سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: اوضاع تولیدات و نحوه مدیریت سینمای کشورمان تا پیش از شیوع کرونا در سراشیبی نزولی قرار داشت که با پاندومی این ویروس منحوس مصداق ضرب‌المثل «گل بود به سبزه نیز آراسته شد» گردید. موج تولید فیلم‌های سیاه و مروج خشونت و ناامیدی که بخشی از آن‌ها در ویترین جشنواره فیلم فجر هم به نمایش درآمد، در کنار بی‌توجهی مسئولانه در بین مسئولان سینمایی کشورمان به منظور مدیریت اوضاع معیشتی طیف وسیعی از هنرمندان بیکار شده زخم‌هایی است که بر پیکره سینما زده شده است. توزیع کمک‌های دولتی به صورت رانتی در بین برخی افراد و حلقه‌های خاص حاضر در بدنه سینمای کشور در حکم نمکی بود که بر این زخم پاشیده شد. اگرچه صدای اعتراض صنوف مختلف سینمایی در مورد بی‌عدالتی و توزیع رانتی کمک‌های دولتی از سوی رسانه‌های دلسوز حوزه فرهنگ و هنر انعکاس خبری پیدا کرد و برخی قول‌های مساعد جهت مدیریت و شفافیت کمک‌های نقدی و غیرنقدی از سوی مدیران وزارت ارشاد دادند، اما آنچه در عمل شاهد آن هستیم، تغافل مسئولان و ادامه اوضاع بد معیشتی چندین هزار عضو حقیقی صنوف قانونی فعال در عرصه سینماست.
پیمان عباسی، فیلمنامه‌نویس کشورمان با انتقاد شدید از عملکرد غلط مدیران سینمایی دولت تدبیر و امید طی هشت سال گذشته می‌گوید: طی هشت سال گذشته سینمای کشور با فاجعه مدیریتی مواجه شد؛ وضعیت سینما طی این سال‌ها اصلاً خوب نبود و ما نه مدیرانی داشتیم که در مواقع بحرانی بتوانند تدبیری عاقلانه برای رفع معضلات سینما و سینماگران داشته باشند و نه حضور مدیرانی را شاهد بودیم که بتوانند با خلاقیت و دغدغه‌مندی اوضاع هنر هفتم را کمی بهتر کنند.
وی با اشاره به اینکه بیکاری عظیم و گسترده اهالی سینما طی سال‌های اخیر یکی از مهم‌ترین دستاورد‌های مدیران سینمایی بود، می‌افزاید: سازمان سینمایی به عنوان متولی اصلی سینمای کشور که بخشی از دولت محسوب می‌شود، وظیفه داشت از سینما و سینماگران حمایت مالی داشته باشد و بودجه‌ای را برای رفع بحران زندگی هنرمندان اختصاص دهد تا شرایط کمی هموار شود، اما متأسفانه کمترین اقدامی از سمت آن‌ها برای برون‌رفت از این بحران فاجعه‌بار صورت نگرفت.
این فیلمنامه‌نویس سینما با انتقاد شدید از بی‌اهمیت بودن وضعیت بد معیشتی هنرمندان برای مدیران سینمایی خاطر نشان می‌کند: هر کاری که در این مدت توسط مدیران سینمایی صورت گرفت، رسماً توهین به اهالی فرهنگ و هنر بود، مثل این مبلغ ۵/ ۱ میلیون تومانی که برای بیکارشده‌های سینما اختصاص دادند. دریغ از یک بسته معیشتی، دریغ از در اختیار گذاشتن بن‌های خرید ماهانه به صورت رایگان برای یکایک اهالی سینما، همه این اتفاقات مایه شرم است و من متأسفم که هیچ یک از مدیران ما و دستگاه‌های فرهنگی و هنری تدبیری برای بهبود وضعیت زندگی هنرمندان ندارند.
علی‌اکبر ثفی، تهیه‌کننده سینما نیز با گلایه از برنامه‌ریزی نداشتن از سوی مسئولان سینمایی و رهاشدگی این عرصه هنری می‌گوید: به علت شرایط بحرانی کرونا و خالی شدن سینما‌ها، مسئولان و مدیران سینمایی و همچنین دولت و وزارتخانه باید فکر اساسی برای سینما کنند و تمهیداتی برای آن در نظر بگیرند. بالای ۶ هزارو ۵۰۰ عضو خانه سینما و حدود ۱۰هزار نفر سینماگر داریم که از این راه امرار معاش می‌کنند، همچنین ما به طور تقریبی ۵هزار پرسنل در سالن‌های سینما داریم و این افراد از چه راهی باید امرار معاش کنند؟
تهیه‌کننده فیلم سینمایی «روسی» درباره محتوای فیلم‌ها نیز اظهار می‌دارد: ما باید فیلمی بسازیم که فقط برای جشنواره و فرش‌های قرمز نباشد چراکه این جشنواره‌ها فیلم را ماندگار نمی‌کند، این محتواست که فیلم را غنی می‌کند. در حال حاضر بعضی از فیلم‌هایی که زیاد می‌فروشند، هجو هستند و حتی اسمشان نیز سخیف است و محتوا و معنایی را به مخاطب القا نمی‌کنند. ما در فیلم‌ها باید درد جامعه را بازگو کنیم یا اگر گودالی هست آن را نشان دهیم تا به دره سقوط نکنند. رسالت سینما فیلم خوب است و کسانی که عاشق سینما هستند، باید مدیریت و وارد سینما شوند.
