روحانی همچنان رقیب انتخاباتی می‌طلبد!

سرویس سیاسی جوان آنلاین: به این عبارت توجه کنید: «اگر کسی فکر می‌کند با سنگ‌اندازی در راه رفع تحریم‌ها در انتخابات پیروز می‌شود بداند کسی به او رأی نخواهد داد.»

هر مخاطبی با دیدن این جمله تصور خواهد کرد ایام انتخابات ۱۴۰۰ است و لابد یکی از نامزد‌های احتمالی انتخابات رقبای خود را متهم کرده که در مسیر مذاکرات سنگ اندازی می‌کند. اما گوینده این عبارت کسی نیست جز رئیس جمهور که از قضا دوره هشت ساله ریاست جمهوری اش تا چند ماه دیگر به پایان می‌رسد و به حکم قانون دست کم در دوره پیش رو ممنوعیت نامزدی در انتخابات دارد.

اما چرا رئیس جمهور محترم اینگونه دیگران را متهم به سنگ اندازی در «رفع تحریم‌ها» می‌کند؟ و اساساً کدام عاقلی می‌پذیرد و استقبال می‌کند که ملتش تحت تحریم‌های ناجوانمردانه امریکا و شرکای اروپایی اش قرار گیرد.

شاید ریشه این موضع‌گیری فرافکنانه به هشت سال پیش بازگردد. آنجا که او در یکی از سخنرانی‌های انتخاباتی خود در سال ۹۲ قسم جلاله یاد کرد که «والله العلی العظیم اگر مشکلات این کشور راه حل نداشت من کاندیدا نمی‌شدم.» و به اعتبار همین بود که شعار تعامل و مذاکره با دنیا (بخوانید امریکا) را سرلوحه تبلیغات انتخاباتی خود قرار داد و با تأکید بر اینکه رقبای او زبان دیپلماسی و گفتگو با دنیا بلد نیستند، توانست بر آن‌ها غلبه کند و آرای مردم را به پشتوانه دستگاه تبلیغاتی جریان اصلاحات از آن خود سازد.

روحانی رئیس جمهور شد و به سرعت بنای تعامل با امریکا و غرب را در پیش گرفت و با پشت سر گذاشتن مذاکرات فشرده و طولانی ۲۳ تیر ۹۴ دولت او پای توافقی با غرب را امضا کرد که برجام نامیده شد. برجام، اما به زعم روحانی آمده بود که همه تحریم‌های امریکا را «بالمره» و در همان روز امضای توافق بردارد، لیکن هرچه زمان گذشت، پوشالی بودن اعتماد به غرب و بدعهدی آن‌ها آشکارتر شد، به گونه‌ای که نه منتقدان برجام نافرجام که بسیاری از اعضای دولت به مناسبت‌های مختلف بر «تقریباً هیچ» برجام صحه گذاشتند و برجام در خوش‌بینانه‌ترین حالت روی کاغذ ماند و بلکه فراتر از آن دولت اوبامای مؤدب و جنتلمن که پای برجام را امضا کرده بود، نه تنها از اجرای تعهدات برجامی سرباز زد و شرکت‌های اروپایی را غیر مستقیم به عدم همکاری با ایران تهدید کرد بلکه به بهانه‌های مختلف تحریم‌های جدیدی را علیه ایران وضع کرد.

در همه این پروسه مهم، می‌توان ادعا کرد که دولت روحانی مبسوط الید بود و در مسیر مذاکره و امضای برجام کوچک‌ترین مانعی نداشت و فراتر از آن مجلس وقت در یک همسویی آشکار برای رعایت شکل قانونی امضای قرارداد‌های خارجی، در ۲۰ دقیقه برجام را تأیید کرد!

روحانی، اما به مدد پروپاگاندای رسانه‌ای جریان دولتی و اصلاح طلبان توانست در انتخابات ۹۶ نیز از برجام به عنوان یک برگ برنده انتخاباتی استفاده کند و بر رقبای خود پیشی بگیرد، اما روی کار آمدن دولت جمهوریخواه ترامپ در امریکا و وعده انتخاباتی او مبنی بر خروج امریکا از برجام، همان برگ برنده کاغذی را از او ستاند و همه تحریم‌های غیر رسمی امریکا با خروج از برجام شکل رسمی به خود گرفت و کارزار حداکثری تحریم‌ها علیه ایران برای به زانو درآوردن ملت ایران علنی شد. اما ملت ایران که دریافته بود برای عبور از مشکلات و تحریم‌ها باید به درون چشم دوخت با اتکا به توان داخلی و تحمل مشکلات اقتصادی توانستند بر تحریم‌های همه جانبه امریکا غلبه کنند.

اواخر سال ۹۹ در امریکا اوضاع سیاسی به گونه دیگری ورق خورد و ترامپ جمهوریخواه با تحمل شکست از رقیب دموکرات خود به زباله دان تاریخ سپرده شد. این سو، اما در ایران برخی جناح‌ها و جریان‌های غرب باور بدون توجه به تجربه تلخ برجام، بار دیگر و در آستانه انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ به سراب امریکا دل بسته اند.

رئیس جمهور گرچه می‌گوید انگیزه انتخاباتی از احیای برجام ندارد، لیکن شاید برای اعاده حیثیت و اثبات ادعا‌های خود، به فضای انتخابات ۹۲ و ۹۶ برگشته و از ضرورت اعتماد دوباره به دشمن بدعهد می‌گوید! درسوی دیگر اصلاح طلبانی هستند که با عملکرد غیر قابل دفاع دولت برآمده از اصلاحات روبه رو هستند، آن‌ها گویا راه دیگری جز بزک کردن دشمن ندارند؛ لذا این همسویی در ضرورت «مذاکره برای مذاکره» بی آنکه خروجی ملموسی داشته باشد قابل درک است. خصوصاً آنکه تحرکاتی برای شرطی کردن مردم به ضرورت مذاکره با امریکا از سال گذشته شکل گرفته است.

ضرورت احیای برجام، یکی از محور‌های سخنرانی رئیس جمهور در جلسه هیئت دولت بود. روحانی تأکید کرد: این کار (احیای برجام) سه مرحله دارد، مرحله اول رفع کامل تحریم‌ها است که بر عهده امریکا است که این تحریم‌ها را وضع کرده و البته دیگران نیز باید کمک کنند و هرگونه تحریمی که به بهانه‌های مختلف و با برچسب‌های جدید اعمال شده باید لغو شود.

گام دوم راستی آزمایی است که بعد از لغو تحریم‌ها انجام خواهد شد و گام سوم هم بازگشت به تعهدات برمبنای توافق برجام است که ما انجام خواهیم داد. رئیس جمهور گفت: یک ثانیه هم وقت تلف نمی‌کنیم البته عجله هم نداریم کار را پیش می‌بریم، هر زمانی می‌خواهد به نتیجه برسد اهلاً و سهلاً، یک ساعت زودتر به نتیجه برسد به نفع مردم ماست.

رئیس جمهور البته توضیح نمی‌دهد که این باید و نباید‌های او چقدر برای طرف غربی مسموع است و اگر قرار بود و در آن‌ها اراده‌ای برای بازگشت بی قید و شرط به هر آنچه آن‌ها در برجام متعهد شده‌اند، وجود داشت، این همه وقت کشی و «فرسایشی» کردن مذاکرات با چه هدفی دنبال می‌شود؟

روحانی البته مانند یک رقیب انتخاباتی اتهامی را متوجه منتقدان خود می‌کند و با تأکید بر اینکه این خواست مردم ماست و مردم این را می‌خواهند، می‌گوید: «اگر کسی می‌خواهد در انتخابات شرکت کند، می‌خواهد سنگ بیندازد و مانع رفع تحریم شود بداند مردم به او رأی نمی‌دهند اگر کسی این کار را می‌کند و فکر می‌کند در انتخابات پیروز می‌شود اشتباه می‌کند.» روحانی اینجا هم با یک ابهام گویی که به ادبیات ثابت او در همه این سال‌ها تبدیل شده، می‌کوشد کسانی یا جریاناتی را متهم کند که در مسیر برداستن تحریم‌ها سنگ اندازی می‌کنند. خوب است اکنون که روز‌های پایانی عمر دولتش سپری می‌شود به جای فرافکنی به اشتباه «اعتماد به دشمن» اذعان کند و جای جلاد و مقتول را مانند سال ۹۶ جابه‌جا نکند. این به صواب نزدیک‌تر است.

او منتقدان خود را اینگونه خطاب قرار می‌دهد که «یک کلمه علیه امریکا نمی‌گویند، یک کلمه حتی. حالا به ظاهر هم خودشان را خیلی سوپر انقلابی دوآتشه می‌دانند، فقط فحش به دولت، فقط توهین به دولت، فقط دروغ علیه دولت.»

سپس می‌گوید: «ما همان دولتی هستیم که دولت یازدهم را اداره کردیم. ما همان‌ها هستیم که کشور را از رشد اقتصادی منفی به رشد اقتصادی مثبت، به بالاترین رشد اقتصادی در همه جهان رساندیم. سال ۹۵ رشد اقتصادی ما بالاترین رشد اقتصادی در سطح جهان بود.» روحانی سپس در مقام دفاع از دیپلماسی خود می‌گوید: «ما همان دولت هستیم. وقتی دست ما را بستند؛ ما همان شناگر ماهری بودیم که در مسابقه هم بردیم، حالا دست و پای ما را بستند و می‌گویند در مسابقه شرکت کنید، پا بزنید و نترسید. ما نمی‌ترسیم، نمی‌خواهد شعار دهید، ما بهتر از شما بلدیم اگر لازم باشد شعار بدهیم.»

آقای روحانی! برای اثبات این ادعا‌ها جنابعالی را به همان روشی که بار‌ها تکرار کرده اید، دعوت می‌کنیم. از درون خودرو یکبار دیگر چهره مردم را ببینید و نظر سنجی کنید و میزان رضایتمندی آن‌ها را ارزیابی کنید. برای دخل و خرج آن‌ها شاخص‌های اقتصادی را کنار بگذارید و جیب مردم را ببینید. درباره شناگری دستگاه دیپلماسی و سیاست خارجی جنابعالی که در مذاکرات برجام مبسوط الید بود، هم برجام نمونه روشنی برای قضاوت است و نیازی به تکرار تحلیل و تفسیر‌های ملال آور نیست. مصوبه مجلس نه تنها بستن دست و پای دولت نیست که برگ برنده شما در مذاکرات است.