هیچ دلیل منطقی و قانع‌کننده‌ای نمی‌توان یافت برای تأیید اسامی که اجازه حضور دوباره در فدراسیون فوتبال را پیدا کرده‌اند. انتخابات فدراسیون فوتبال فرصت خوبی بود برای غربالگری و جدا‌سازی مدیران بی‌کفایتی که جز ضرر برای فوتبال ایران چیز دیگری نداشتند، خصوصاً که پرونده ویلموتس به عنوان یکی از ننگین‌ترین قرارداد‌های بسته شده در فوتبال ایران دلیل منطقی بود برای کوتاه کردن دست آن‌هایی که بی‌هیچ ابایی در تلاش برای حضور دوباره در فوتبال بودند، اما گویا هیچ مانعی برای آن‌ها وجود ندارد که حالا جز بهاروند که در پرونده‌اش مهر تأیید صلاحیت نخورده و تاج که البته به دلیل اصلاحات جدید اساسنامه فدراسیون (هیچ شخصی نمی‌تواند بیش از سه دوره متوالی یا متناوب عضو هیئت‌رئیسه فدراسیون باشد) این‌بار دستشان از حضور در انتخابات کوتاه مانده، دیگر نفراتی که به نوعی در پرونده ویلموتس دخیل بودند بی‌هیچ مانعی با تأیید صلاحیت نداشته خود افکار عمومی را به نیشخند گرفته‌اند.
همه نگاه‌ها به نهاد‌های نظارتی و قوه قضائیه بود، خصوصاً که اوایل شهریورماه بود که گفته شد با تمام شدن بررسی‌ها در پرونده افرادی که به نوعی در عقد قرارداد ویلموتس دخیل بودند، نه فقط این گزارش برای دادستان عمومی کل تهران ارسال شده تا مابقی ماجرا از سوی قوه قضائیه پیگیری شود که خبر رسیده بود سازمان بازرسی کل کشور اسامی هشت نفر را نیز برای تحقیقات و رسیدگی به پرونده سرمربی سابق تیم ملی فوتبال ایران به دادستان عمومی تهران داده و همین کافی بود تا امیدواری زیادی ایجاد شود برای کوتاه شدن دست متخلفانی که با بی‌کفایتی‌های خود بزرگ‌ترین ضربات را به فوتبال ایران وارد کرده‌اند. اما با اعلام اسامی تأیید صلاحیت شده‌های فدراسیون فوتبال گویی آب پاکی ریخته شد روی دست آن‌هایی که منتظر برخورد جدی و مجازات متخلفان و تک‌تک نفراتی بودند که در پرونده ویلموتس به نوعی دخالت داشتند.
داستان هنوز به نقطه پایان نرسیده، بی‌گمان هنوز هم می‌توان امیدوار بود به اینکه دهم اسفند‌ماه آن‌ها که باید، بار دیگر رأی به مدیران بی‌کفایت ندهند، افرادی که جز ضرر برای فوتبال ایران چیز دیگری به دنبال نداشته‌اند. اما مسئله قبل از آنکه برگه‌های رأی انتخاب رئیس فدراسیون فوتبال به داخل صندوق بیفتند تأیید صلاحیت افرادی است که تنها یکی از ناکارآمدی‌ها و بی‌کفایتی‌های‌شان عقد قرارداد ننگین با ویلموتس و وارد کردن ضربه مالی هنگفت به فوتبال ایران بوده و صدالبته به، اما و اگر کشاندن صعودی که مرتبه قبل به سادگی و با افتخار رقم خورد، اما این‌بار معجزه می‌خواهد و بس.
حتی اگر دهم اسفند‌ماه آخرین روز حضور تک‌تک این افراد در فدراسیون فوتبال باشد هم فوتبال ایران همچنان باید نتیجه بی‌کفایتی‌ها و بی‌لیاقتی‌های آن‌ها را به دوش بکشد، خصوصاً در راه جام جهانی که حالا مسیرش به واسطه آقایان چیزی شبیه به غیرممکن شده است!
اما انتظار می‌رفت کارنامه آن‌ها روزی که تأیید صلاحیت‌ها می‌آید به دست چپ‌شان داده شود. همان روزی که انتظار می‌رفت صلاحیت این افراد با در نظر گرفتن تک‌تک اشتباهات‌شان مورد بررسی قرار گیرد که در آن صورت طبق انتظارات نباید مهر تأیید بر صلاحیت بسیاری از آن‌ها خودنمایی می‌کرد، اما این اتفاق باز هم رخ نداد تا ناامیدی از کوتاه شدن دست مفسدان و مدیران بی‌کفایت از فوتبال بار دیگر پررنگ‌تر از قبل شود. مدیرانی که ادامه حضورشان بی‌شک اوضاع را آشفته‌تر از آنی خواهد کرد که امروز شاهدش هستیم. با وجود این چرا صلاحیت آن‌ها به‌رغم مشخص بودن نتیجه کار و کارنامه مشخصی که دارند تأیید شده، سؤالی است که هیچ پاسخ منطقی و قانع‌کننده‌ای نمی‌توان برای آن یافت، جز اینکه هیچ عزم و اراده‌ای برای کوتاه کردن دست این افراد از فوتبال ایران وجود ندارد.
