به جدال‌های لفظی و کری‌خوانی سرخابی‌ها عادت کرده‌ایم. سال‌هاست همه برای هم کری می‌خوانند و افتخارات‌شان را به رخ هم می‌کشند، اما این اواخر آش حسابی شور شده و طرفین به خاطر پول به جان هم افتاده‌اند؛ دعوا سرپول است و رقم قرارداد‌ها و دستمزدها. در شرایطی که عرصه هر روز برای اقشار مختلف جامعه تنگ‌تر می‌شود، سکوت دیگر جایزه نیست. درخواست مردم از فوتبالیست‌های مثلاً متعصب این است که لااقل به خاطر دستمزد‌های میلیاردی زبان به دهان بگیرند و فوتبال‌شان را بازی کنند، البته اگر چیزی از فوتبال سرشان می‌شود.
قرارداد‌های میلیاردی هنوز بی‌حساب و کتاب امضا می‌شوند، انگار نه انگار که اوضاع اقتصادی مملکت خوب نیست؛ بیکاری بیداد می‌کند، تورم کمر اکثریت جامعه را خم کرده است، مستأجران به حاشیه شهر‌ها پناه آورده‌اند، حقوق کارگران اگر به موقع پرداخت شود هم کفاف زندگی معمولی را نمی‌دهد و در روز‌های اوج‌گیری دوباره کرونا سفره آحاد مردم آب رفته است ولی عدهای از اهالی فوتبال برای به جیب زدن چند میلیارد بیشتر یقه پاره می‌کنند و انواع و اقسام اتهام و توهین را نثار رقیب می‌کنند. چند روزی است همه ارکان دو باشگاه قرمز و آبی با تمام قوا بسیج شده‌اند تا بگویند قرارداد طرف مقابل ریخت و پاش بیشتری کرده و از حمایت‌های بیشتری برخوردار است. در حالی که هواداران هر دو تیم به خوبی می‌دانند طی این سال‌ها که واژه «حرفهای» را به فوتبال ایران چسبانده‌اند، چند صد یا حتی چند هزار میلیارد از بودجه کشور به پای سرخابی‌ها ریخته شده است. بازده این حیف و میل‌ها هم چیزی نبوده جز متوقع کردن عدهای فوتبالیست و مربی درجه چندم آماتور که خود را در حد رونالدو و مانچینی فرض می‌کنند ولی رفتارشان در حد فوتبال محلات هم نیست.
کرونا که کشور را فرا گرفت، معیشت مردم تحت‌الشعاع قرار گرفت، اما در همین اوضاع نابسامان اقتصادی- اجتماعی قانون منع به کارگیری بازیکنان خارجی رقم قرارداد فوتبالیست‌های داخلی را چند برابر کرد! از یک سو کرونا و از سوی دیگر درد معیشت هموطنان را با مشکلات عدیده‌ای روبه‌رو ساخت ولی در همان اوضاع تیم‌های لیگ برتری و در رأس آن‌ها سرخابی‌ها با دست‌درازی به بودجه نامحدودی که معلوم نیست از کجا تأمین می‌شود، دستمزدها را چند میلیارد دیگر افزایش دادند. برای مردم عادی منظور از درآمد معمول و معقول شاید ماهی چند میلیون تومان باشد ولی برای جماعت فوتبالی درآمد یعنی چند میلیارد تومان که به خاطر هیچ و پوچ به جیب زده و هر روز هم غر بزنند. اگر روزگاری فوتبال سرگرمی و مایه نشاط مردم بود حالا به خاطر زیاده‌خواهی فوتبالیست‌ها، مربیان و مدیران مایه آزار، رنجش و زجر آنهاست چراکه می‌دانند پرسپولیس و استقلال، دو قطب اصلی فوتبال ایران تحت مدیریت مستقیم وزارت ورزش کاری جز حیف و میل بودجه، توهین، فحاشی و بیانیه صادر کردن ندارند.
آن‌ها که مدعی‌اند به عشق هواداران به زمین می‌روند و به عشق پیراهن تیم محبوب فوتبال بازی می‌کنند، بهتر است به جای به راه انداختن جنجال‌های رسانه‌ای و توهین‌های مجازی، دعوا‌های مالی و گروکشی‌های میلیاردی را در جمع خودشان انجام دهند و مردم سختی کشیده را به حال خود رها کنند. اگر شما به فکر پاس نشدن چک‌های میلیاردی‌تان هستید، بسیاری از همین هواداران برای داشتن درآمد حداقلی صبح تا شب عرق می‌ریزند. آقایان مدیری که از بد روزگار همه کاره سرخابی‌ها شده‌اید، دست از سر هواداران بردارید، بهتر است برای توجیه قرارداد‌های نجومی از خودتان مایه بگذارید و از احساسات آن‌ها سوءاستفاده نکنید. گذشت آن زمان که همه اعضای تیم به عشق قرمز و آبی و برای شادی دل هواداران با دستمزد‌های ناچیز و حداقلی تا پای جان می‌جنگیدند. حالا که اوضاع تغییرکرده است و نسل جدید به لطف فوتبال بی‌دروپیکر در پر قو زندگی می‌کند، بهتر است سرخابی‌ها سکوت کنند و جای منت گذاشتن سر عالم و آدم، لااقل به خاطر میلیارد‌ها تومانی که به حساب‌شان سرازیر می‌شود کمی هم فوتبال بازی کنند، این انتظار زیادی نیست.
