سرویس جامعه جوان آنلاین: مجری شبکه تلویزیونی ایران اینترنشنال می‌گوید که در عرصه خبررسانی، منافع ملی هیچ کشوری برای او مهم نیست و دنبال منافع ملی ایران، عربستان، امریکا و هیچ جای دیگر نیست. فرداد فرحزاد که پیش از این مجری بی‌بی‌سی فارسی بود و چند سالی است در شبکه سعودی ایران اینترنشنال، وابسته به عربستان سعودی فعالیت می‌کند، ضمن گفت‌وگویی در کلاب هاوس این نظر خود را بیان کرده است. متن این بخش از گفت‌وگوی او را بخوانیم:
فرد ناشناس: تو در جایگاهی قرار داری که اون جایگاه برای منافع ملی ایران خطرناکه و میلیون‌ها جوون ایرانی رو با اخبارت ناامید می‌کنی؛ مجبورم جلوت وایستم بگم کارت خطرناکه.
فرحزاد: اتفاقاً برخلاف خیلی از دوستان دیگه من دنبال منافع ملی ایران، عربستان، امریکا و هیچ جای دیگه‌ای نیستم. من کارم خبررسانیه. اصلاً منافع ملی هیچ کشوری برای من اهمیتی نداره. اگر خبری که میدم به ضرر منافع ملی‌شون باشه، مشکل خود اون کشوره، اگر به نفعش باشه هم مشکل خود اون کشوره. من دیپلمات نیستم که به فکر منافع ملی جایی باشم.
فرد ناشناس دیگر: خبرنگار سوگیریش رو بنگاه خبریش تعیین می‌کنه. کما‌اینکه فرقی نمیکنه جمهوری اسلامی باشه با بی‌بی‌سی. اینکه از کجا پول میگیری، معلوم میشه که بالاخره چی می‌نویسی. شما میگی منافع ملی هیچ جایی برام مهم نیست، فقط کارمو می‌خوام بکنم. خیلی خب، فردا تشریف ببرید کیهان کارتون رو بکنید.
فرحزاد: اگر اجازه بده می‌کنم؛ اگر [روزنامه کیهان]پول خوب بده، اجازه بده، حتماً می‌کنم.
با این حال، پس از بالا گرفتن جنجال‌ها و «مزدور» و «وطن‌فروش» نامیده شدن فرحزاد توسط کاربران مجازی، او در ویدئویی که از خود منتشر کرد، توضیحاتی ارائه داد. توضیحاتی که مدعی تقطیع سخنانش بود، اما همه آنچه او در این توضیحاتش به سخنان قبلی‌اش اضافه کرد، این بود که من گفتم اگر کیهان آزادی عمل بدهد و من بتوانم در آنجا طبق نظرات خودم کار کنم، به کیهان خواهم رفت.
توجه به چند نکته در اینجا آموزنده خواهد بود:
اول آنکه خبرآورنده و گوینده خبر مهم است. ما قرار است آنقدری سواد رسانه‌ای بلد باشیم که بتوانیم راست و دروغ و حقه‌های رسانه‌ای را تشخیص دهیم. انگیزه و هدف گوینده در این مسیر تعیین‌کننده است.
اطلاع‌رسانی برای اطلاع‌رسانی؟ بدون هیچ هدف دیگری؟ در دنیای رسانه چنین چیزی وجود ندارد و گذشته از آنکه خبر‌ها با تحلیل همراه می‌شود، حتی صرف انتشار اخبار خام هم می‌تواند جهت‌دهنده ذهن مخاطب باشد. فرض کنید یک رسانه هفته‌ای سه بار خبر‌هایی خالی از تحلیل و سوگیری پیرامون مکان‌های دیدنی و زیبای کشور افغانستان پخش کند. آیا اینکه افغانستان کشوری زیباست، آرام‌آرام در ذهن مخاطب جا نمی‌گیرد؟
به همین شکل تصور کنید پخش اخبار صرفاً مرتبط با قتل را در مورد کشوری دیگر؛ یا خبررسانی صرفاً در مورد فساد در کشور دیگر؛ بدون آنکه نکات مثبت آن سرزمین هم بیان شود.
دوم آنکه رسانه‌ها بر مبنای یک هدفی تشکیل می‌شوند و کارکنان آن رسانه حتی اگر نخواهند هم در برآیند و خروجی نهایی کار، شریک در تأمین آن هدف هستند. عربستان سعودی محض رضای خدا که ایران اینترنشنال را پشتیبانی نمی‌کند! می‌خواهد در راستای منافع ملی خودش با ایران مقابله کند، بنابراین فرداد فرحزاد، گرچه تلاش می‌کند با ادای روشنفکری، خود را مستقل نشان دهد، اما در هر حال تأمین‌کننده منافع آل‌سعود است. اینترنشنال هم بابت استقلال خبری به او پول نخواهد داد.
سوم آنکه آیا مشکل امثال فرحزاد با رسانه‌ای، چون کیهان فقط آن است که به امثال فرحزاد آزادی عمل نمی‌دهند؟ اگر بحث آزادی حل شود، دیگر پول کیهان حلال است و خط‌مشی مدیران آن اهمیتی ندارد؟ از سویی مگر ایران اینترنشنال یا بی‌بی‌سی به خبرنگاران موافق خط‌مشی کیهان آزادی عمل می‌دهند؟ پس هر رسانه‌ای خط قرمز‌های خودش را دارد و امثال اینترنشنال هم آزاد نیستند، بلکه برای موافقان خط‌مشی خود فضای همکاری ایجاد می‌کنند.
