این روز‌ها خبر‌های زیادی در خصوص کسر قرارداد‌های ستارگان فوتبال دنیا و تعامل آن‌ها با باشگاه‌های‌شان در شرایط خاص جهان به سبب شیوع گسترده کرونا می‌شنویم. ستاره‌هایی با قرارداد‌های فوق‌تصور که به راحتی از بخشی از آن می‌گذرند تا از این شرایط حساس عبور کنند، اما ....
اما اینجا و در فوتبال ایران اوضاع متفاوت است، به‌خصوص اگر به‌طور مستقیم دست در جیب مردم داشته باشید!
اینجا بازیکنانی که تا همین فصل قبل نمی‌دانستند یک میلیارد چند صفر دارد در شرایط سخت و بحرانی کشور به سبب کرونا و مشکلات اقتصادی قراردادهای‌شان را چند برابر کرده‌اند و حالا چند میلیارد دیگر هم می‌خواهند، مانند اتفاقاتی که در باشگاه استقلال افتاد و نهاد‌های نظارتی به چند برابر شدن قرارداد‌ها ورود کردند و خواهان کاهش آن شدند. نکته قابل تأمل و جالب اینکه هیئت مدیره این باشگاه دولتی هم به جای استقبال از ورود نهاد‌های نظارتی پشت بازیکنان درآمده و حجت نظری یکی از اعضای هیئت مدیره استقلال گفته است که باشگاه تمایلی به کسر قرارداد‌ها ندارد، چون سندی است که امضا شده و باید به آن متعهد بود، اما با توجه به ورود نهاد‌های بیرونی فوتبال باید با بازیکنان صحبت کنیم!
جالب است؛ تمام هزینه‌های این قرارداد‌ها از بیت‌المال و جیب مردم تأمین می‌شود، آن وقت آقایان به راحتی حرف از تعهد می‌زنند، کسی هم پیدا نمی‌شود که بپرسد اگر از جیب خودتان هم می‌خواستید اینگونه بریز و بپاش کنید باز اینگونه حرف می‌زدید. اصلاً اگر راست می‌گویید بروید و باشگاه‌های دولتی فوتبال را خصوصی کنید، بعد اینقدر به پای بازیکنانتان پول بریزید که غرق شوند در اسکناس، آن زمان است که هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید چرا، ولی حالا اوضاع فرق دارد.
فردی که هر روز در رسانه‌ها حرف می‌زند، بد نیست بداند که تمام هزینه‌های باشگاهش و بقیه باشگاه‌های دولتی مستقیم از بیت‌المال تأمین می‌شود. پس از وقتی که به قول خودتان دو طرف پای میز مذاکره نشستید و پای قرارداد‌های نابحق چندده میلیاردی را امضا کردید، راه را اشتباه رفتید، چون دانسته یا ندانسته (که البته خوب می‌دانیم دانسته بوده) دست در جیب مردمی کردید که این روز‌ها در بدترین شرایط اقتصادی به خاطر شیوع کرونا مجبور به تعطیلی کسب و کارشان هستند، آن وقت شما پول همین مردم را به پای بازیکنانی می‌ریزید که حتی استحقاق درصدی از آن را هم ندارند.
نکته جالب دیگر اینکه این روز‌ها وقتی در این خصوص انتقادی می‌شود، برخی از همین آقایان مدعی می‌شوند که چنین بازیکنانی اگر در کشور‌های حاشیه خلیج فارس لژیونر شوند مبالغی بسیار چشمگیرتر می‌گیرند. بنابراین پاسخی که می‌توان داد این است که اگر مشتری دارند، بروند. کسی نمی‌گوید چرا مثلاً در تیم دسته چندم قطر یا امارات اینقدر می‌گیرند، ولی تا زمانی که اینجا و در ایران در تیم‌های دولتی شاغل هستند و از بیت‌المال پول می‌گیرند باید برای قرارداد‌ها و پرداختی‌های‌شان حد و مرزی مشخص باشد و کسی هم نمی‌تواند بگوید که نمی‌شود و برای جلوگیری از کسر قرارداد‌های آنچنانی بهانه بیاورد. مسئله کاملاً روشن است؛ بازیکنان شاغل در تیم‌های دولتی و در رأس آن‌ها بازیکنان استقلال و پرسپولیس باید بنا به شرایط قرارداد‌هایی داشته باشند که معقول باشد و در سطح خودشان، مسئولان چنین باشگاه‌هایی هم موظفند در راستای صیانت و حفاظت از بیت‌المال به وضعیت قرارداد‌های بازیکنان سروسامان دهند، نه اینکه با فرافکنی سعی در همراهی با بازیکنان داشته باشند و داستان را به گونه‌ای نقل کنند که گویی نهادی دیگر پشت این جریان است که اگر هم باشد، این نهاد کار عقب‌افتاده وزارت ورزش و باشگاه‌ها را انجام داده است. کاری که وظیفه وزارت ورزش و باشگاه‌ها بوده، اما آن‌ها از انجام آن به هر دلیلی طفره رفته‌اند و حالا هم که باید با دستور، انجامش دهند به دنبال بهانه می‌گردند.
بحث، بحث جلب رضایت نیست. مسئله این است که چنین بازیکنانی به زیاده‌خواهی عادت کرده‌اند و حالا که قرار است جلوی این زیاده‌خواهی گرفته شود، دردشان آمده و حتماً مدیری هم که اینگونه فرافکنی می‌کند در این میان بی‌نصیب نیست، والا باید این کار انجام شود، حالا می‌خواهد به بازیکن بربخورد یا نخورد. به قول آقایان یک نهاد غیرفوتبالی خواستار رسیدگی به قرارداد‌های فوتبال شده، کاری که خود فوتبالی‌های فاسد از عهده آن برنمی‌آیند. بنابراین چاره‌ای جز اجرا ندارند، پس فرافکنی و قانون‌گریزی را کنار بگذارید و قرارداد‌های آنچنانی بازیکنان را اصلاح کنید.
