سرویس ورزشی جوان آنلاین: سالهاست که ورزش از نداشتن صندلیها و پستهای تأثیرگذار در مجامع بینالمللی ورزش رنج میبرد، ضعفی که سبب شده برخلاف موفقیتهایی که ورزشکاران ایرانی در المپیک، جهانی و آسیایی به دست میآورند، در صندلیهای مدیریتی ورزش دنیا کمتر موفقیت بزرگی به دست بیاید. این ضعف باعث شده کشورمان نه تنها در تصمیمگیریها و راهبردهایی که برای ورزش دنیا تنظیم میشود نقشی نداشته باشد، بلکه عدم حضور یک مدیر ایرانی در پستهای تأثیرگذار ورزش جهان در خیلی اوقات، دردسرهای بزرگی را به وجود میآورد، از حقخوریهایی که در حق ورزشکار کشورمان در مسابقات مختلف بینالمللی میشود تا تحمیل کردن خواستههایی که با منافع ایران در تناقض است، مانند لابیهایی که سعودیها در فوتبال علیه ایران انجام میدهند تا تلاشهایی که در برخی فدراسیونهای جهانی برای تعلیق ورزش به بهانه عدم رویارویی ملیپوشانمان با نمایندگان رژیم صهیونیستی صورت میگیرد. همه اینها ترکشهای اهمال و بیتفاوتی سیستم مدیریت ورزش در داشتن یک دیپلماسی قدرتمند ورزشی در سطح مجامع جهانی ورزش است که هنوز به نظر میرسد برخلاف مسئولان کمیته ملی المپیک در سالهای اخیر، طیف زیادی از مسئولانی که در بخشهای مهم و تأثیرگذار ورزش مسئولیت دارند به اهمیت دیپلماسی ورزشی پی نبردهاند و نسبت به استفاده از این ظرفیت با توجه به تأثیرگذاری مثبتی که عملکرد بینالمللی ورزش میتواند داشته باشد، برنامهای ندارند و بیشتر از آنکه حضور در جلسات فدراسیونهای جهانی و آسیایی را به چشم یک فرصت برای افزایش نقش در تصمیمگیریها در این مجامع ببینند، نگاه تشریفاتی دارند تا اینگونه سفرهای خارجیشان بیشتر جنبه توریستی پیدا کند.