سرویس ورزشی جوان آنلاین: صبر، حوصله و کسب تجربه فاکتور‌های لازم برای موفقیت در هر حرفهای است، والا اگر قرار باشد هر فردی در اولین گام بدون داشتن صلاحیت، دانش و شایستگی‌های لازم مسئولیت‌های مهم را بپذیرد قطعاً باید منتظر ناکامی‌های بزرگ باشد. این موارد در ورزش روز دنیا، به‌ویژه در فوتبال حرفهای کاملاً رعایت می‌شود. این اصول برای اسطوره‌های فوتبال جهان هم اهمیت زیادی دارد تا جایی که هرگز حاضر نمی‌شوند با یک تصمیم اشتباه هم اعتبار خود را زیر سؤال ببرند و هم باشگاه محبوب‌شان را به دردسر بیندازند. ستاره‌های مشهور بعد از بازنشستگی برای ورود به جرگه مربیان کارشان را از رده‌های پایه آغاز می‌کنند تا پس از کسب تجربه لازم برای نشستن روی نیمکت تیم‌های بزرگ آماده شوند. در فوتبال وطنی ما، اما خبری از این همه تواضع، صبوری و کسب تجربه نیست و هر بازیکن اسم و رسم‌داری تا سنش بالا می‌رود، به فکر بازنشستگی می‌افتد، از سرمربیگری تیم‌های بزرگ می‌گوید و جالب‌تر اینکه تیم‌های لیگ برتری هم برای‌شان فرقی نمی‌کند که بازیکن سابق، تجربه و توانایی مربیگری در بالاترین سطح را داشته باشد یا نه. در واقع برای مدیران ما اسم و رسم از مسائل فنی مهم‌تر است!
عملکرد فنی، نتایج به دست آمده و حتی رفتار‌های خارج از زمین مربیان تازه‌کار ایرانی، نادیده گرفتن فاکتور‌های حرفهای را به وضوح نشان می‌دهد. بسیاری از مربیان جوان داخلی‌مان کار در رده‌های پایه را هرگز نمی‌پذیرند. آن‌ها حتی حاضر نمی‌شوند به عنوان دستیار مربیان باتجربه کارشان را آغاز کنند. آن‌ها علاوه بر رؤیای سرمربیگری تیم‌های پرطرفدار، مدعی هستند که ظرفیت لازم برای سرمربیگری تیم ملی بزرگسالان در جام جهانی را دارند. در حالی که واقعیت چیز دیگری است و این عده که متأسفانه در فوتبال ایران تعدادشان کم هم نیست، حتی قادر به کنترل خشم و عصبانیت خود در کنار زمین نیستند و استرس‌شان را به تیم هم منتقل می‌کنند. در صورتی که مربیان موفق برای ورود به بالاترین سطح فوتبال عجله نمی‌کنند و در عوض با تجربه‌اندوزی آماده پذیرفتن مسئولیت‌های بزرگ می‌شوند. امیدواریم اینگونه تفکرات حرفهای در فوتبال کشورمان نیز روزی جا بیفتد و فوتبالیست‌های وطنی با تصمیمات احساسی آینده خود را به خطر نیندازند.
