سرویس ورزشی جوان آنلاین: پذیرفتن تابعیت یک کشور دیگر برای حضور در رقابت‌های بین‌المللی همان اتفاق تلخی است که ورزش کشورمان هم از آن در امان نمانده و علاوه بر بحث‌های ورزشی، دستمایه موضوعات سیاسی هم شده است. تبعیض‌های زیاد، کمبود‌ها و پیشنهاد‌های وسوسه‌انگیز از جمله دلایلی هستند که فکر مهاجرت را به سر برخی از ورزشکاران می‌اندازد. یک مقایسه سرانگشتی میان درآمد، پاداش‌ها و اوضاع معیشتی ورزشکاران ایرانی با همتایان‌شان در کشور‌های همسایه و اروپایی برای خیلی‌ها کافی است تا تصمیم نهایی‌شان را برای ترک وطن بگیرند و برخی‌ها دوتابعیتی و برخی نیز با اعلام پناهندگی سوژه رسانه‌های بیگانه می‌شوند.
محسن کائیدی سه مدال طلا، نقره و برنز بازی‌های پارالمپیک لندن و ریو را در کارنامه دارد، اما این ورزشکار پرتاب نیزه معلولین بعد از اینکه نتوانست شرایط سخت معیشتی و بی‌توحهی مسئولان ورزش کشورمان را تحمل کند، به عضویت تیم ملی ترکیه درآمد و از آنجا که از آخرین حضورش با پرچم ایران سه سال می‌گذرد او از این پس می‌تواند با پرچم ترکیه در رقابت‌های مختلف حاضر شود. دارنده ۳۲ مدال رنگارنگ در گفتگو با تسنیم دلایل مهاجرت و پذیرفتن تابعیت ترکیه را اینگونه تشریح کرد: «به عنوان کسی که ۲۰ سال در تیم ملی ایران حضور داشتم و ۳۲ مدال جهانی، آسیایی و بین‌المللی کسب کرده‌ام، واقعاً برایم سخت بود که به کشور دیگری بروم، اما به دلیل مسائلی که پیش آوردند و بلای روحی و روانی که سرمان آمده بود، باید خداحافظی می‌کردم و تغییر فضا می‌دادم. باورتان نمی‌شود برای پارالمپیک ۲۰۱۲ لندن، حتی یک نیزه برای پرتاب نداشتم. یک بطری آب معدنی را از ماسه پر می‌کردم و به این شکل به تمریناتم ادامه می‌دادم. برخی فکر می‌کنند پول همه چیز است، اما بیشتر مواقع اهدای یک لوح تقدیر ارزش بیشتری دارد. این در حالی است که از زمان حضور در ترکیه هر بار شرایط تمرینی مورد نیاز را به مسئولان مربوط می‌گویم هیچ مخالفتی نمی‌کنند، چون به من به عنوان یک قهرمان پارالمپیک اعتماد دارند. بابت ۳۲ مدالی که در مسابقات جهانی، پاراآسیایی و پارالمپیک گرفته‌ام، فقط ۹۵۰ هزار تومان حقوق ماهانه می‌گیرم. این در حالی است که حقوق یک قهرمان پارالمپیک در ترکیه به اندازه وزیر ورزش این کشور است.»
پیش از کائیدی هم محمد خالوندی، دارنده دو طلای پرتاب نیزه پارالمپیک تابعیت ترکیه را پذیرفته بود. موج مهاجرت در بین ورزشکاران پارالمپیکی شدت بیشتری پیدا کرده و برای ریشه‌یابی این مسئله، مسئولان فدراسیون جانبازان و معلولین و همچنین کمیته ملی پارالمپیک باید با جدیت بیشتری وارد عمل شوند. دو سال پیش پوریا جلالی، تیرانداز پارالمپیکی که سهمیه بازی‌های توکیو را نیز کسب کرده بعد از حضور در مسابقات جهانی این رشته در هلند به ایران برنگشت و پناهنده شد. سامان بلاغی، ملی‌پوش بسکتبال باویلچر هم پس از حضور در اردوی آلمان از بازگشت به کشور سرباز زد و به آلمان پناهنده شد. نکته عجیب اینکه خسروی‌وفا، رئیس کمیته ملی پارالمپیک زمستان سال گذشته در واکنش به مهاجرت ورزشکاران مدعی شد در هیچ کجای دنیا به اندازه ما به ورزشکاران حقوق نمی‌دهند و تنها کشوری هستیم که اعزام‌هایش با پرواز چارتر صورت می‌گیرد!
با تمام این احوال اوضاع همچنان تفاوتی نکرده و در این خصوص خواندن صحبت‌های یکی از دوومیدانی‌کاران پارالمپیکی خالی از لطف نیست. علیرضا مختاری، دارنده مدال طلای بازی‌های آسیایی جاکارتا در رشته پرتاب وزنه است که اتفاقاً سهمیه پارالمپیک ۲۰۲۰ را نیز گرفته است. این ملی‌پوش پرتاب وزنه در گفتگو با فارس از شرایط بد خود و هم‌تیمی‌هایش می‌گوید: «ورزشکارانی که سهمیه بازی‌های پارالمپیک توکیو را کسب کرده‌اند باید همه حقوق‌شان یکسان باشد. تقسیم‌بندی‌های شانس طلا، نقره و برنز کار بسیار اشتباهی است، چون هیچ چیز قابل پیش‌بینی نیست. در حالی که المپین‌های سالم‌ها حقوق ماهانه می‌گیرند، برای پارالمپیکی تقسیم‌بندی مالی صورت می‌گیرد. از کجا معلوم که ورزشکاران سالم در بازی‌های المپیک مدال کسب کنند. در حق ورزشکاران جانباز و معلول اجحاف می‌شود. مسئولان می‌گویند که چرا ورزشکار ایرانی به عضویت دیگر کشور‌ها درمی‌آید، چون این ورزشکار حق دارد که از ایران مهاجرت کند، وقتی حقوقی به قهرمان داده نمی‌شود، چه کسی باید خرج خانواده ورزشکاران را بدهد. هیچ حمایتی از قهرمان جانباز و معلول صورت نمی‌گیرد و شرایط برای ادامه ورزش خیلی سخت است.»
