بروز ناامنی در کشور‌های غرب آسیا از جمله عراق، معلول عوامل متنوعی اعم از داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی است. بقایای حزب بعث، جریانات انحرافی مذهبی، تروریست‌های وابسته به عربستان و امارات، داعش و نیروهای ائتلاف بین‌المللی به فرماندهی امریکا از جمله بازیگران ناامن‌کننده عراق هستند که هر کدام بر حسب اقتضائات سیاسی، اجتماعی و تحولات منطقه‌ای و جهانی در مقاطع مختلف به ایفای نقش می‌پردازند. انفجار‌های خونین پنج شنبه در میدان الطیران بغداد که داعش آن را به عهده گرفت و به شهادت و مجروح شدن ده‌ها شهروند عراقی منجر شد، در نخستین روز ریاست جمهوری جو بایدن روی داده و روند تحولات نیز بیانگر احتمال استمرار چنین حوادثی در روز‌های آینده است. پس از ترور شهیدان حاج قاسم سلیمانی و ابومهدی المهندس به دست امریکا و با تصویب پارلمان عراق، هرچند مصطفی الکاظمی، نخست‌وزیر اقدام جدی برای اجرای این مصوبه انجام نداده، اما با فشار نیروهای مقاومت و افکار عمومی زمزمه‌هایی مبنی بر کاهش و خروج تدریجی آن‌ها از عراق مطرح شده بود. با آغاز به کار جو بایدن انتظار می‌رود روند خروج نیروهای امریکایی سرعت بگیرد. اما حملات انتحاری علیه غیرنظامیان در چنین شرایطی نیروهای مقاومت با حمله به تروریست‌های امریکایی، آنان را در آستانه خروج قرار داده‌اند، این ایده را در نزد تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران عراقی تقویت خواهد کرد که عراق برای تأمین امنیت خود به‌ویژه در آستانه انتخابات زودهنگام پارلمانی به این نیرو‌ها نیاز مبرم دارد، چرا که همواره وجود امنیت، مبارزه با گروه‌های خارج از قانون و انحصار سلاح در دست دولت از الزامات و مقدمات برگزاری این انتخابات مورد تأکید جریانات سیاسی و مردم و مسئولان عراقی قرار گرفته است.
اشاره به این نکته ضروری است که پیش از این، در مقاطع و شرایط مختلف که سخن از خروج امریکایی‌ها به میان آمده است شاهد افزایش دامنه حوادث امنیتی اعم از حمله به غیرنظامیا و یا مراکز دیپلماتیک و ... بوده‌ایم که این خود حکایت از توطئه طرح‌های مخالف محور مقاومت در ایجاد بهانه و بستر لازم جهت استمرار حضور امریکایی دارد. امریکا تاکنون توانسته توافقنامه‌های نظامی و امنیتی مختلفی را به عراق تحمیل کند. با روی کار آمدن مصطفی الکاظمی به عنوان نخست‌وزیر، واشنگتن تحرکات جدیدی برای امضای توافقنامه راهبردی دیگری در زمینه‌های امنیتی، نظامی با بغداد آغاز کرد. کاهش تعداد نیروهای نظامی و محدودسازی حضور آنان به موضوع صرفاً آموزش و پشتیبانی از جمله مفاد مهم این توافقنامه است. بروز ناامنی همانند آنچه که روز پنج شنبه در میدان الطیران بغداد رخ داد یا احتمالاً در روز‌های آینده در مناطق مختلف به وقوع خواهد پیوست، ضمن تعویق خروج نیروهای امریکایی، زمینه را برای گنجاندن بند‌های دیگری در توافقنامه راهبردی جدید فراهم نموده و بستری مناسب را برای افزایش تعداد نیروهای نظامی غیر از موارد آموزش و پشتیبانی محقق سازد. این امر همان چیزی است که امریکا برای مهار نفوذ جمهوری اسلامی ایران و تضعیف محور مقاومت در منطقه و به‌ویژه عراق به دنبال آن است.
