنشین هم به صورت طبیعی باید از این بهانهجوییها حمایت کنند. به هر حال اختلاف امتیاز دورقمی صدرنشین با بقیه تیمها و بازیهای نسبتاً آسان باقی مانده این تیم در هفتههای پیشرو باعث میشود که این تیم در صورت کسب چند پیروزی پشت سر هم قهرمانی خود را خیلی زود قطعی کند، مسئلهای که اصلاً به مذاق تیمهای رقیب خوش نمیآید. بنابراین طبیعی است که از تلاش برای به تعطیلی کشیده شدن لیگ استقبال کنند و حتی در این میان از هوادار، خانواده و سلامت عمومی هم مایه بگذراند.
اتفاق خوبی نیست، در حالی کشورهایی که به مراتب بیشتر و بدتر از ایران درگیر این بیماری هستند، فوتبالشان را آغاز یا تاریخ قطعی شروع آن را اعلام میکنند که اینجا برخی تیمها فقط و فقط برای اینکه منافع خود را حفظ کنند با شعار حفظ سلامتی و بازی با افکار هواداران فوتبال بر طبل تعطیلی لیگ میکوبند.