هفته گذشته و در جریان رقابت‌های انتخاباتی یک خبر کمی تا قسمتی عجیب هم داشتیم و آن هم اعلام شکایت وزارت کشور از خبرگزاری فارس به دلیل «اعلام اسامی هفت نفر تأیید صلاحیت شده در انتخابات ریاست‌جمهوری قبل از اعلام رسمی توسط وزارت کشور» بود. جمال عرف، رئیس ستاد انتخابات کشور گفته است: «از این خبرگزاری شکایت کردیم و مسئولان این خبرگزاری باید بگویند این اطلاعات را از کجا آورده‌اند.» او تأکید کرده است: «باید سازوکار حقوقی و قانونی لازم برای این نوع مسائل در نظر گرفته شود تا شاهد این اتفاقات نباشیم. این اعلان‌ها می‌تواند تنش‌زا باشد و جزو خط قرمز‌های ماست و با آن‌ها برخورد می‌شود.» سخنان رئیس ستاد انتخابات کشور در حالی است که اسامی هفت کاندیدای انتخابات حتی قبل از اقدام خبرگزاری فارس، در فضای مجازی و به شکل غیررسمی منتشر شده بود.
این اعلام شکایت با انتقادات تندی از سوی فعالان رسانه‌ای و کاربران مجازی روبه‌رو شد. از جمله دکتر اکبر نصراللهی، استاد علوم ارتباطات و رئیس دانشکده ارتباطات دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز، در اینستاگرام خود نوشت: «از خبرگزاری فارس به خاطر اعلام خبر صحیح اسامی کاندیدای احراز صلاحیت شده انتخابات سیزدهم ریاست جمهوری، نمونه‌ای از سواد رسانه‌ای پایین مسئولان، غلبه نگاه امنیتی آن‌ها در مورد رسانه‌ها و بی‌توجهی به تحولات در آرایش رسانه‌ای و تغییر در ذائقه مخاطبان و دسترسی آنان می‌دانم. به نظر می‌رسد آقایان هم خودشان را در چند دهه قبل جا گذاشته‌اند و هم با تأسف این موضوع را نمی‌دانند. چگونه با این نگاه انتظار دارند مردم مخاطبان رسانه‌های خارجی نباشند و بازدارندگی رسانه‌ای محقق شود؟»
این خبر حتی واکنش منفی روزنامه‌نگاران اصلاح‌طلب را هم برانگیخت. از جمله رضا غبیشاوی در مطلبی با تیتر «چرا شکایت وزارت کشور از خبرگزاری فارس نادرست است؟» می‌نویسد: «کار خبرگزاری، رسانه و خبرنگار هم همین است و باید اطلاعات باارزش برای مخاطبان را سریع منتشر کند... فهرست منتشر شده از سوی خبرگزاری، صحیح بود در نتیجه در چارچوب انتشار اطلاعات نادرست قرار نمی‌گیرد... رسانه چه دولتی و چه غیردولتی و خصوصی و عمومی، زیرمجموعه حکومت و دولت نیست (حتی اگر روزنامه، رادیو تلویزیون یا خبرگزاری دولتی / حکومتی و رسمی باشد) و حکومت و دولت نمی‌تواند به آن دستور بدهند و امر و نهی کنند... حکومت و دولت می‌توانند نهاد‌ها و سازمان‌ها و کارمندان خود را بابت انتشار اطلاعات بازخواست کنند (البته شاید)، اما به هیچ وجه نمی‌توانند با رسانه‌های دولتی و غیردولتی مانند زیرمجموعه و کارمند خود برخورد کنند و آزادی آن‌ها را به چالش بکشند و زیرسؤال ببرند... رسانه برای انتشار خبر‌های خود می‌تواند از منبع مخفی (مشهور به منبع آگاه) استفاده کند. همان منبع که باز «نخواست نامش فاش شود» به او اشاره می‌کنند؛ منبعی که وجود دارد، اما به دلیل ترس و نگرانی، از انتشار عمومی نام و مشخصاتش خودداری می‌شود... دیگران نمی‌توانند خواستار افشای نام منبع شوند یا از طریق شکایت، یک رسانه را برای افشای منبع خود تحت فشار قرار دهند، زیرا این اقدام هم غیراخلاقی است و هم می‌تواند به نوعی سوءاستفاده از قدرت باشد و هم اینکه منافع و جان منبع را به خطر می‌اندازد... خبرگزاری فارس قبل از گرانی بنزین در سال ۹۸، دست به انتشار خبر اختصاصی و صحیح از برنامه دولت برای افزایش قیمت و سهمیه‌بندی بنزین زد. در واکنش، دولت منکر سهمیه‌بندی و افزایش قیمت بنزین شد (در حالی که واقعیت داشت) و برنامه گرانی و سهمیه‌بندی بنزین را به تأخیر انداختند. در آن ماجرا هم مقامات دولتی در اقدامی نادرست، با شکایت قضایی از خبرگزاری فارس، این مجموعه و خبرنگار آن را مجبور به افشای منبع خود کردند. در حالی که مدتی بعد با اقدام بسیار نادرست دولت در گرانی و سهمیه‌بندی بنزین بدون اطلاع‌رسانی قبلی، یکی از فاجعه‌بار‌ترین حوادث تاریخ ایران روی داد...».
