سرویس سیاسی جوان آنلاین: یادداشت عباس عبدی در شماره دیروز روزنامه اعتماد که تیتر یک این روزنامه شده بود، می‌توانست به جای عبارت «پیشنهاد کناره‌گیری رئیس‌جمهوری»، جمله «چگونه از بار مسئولیت فرار کنیم» باشد. این نخستین بار نیست که عبدی و اعتماد بر طبل استعفای رئیس‌جمهور با ادعای دلسوزی و راه حل دادن برای مشکلات کشور می‌کوبند؛ عبدی سال گذشته هم پیشنهاد استعفای روحانی را داد، با این ادعا که وقتی نمی‌گذارند روحانی کار کند، کنار برود و هر کسی که می‌تواند بیاید. او سال ۸۱ با همین ادعا‌ها پیشنهاد استعفای محمد خاتمی، رئیس جمهور وقت را داد و سال ۹۷ وقتی ظریف در اقدامی کودکانه همزمان با سفر بشار اسد به ایران استعفا داد، بلافاصله در توئیتی ظریف را تحسین کرد. سابقه عبدی نشان می‌دهد که او خروج از حاکمیت را در هر حال دوست دارد! لابد نامش را هم فعالیت مدنی و سیاسی می‌گذارد. اما از قضا مسئولیت مدنی ایجاب می‌کند که اولاً عباس عبدی و دوستان هم جناحی‌اش مسئولیت خوب و بد دولتی را که خود بر سرکار آورده‌اند، بپذیرند. ثانیاً صدای اعتراض مردم از عملکرد و سیاست‌های این دولت را بشنوند و مسئولیت خود در نارضایتی ملی از دولت را پشت تحلیل‌های ماورایی از «دولت پنهان» و «نگذاشتند کار کنیم» مخفی نکنند؛ ثالثاً اگر احساس می‌کنند روحانی باید برود، مسئولیت پیشنهاد را خود بر عهده بگیرند و آن را به اصولگرایان و دیگران مرتبط نکنند.
اما آنچه عبدی نوشته، در موقعیت کنونی نه تنها مشکلی را حل نمی‌کند، بلکه مشکلات بزرگ‌تر ایجاد می‌کند و حتی به لحاظ شکلی هم مردم را به دردسر می‌اندازد. قانون می‌گوید با پذیرش استعفای روحانی، معاون اول او یعنی اسحاق جهانگیری عهده‌دار ریاست جمهوری خواهد شد و تا ۵۰ روز بعد باید انتخابات زودهنگام ریاست جمهوری برگزار شود. واقعاً مردم میان روحانی و جهانگیری تفاوتی خواهند دید و راضی به این غائله هستند؟ هیاهو و جنجال سیاسی ناشی از این اتفاق هم بر روح خسته جامعه از کرونا و تحریم و سیاست‌های غلط دولت و ... آوار خواهد شد. از سویی دولت جدید هم در نهایت فقط هشت ماه زودتر از مهلت قانونی در صورت عدم استعفای روحانی، کار خود را شروع خواهد کرد. می‌ارزد؟
برای کسانی که مطامع جناحی را ارجح از منافع ملی می‌دانند، می‌ارزد؛ وقتی کار‌ها مطابق میل‌شان پیش نمی‌رود، وطن دیگی می‌شود که برای آنان نمی‌جوشد، اما برای ملت ایران چه؟! شاید از این رو بود که رهبر انقلاب تیرماه ۹۹ در دیدار نمایندگان مجلس جدید فرمودند: «بنده اعتقاد راسخ دارم که دولت‌ها بایستی تا آخرین روز مسئولیتشان تلاش کنند و کار کنند و وظایف خودشان را انجام بدهند، بعد امانت را به دولت بعدی تسلیم کنند... در این شرایطِ حسّاسِ سالِ آخری دولت... بایستی هر دو -هم دولت، هم مجلس- سعی کنند فضا را به نحوی مدیریت کنند که به کار مهم کشور هیچ‌گونه لطمه‌ای وارد نشود.»
خیلی روشن است که جمعی از اصلاح‌طلبان تلاش دارند با فرافکنی از مسئولیت دولت روحانی فرار کنند. عبدی می‌نویسد اصولگرایان از این پیشنهاد قند در دلشان آب می‌شود، اما در ظاهر مخالفت می‌کنند، و لابد فکر می‌کند تناقضی کشف کرده، اما شاید اگر همه‌چیز به نحوی دیگر بود، بحران کرونا نبود و زمانی چند ساله تا پایان دوره ریاست جمهوری داشتیم، و مبنای پیشنهاد استعفا به رئیس جمهور هم، نه فرار از مسئولیت و ابتذالی تکراری، خلاصه شده در عبارت «نمی‌گذارند کار کنند، پس من می‌روم!»، بلکه ناکارآمدی دولت در اداره کشور و همراه با عذرخواهی دولت و حامیان بود، می‌شد این یک‌بار را در دنیای سیاست کنار عباس عبدی و روزنامه اعتماد – ضمن فاصله‌گذاری سیاسی و با ماسک حفظ اصول البته! - ایستاد، اما واقعیت این است که این همکاران اصلاح‌طلب ما حتی وقتی حرفی را می‌زنند که به قول خودشان قند در دل ما آب می‌کند، مقدمات آن را به گونه‌ای می‌چینند که کام آدمی از این حجم سیاسی‌کاری تلخ شود. شما می‌خواهید به هر نحوی منافع خود را تأمین کنید، حتی اگر کشور به هم بریزد و ما می‌خواهیم کشور آرام باشد، حتی اگر مخالفان ما بر مسند قدرت باشند، چه آنکه حیات اصلاح‌طلبان در غوغازیستی‌است. برای اداره کشور که برنامه ندارند، اما برای آشوب همیشه پر از ایده‌های جدید هستند، در این خصوص هر چه بخواهم بنویسم، تکرار مکررات خواهد بود.
سال گذشته وقتی عباس عبدی پیشنهاد کناره‌گیری روحانی به دلیل انتقادات منتقدان علیه او را طرح کرد، در گزارشی در روزنامه جوان (۲۵ آذر ۹۸) نوشتم: «روحانی می‌تواند استعفا کند یا نکند، موضوع این گزارش، بررسی موضوع رفتن یا نرفتن روحانی نیست، اما اصلاح‌طلبان نمی‌توانند بهانه «نمی‌گذارند دولت کار کند» را برای دلیل استعفای او به کار برند. به جرئت می‌توان گفت از سال ۶۸ تاکنون، هیچ دولتی به قدر دولت روحانی، حکومت را راضی به عدم مخالفت با تصمیم‌های کلانش نکرده است. انتقاد هم که برای همه دولت‌ها بوده است. ماجرا چیست؟ عبدی و همفکرانش به این نتیجه رسیده‌اند که ادامه دولت روحانی، روز‌به‌روز بیشتر پایگاه اجتماعی اصلاح‌طلبان را به دلیل حمایت شدیدی که شب انتخابات از او کرده‌اند، تحت تأثیر منفی قرار می‌دهد، از همین رو تلاش می‌کنند هم او را کنار بزنند و هم این کنار زدن، نام «عبور از روحانی» را به خود نگیرد. چه آنکه در آن صورت مجبور به پذیرش اشتباه خود در حمایت از روحانی خواهند شد و اعتماد مردم را برای انتخابات‌های آینده کسب نخواهند کرد... از این رو است که منتقدان دولت با پیشنهاد عبدی برای استعفای روحانی مخالف هستند، چه آنکه مسیر و انگیزه این استعفا را فشار بر حاکمیت و فرار از پاسخگویی و پیشبرد منافع جناحی می‌دانند و این پیشنهاد (و نه الزاماً هر پیشنهاد استعفای دیگر) را طرح شده در چارچوب برهم زدن آرامش کشور و برای فرار از پاسخگویی می‌بینند، وگرنه بعید است کسی از ماندن این دولت استقبال کند.»
بالاخره به هر دلیلی دولت روحانی قادر نیست در این اوضاع کاری انجام دهد و بهتر است که استعفا دهد. 
