سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: کامران شرفشاهی، شاعر و نویسنده کشورمان در برنامه رادیویی گفتوگوی فرهنگی در رابطه با حد و مرز دخالت تخیل شاعرانه در ترسیم وقایع زندگی ائمه اطهار (ع) گفت: پرسش این است دست شاعر در ساحت شعر آیینی چقدر باز است و تا کجا قادر است جلو بیاید؟ آن حرمتها و این مسائل را حفظ کند و دست به خلاقیت بزند. بعضیها متأسفانه دنبال مطالعه نمیروند، سخنان بزرگان و ائمه (ع) را مطالعه نمیکنند و عدهای هم به طمع دیگری وارد این حوزه میشوند. اینها صدمه به شعر آیینی ما میزند. در گذشته وقتی کسی قصد داشت نام هر یک از اهل بیت (ع) بزرگوار را ببرد، معمولاً با کنیه و با احترام در اینباره زبان به سخن میگشود ولی به تدریج شاهد هستیم که این حرمتگذاری کمرنگتر میشود. این نوعی حرمتزدایی و تقدسزدایی است و اینصمیمیت را شاعر یا گوینده با اهلبیت (ع) میتواند به شکل زیباتر، رساتر و عالمانهتری ابراز کند.
اینشاعر لازمه جلوگیری از این نوع آسیب در شعر آیینی را آگاهسازی جامعه دانست و اظهار داشت: جامعه باید نسبت به این مسئله آگاه شود و ما نقد هوشمندی داشته باشیم و کسانی که اینچنین برخورد میکنند و آثاری که به این شکل منتشر میشود مورد نقد و اعتراض قرار بدهیم. متأسفانه در طول چند دهه اخیر، این امر روند پرشتابی داشته و شاهد هستیم برخی بهگمان نوآوری و خلاقیت و ایجاد صمیمیت و تحریک احساسات و عواطف مخاطب دست به چنین کارهایی میزنند که به اعتقاد من این کارها نشانه ناآگاهی و ضعف باور و عدم مطالعه سراینده این آثار است. دوست داشتن بدون شناخت ارزش چندانی ندارد، ما در احادیث و روایات هم بسیار شاهد هستیم رسیدن به این مرتبه معرفت دعوت شدهاند. شرفشاهی افزود: ساحت شعر ساحت مقدسی است. شاعر باید نسبت به شخصیت و مقام والای بزرگان دین آگاهی داشته باشد و لازمه این قضیه این است که شاعران ما کتابهایی راکه باقی مانده از آن روزگار هستند، ترجیحاً نزدیکترین منابع به دوران صدر اسلام حتماً مطالعه کنند. این مطالعه کردن کمک میکند شاعر دچار پراکندهگویی نشود. بسیاری از شاعران ما نهجالبلاغه و صحیفه سجادیه را یک دور هم مطالعه نکردهاند، حتی یک دور حافظ را نخواندهاند. خود مرور این کتابها باعث میشود افقهای تازهای پیش روی شاعر باز شود.