علیمحمد نمازی، فعال سیاسی اصلاحطلب و عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی در گفتوگویی با روزنامه آرمان، ۹۰ روز آینده را برای ایران به دلیل ایام منتهی به انتخابات ریاست جمهوری امریکا، سخت توصیف کرده است! او میگوید که «ما الان سه ماه بسیار مشکل در پیش رو داریم که در این ۹۰ روز ایران نمیخواهد با ترامپ مذاکره کند. حالا اگر ترامپ رأی نیاورد، برود و بایدن به جایش بیاید، ممکن است معضلات کشور به نحوی و تا حدودی درست شود. اگر هم نشد که باید تکلیف روشن شود و به نوعی با ترامپ کنار بیاییم و مذاکره کنیم. ۹۰ روز بسیار سختی بر کشور حاکم است. هم از طریق داخلی که روحیه دولت تضعیف میشود، حملات مخالفان دولت روز به روز افزایش پیدا میکند و مجلس هم نمیتواند کاری انجام دهد و امید اصولگراها مدام کم میشود. از طرف دیگر ممکن است تغییری شگرف در سیاست خارجی ایران رخ دهد. بنابراین این ۹۰ روز را نباید از دست داد و باید تحولی ایجاد کرد.»
مغشوش بودن مواضع او روشن است؛ نه ملاکی دارد که چرا این ۹۰ روز حتی از باب آنچه حملات مخالفان دولت توصیف میکند، سختتر است و نه معلوم است که چرا باید در این ۹۰ روز تحول ایجاد کرد، وقتی اصلاحطلبان منتظر و معطل نتیجه انتخابات امریکا ایستادهاند و نه توضیح داده که چرا ۹۰ روز سخت داریم و مثلاً ۱۰۰ روز نیست؟ یعنی همین فردای انتخابات امریکا، روابط ایران و امریکا حسنه میشود و دولت روحانی بلد میشود که کشور را چطور اداره کند؟ البته، چون این ۹۰ روز، اغلب اصلاحطلبان مشغول فعالیت انتخاباتی برای جو بایدن در داخل ایران هستند، محتمل است هفتههای سخت و شلوغی داشته باشند!
بخش دیگر سخنان نمازی نشان میدهد، مواضع او را باید فقط خواند و گذشت: «من معتقدم باید با استفاده از یک حکم نظامی این دولت را تا شش ماه دیگر تمدید کنند... پیشنهاد میکنم که دولت کنونی شش ماه دیگر تمدید شود یا اینکه بیایند و برای اینکه مردم امید پیدا کنند، اقداماتی انجام دهند که مردم رغبت بیشتری برای حضور پای صندوقهای رأی داشته باشند.»
چرا حکم نظامی؟! چرا همان اقدامات شش ماه تمدید شده، از الان شروع نشود؟ و چرا اینقدر از جامعه و مردم دور باشیم که ندانیم مردم چند سالی میشود که برای پایان عمر این دولت روزشماری میکنند؟!